Οι πειρασμοί

Ενας ερημίτης κρύφτηκε στην έρημο προκειμένου να αντιμετωπίσει τους πειρασμούς του ταλανίζουν την ανθρώπινη φύση. Αυτοί όμως τον ακολουθούν όπου κι αν πάει γιατί τους κουβαλά στο μυαλό του. Το άλογο συμβολίζει την αλαζονεία. Ακολουθεί η λαγνεία, η απληστία, η λαχτάρα της εξουσίας και πάει λέγοντας.
Αυτός μπροστά τους μοιάζει μηδαμινός και αμυνόμενος, ενώ
αυτοί τεράστιοι και επιθετικοί.

Οποιος βρει το δρόμο του στη ζωή μπορεί να ελέγξει τους πειρασμούς και δεν χρειάζεται να καταφύγει στην έρημο. Η χρηματιστηριακή επιτυχία δεν αναζωπυρώνει μόνο το καταστροφικό πειρασμό της απληστίας, αλλά και τους υπόλοιπους, φαλκιδεύοντας τον αδύναμο χαραχτήρα στο αέναο κύκλο της καταστροφής.

Ερως και χρηματιστήριο

Η περίοδοι οικονομικής ευφορίας κάνουν του ανθρώπους να νιώθουν περισσότερο ασφαλείς. Ξοδεύουν περισσότερα, ξενυχτούν, διασκεδάζουν και κυρίως ερωτεύονται ευκολότερα και συχνότερα. Είναι χαρακτηριστική η διαπίστωση ότι οι φούστες των γυναικών γίνονται πιο κοντές σε περιόδους οικονομικής ευφορίας και μακραίνουν στις υφέσεις. Η δεκαετία του 1920-1930 ήταν μια περίοδος οικονομικής ευφορίας και οι συνέπειες αυτής της ευφορίας ήταν εμφανείς στην μουσική, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία. Ο διάχυτος ερωτισμός στο έργο της Ταμάρα Λεμπίκα είναι χαρακτηριστικός αυτής της περιόδου.
Η οικονομική ευφορία της δεκαετίας 1920-30 διακόπηκε από το κραχ του 1929.

Born in Warsaw in 1898. Lived in Russia with her family and Paris with her first husband. While in Paris she received her first painting lessons from André Lhote and Maurice Denis. The Gallerie Colette Weill soon started selling her works. Her husband Tadeusz Lempicki was a well-off attorney. Fame came in 1925 with her first Art Deco exhibition in Paris. She married Baron Raoul Kuffner in 1933 divorcing her husband. Her work was decreasing in value due to the advent of Abstract Expressionism and her advancing age which halted her career in the 1950's and 1960’s but later and gradually, as Art Deco and figurative painting came into favour again, she was rediscovered by the art world . She was the one most noticeably pursued the style "Arts Decoratifs", one of the most memorable was Tamara de Lempicka. She died in her sleep on March 18, 1980.
Art Deco refers to a classical, symmetrical, rectilinear style, having reached its high point between 1925-1935. It drew its inspiration from such serious art movements as Cubism, Futurism, and the influence of the Bauhaus. In Paris, it was a dominant art form of the 1920-1930 period.
Jazz Age, flappers, Prohibition, the Charleston, gangsters, The Great Gatsby, Mary Pickford, and F. Scott Fitzgerald. Is it the 20s ??

Είναι απλά άγνωστο

Ο Ρενέ Μαγκρίτ περιέγραψε τα έργα του λέγοντας:
Η ζωγραφική μου είναι ορατές εικόνες που δεν κρύβουν κάτι — προκαλούν μυστήριο και, πράγματι, όταν κάποιος βλέπει έναν από τους πίνακές μου, θέτει στον εαυτό του αυτήν την απλή ερώτηση: «Tι σημαίνει αυτό;» Οι πίνακές μου δεν σημαίνουν κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι — είναι απλά άγνωστο.

Τα Βήματα

Σ’ εβένινο κρεββάτι στολισμένο
με κοραλλένιους αετούς, βαθυά κοιμάται
ο Νέρων — ασυνείδητος, ήσυχος, κ’ ευτυχής·
ακμαίος μες στην ευρωστία της σαρκός,
και στης νεότητος τ’ ωραίο σφρίγος.

Aλλά στην αίθουσα την αλαβάστρινη που κλείνει
των Aηνοβάρβων το αρχαίο λαράριο
τι ανήσυχοι που είν’ οι Λάρητές του.
Τρέμουν οι σπιτικοί μικροί θεοί,
και προσπαθούν τ’ ασήμαντά των σώματα να κρύψουν.
Γιατί άκουσαν μια απαίσια βοή,
θανάσιμη βοή την σκάλα ν’ ανεβαίνει,
βήματα σιδερένια που τραντάζουν τα σκαλιά.
Και λιγοθυμισμένοι τώρα οι άθλιοι Λάρητες,
μέσα στο βάθος του λαράριου χώνονται,
ο ένας τον άλλονα σκουντά και σκουντουφλά,
ο ένας μικρός θεός πάνω στον άλλον πέφτει
γιατί κατάλαβαν τι είδος βοή είναι τούτη,
τάνοιωσαν πια τα βήματα των Εριννύων.
K. Καβάφης

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Τα Βήματα (ανάγνωση)
(διαβάζει: Σουλιώτης Μίμης, Ανέκδοτη ηχογράφηση, Αθήνα 2002)

http://www.kavafis.gr/lections/content.asp?id=95&author_id=

Η φιλοσοφία στη κουζίνα

Μέσα στην κουζίνα συγκεντρώνονται αντιλήψεις φιλοσοφικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές και, κυρίως, η αντίληψη που κάθε λαός έχει για τον κόσμο που τον περιβάλλει. Γι αυτό δεν είναι τυχαίο που οι κουζίνες είναι πάντα τοπικές, εθνικές.

Γιατί κάθε τόπος έχει μια συγκεκριμένη ιδεολογική, φιλοσοφική συγκρότηση. Επί παραδείγματι, η ελληνική και η γαλλική κουζίνα: Η μία είναι λεπτή, απλή, χωρίς περίπλοκες συνθέσεις.

Αυτό κακώς το αποδίδουν συνήθως στη φτώχεια του ελληνικού τοπίου και της ελληνικής κοινωνίας. Πιο ενδιαφέρον είναι να εντοπίσουμε τις σχέσεις που έχουν οι Ελληνες με τη φύση, την οποία από καταβολής κόσμου δεν θέλησαν ποτέ να κατακυριεύσουν.

Εξ ου και η κουζίνα τους σέβεται πάντα την αλήθεια του προϊόντος, χωρίς μείξεις οι οποίες εξαφανίζουν την αυθεντικότητα του υλικού. Αντίθετα, στη Γαλλία, χώρα του ορθολογισμού, όπου όλη η πολιτιστική τους συγκρότηση αποβλέπει στην καταδυνάστευση της φύσης προκειμένου να προκύψει ο πολιτισμός, η κουζίνα τους είναι περίπλοκη και εξεζητημένη.

Συνέντευξη του Χ. Ζουράρι, κατά κόσμο Δειπνοσοφιστή στην Τεα Βασιλειάδου Στο περιοδικό Homme της Ημερησίας

Ολη η συνέντευξη στην διέθυνση:
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=10250&subid=2&pubid=335801

Μαθήματα δι αλληλογραφίας

Μια χρηματιστηριακή στήλη χωρίς την ανάληψη του ρίσκου αναφοράς σε συγκεκριμένες μετοχές θα έμοιαζε κατά την γνώμη μου με κάποιον (α)που προσπαθεί να φέρει την ερωμένη(ο) του σε οργασμό με διεξοδικές περιγραφές από απόσταση.

Κυβισμός και χρηματιστήριο

Τα ενδιαφέροντα σημεία τα οποία θα μπορούσαν να αφορούν την καθημερινή ζωή ή το χρηματιστήριο, στην περίπτωση του κυβισμού είναι δυο: Το πρώτο έχει να κάνει με την χροιά ανάλυσης και επανασύνθεσης όλων των απόψεων γιατί η απόλυτη βεβαιότητα για την πραγματικότητα που βλέπουμε είναι συνήθως το πρώτο βήμα για την ολική καταστροφή.

Το δεύτερο έχει να κάνει με το ότι για πρώτη φορά στη ζωγραφική συμπεριλαμβάνεται η έννοια χρόνος σε μια στατική εικόνα στο μουσαμά. Π.χ. ένα πρόσωπο σε ένα πίνακα κυβιστή ζωγράφου αποτυπώνεται με κομμάτια του προφίλ και του ανφάς. Δηλαδή διαφορετικές οπτικές γωνίες σε διαφορετικές στιγμές. Είναι η απάντηση της ζωγραφικήs στην αρχόμενη τέχνη της κινηματογραφίας εκείνη την εποχή.

Για τον επενδυτή η απόλαυση της κυβιστικής ζωγραφικής πέρα από μια εναλλακτική επένδυση αποτελεί και ένα καλό πεδίο άσκησης στην διάλυση και ανασύνθεση ενός ισολογισμού, μια κερδοσκοπικής κίνησης ή των προσδοκιών για μια μελλοντική επενδυτική κίνηση. Πάντα υπάρχει ένα κεντρικό θέμα που ανασυντίθεται από πολλά επιμέρους τμήματα. Παράλληλα η κατανόηση του ρόλου και της σημασίας του χρόνου σε μια επενδυτική κίνηση αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της επιτυχίας.

ΚΣ

Τα καλά της αποτρίχωσης...

"ΓΕΜΑΤΟ ΗΛΙΘΙΟΥΣ"

ΑΓΑΠΗΤΕ ΚΥΡΙΕ ΣΤΟΥΠΑ,
ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΣΑ ΗΜΕΡΙΣΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΣΤΙΣ 20/10/07.
Η ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΠΟΤΡΙΧΩΣΗ ΚΑΙ ΕΧΟΝΤΑΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΙΚΟΥΛΑ ΗΜΟΥΝΑ ΜΑΤΑΞΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ ΚΑΙ ΗΜΕΡΙΣΙΑΣ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΩ ΑΦΟΥ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΡΙΧΩΣΗΣ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ!
ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΕΠΕΝΔΥΤΗ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΑΦΟΥ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΖΑ!
ΕΠΕΛΕΞΑ ΗΜΕΡΙΣΙΑ ΠΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΖΑ! ΗΘΕΛΑ ΚΑΤΙ ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ!
ΜΟΛΙΣ ΕΙΔΑ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΚΟΣΤΟΛΑΝΙ ΑΜΕΣΩΣ ΣΑΣ ΣΥΜΠΑΘΗΣΑ ΠΟΛΥ ΑΦΟΥ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕ ΚΟΣΤΟΛΑΝΙ!
ΕΙΠΑ ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ, Ο ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ.
ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ 99% ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΑΛΛΑ ΚΟΣΤΟΛΑΝΙ!
ΤΟ 1% ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟ ΔΙΝΩ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΤΑ ΠΙΑΤΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΑΦΕ Η ΠΙΟ ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ!
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΤΙΣΡΟΦΟ! ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΠΑΛΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΜΟ 200 ΗΜΕΡΩΝ ΚΛΠ ΑΛΛΑ ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΠΑΛΑ!
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΒΑΣΕΙ ΑΝΤΡΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ Β' ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ ΟΠΟΥ ΚΑΙ Η ΚΟΥΤΣΗ ΜΑΡΙΑ ΘΑ (ΞΑ)ΝΑΜΠΕΙ ΣΤΟ ΧΑΑ ΑΦΟΥ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΒΛΑΚΕΣ ΠΟΥ ΞΕΧΝΑΝΕ!
ΕΠΙΣΗΣ ΠΑΡΑΤΗΡΩ ΟΤΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΜΤΧ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΚΡΟΕΣ ΚΑΙ Ο ΔΕΙΚΤΗΣ ΠΑΝΩ! ΤΟ ΛΟΓΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΥΠΗΡΧΕ ΘΕΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΟΔΟΥ ΔΕΙΚΤΗ ΚΑΙ ΕΙΣΡΟΩΝ ΟΠΩΣ ΤΗΝ 3ΤΙΑ 1996-1999!
ΕΜΕΝΑ ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΑΥΤΟ! ΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΟΙ ΕΚΡΟΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΟΙ ΕΙΣΡΟΕΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΧΑΜΟΣ ΑΦΟΥ ΟΙ ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΘΑ ΤΡΑΒΑΝΕ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΟΥΛΗΣΑΝΕ ΣΤΙΣ 4500-5000 ΜΟΝΑΔΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΜΠΟΥΝ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟΝ ΔΕΙΚΤΗ ΝΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΝΑ ΝΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΤΥ!! Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΠΟΒΛΑΚΩΜΕΝΗΣ ΜΑΖΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΔΥΝΑΤΗ!!!!
ΠΑΝΤΩΣ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΔΙΟΡΘΩΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΦΟΥ ΤΟ ΕΞΥΠΝΟ ΧΡΗΜΑ Η ΠΙΟ ΑΠΛΑ ΤΑ ΙΣΧΥΡΑ ΧΕΡΙΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΠΑΛΑ!
ΑΥΤΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΑ ΚΑΙ ΧΑΡΗΚΑ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ!
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ!
Π.Ν

Η πηγή της δράσης...

Ο βρετανός Φιλόσοφος Ιερεμίας Μπένθαμ ( Jeremy Bentham) είχε χαρακτηρίσει μια πολύ διεισδυτική φράση την όλη κατάσταση: « Η φύση έπλασε το άνθρωπο να εξουσιάζεται από δύο κυρίαρχα αφεντικά: Τον πόνο και την ευχαρίστηση. Από εκεί πηγάζουν τα περισσότερα από όσα κάνουμε».

O βασιλιάς της σκόνης

Ο βασιλιάς της σκόνης

Εγώ ο μικρός ο αμνός του Θεού
Ξεχασμένος στο νότο γεννημένος αλλού
Ξέρω πάντα η Τροία θα 'ναι μίλια μακριά
Κι η ωραία Ελένη θα 'ναι τώρα γριά
Βγαίνω στο δρόμο ορκισμένος να μπω
Στα παλάτια του ήλιου να μπορέσω να πω
Το τραγούδι του τράγου με φωνή φονική
Και να κλάψω μετά να χαθώ στη σιωπή

Ο βασιλιάς της σκόνης

Θα περάσουν τα χρόνια θα γυρίσει ο τροχός
Όλα θα 'ναι σαν πρώτα όλα θα 'ναι αλλιώς
Θα σε ψάχνω στους δρόμους που γυρνούσες μα εσύ
θα 'χεις γίνει σκιά θα 'χουν όλα χαθεί
ένα βράδυ θα φέγγει το φεγγάρι τρελό
θ' απλωθεί η σκιά σου σ' ένα δρόμο στενό
τα ταξίδια, οι φίλοι, οι αγκαλιές, τα φιλιά
σ' ένα κόσμο θα μπω μακριά μακριά

Ο βασιλιάς της σκόνης
Από του δράκου τη χρονιά περάσαν χρόνια
τώρα μπορεί να μη θυμάσαι τίποτα
αλλά η ρόδα της ζωής γυρνάει αιώνια
και μόλις λιώσουνε τα χιόνια να 'ρθεις να με βρεις

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά

Ταύροι χαμηλά την μπάλα...

Κύρου Αναβασις και περιμένοντας τους μυρίους…



Κατά το οι αριθμοί ευημερούν αλλά ο λαός πένεται, στην προκείμενη χρηματιστηριακή συγκυρία αυτό που μπορούμε να ισχυριστούμε ευθαρσώς, είναι οι δείκτες ευημερούν και ο λαός παρακολουθεί χάσκοντας και ενίοτε πάσχοντας.

«Τι κλίμα επικρατεί μεταξύ των πελα
τών σου;», ρώτησα χθες κάποιον χρηματιστή με πελατεία εγχώρια γούστα περιφερειακά και ελληνάδικα.

«Πως πάει πάνω ενώ όλοι χάνου, δεν μπορώ να το καταλάβω» μου είπε.

Αγορές και μετοχές εκτός από τον οικονομικό κύκλο ακολουθούν και τον κύκλο τον χρηματιστηριακό και ακόμη και το ιδιαίτερο κύκλο κάθε κατηγορίας, κλάδου και μετοχής.

Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι το 1997 οι περιφερειακοί καθόντουσαν πάλι χάσκοντας να παρακολουθούν το ράλι των τραπεζών. Το 1998 τράπεζες και περιφέρειας κινούνταν εναλλάξ και το 1999 είχαμε την Κύρου Ανάβασις και την Κάθοδο των Μυρίων.

Θάλλατα, θάλλατα, αλλά ήταν αντικατροπτισμός και ψάχνοντας για τους κρουνούς του ουρανού έπεσαν στο πιο βαθύ ξεροπήγαδο που θα μπορούσαν να πέσουν.

Συνήθως ένας χρηματιστηριακός κύκλος ξεκινά με τα μερισματοφόρα και αναπτυσσόμενα blue chips. Στην συνέχεια ακολουθούν τα κερδοφόρα και δυναμικά αναπτυσσόμενα μεσαία και στο τέλος ακολουθούν τα περιφερειακά όπου για κάθε μια δραχμή που υπάρχει στο ταμείο πληρώνουν επί εκατό, χίλια ή δέκα χιλιάδες.
Και καλά γι’ αυτές που έχουν μια δραχμή στο ταμείο, τα πράγματα αρχίζουν να προβληματίζουν ότι πληρώνουν ακόμη περισσότερα και για αυτές που όχι μόνο δεν διαθέτουν ψίχουλο στο ταμείο, αλλά χρωστάνε και αυτά που δεν έχουν.

Η παρούσα συγκυρία τηρουμένων των αναλογιών από πλευράς χρηματιστηριακού κύκλου θυμίζει το 1998. Οι αναλογίες στην παρούσα περίπτωση είναι ότι ο κύκλος εξελίσσεται σε μεγαλύτερη διάρκεια και κάθε χρόνων του 1999 μοιάζει να κρατάει μια τριετία.

Φυσικά μιλάμε με απλοϊκές και σχηματικές περιγραφές και δεν παραλείπουμε να λαμβάνουμε υπόψη ότι πολλές φορές οι χρηματιστηριακοί κύκλου δεν μοιάζουν ευθύγραμμα ενώ δεν είναι σπάνιο κάποια στιγμή η πορεία τους να διακόπτεται.

Όπως έλεγε και ο Κοστολάνι: στο χρηματιστήριο δυο συν δυο δεν κάνουν πέντε μείον ένα.

Ημερησία 12/10/2007

Scripta manet

Η λογιστική του πλήθους και μανία των αριθμών…

Άσχετα με το τι «ισχυρίζεται» ο τραπεζικός λογαριασμός του καθενός, το ζητούμενο για ένα κερδοσκόπο του χρηματιστηρίου μετά από κάθε κύκλο ανόδου και πτώσης είναι το τι έμαθε. Μπορεί να αποκόμισε δισεκατομμύρια και να μην κατάλαβε το πως και το γιατί. Δηλαδή να τον ευνόησε η τύχη. Αυτός ο τύπος κερδισμένου επί της ουσίας είναι άτυχος, γιατί αργά η γρήγορα θα τα χάσει πάλι. Δεν υπάρχει χειρότερο όπλο αυτοκαταστροφής από τα πολλά χρήματα στα χέρια ενός ανθρώπου που τα κέρδισε χωρίς κόπο και άρα δεν διαθέτει την ωριμότητα να τα διαχειριστεί.
Μπορεί κάποιος άλλος να μην κέρδισε τίποτα αλλά να κατάλαβε γιατί έχασε. Αυτός αργά η γρήγορα είναι καταδικασμένος να κερδίσει στο χρηματιστήριο.
Στο μυαλό μου δύο είναι οι χαρακτηριστικοί τύποι που έχουν αποτυπωθεί κατά την περίοδο 1997-2001. Ο ένας είναι ο υπερλογικός επενδυτής, επαγγελματίας τις περισσότερες φορές που στο 100% της απόδοσης απεχώρησε από τη αγορά την Άνοιξη του 1998, όταν ο Δείκτης πλησίασε τις 2000 μονάδες. Ο άλλος είναι ο υπερπαράλογος που κατά την περίοδο της διόρθωσης σε κάποια περιφερειακά χαρτιά στο μείον 30-50% τοποθέτησε πάλι όλο του το χαρτοφυλάκιο και σε αρκετές περιπτώσεις δανείστηκε κιόλας. Μετά διαπίστωσε ότι μπορεί να πέσουν μέχρι και 95%.
Ο πρώτος δεν μέτρησε σωστά την ακατανόητη και παράλογη πλευρά της αγοράς. Αυτή η οποία εξαρτάται απλά και μόνο από την ψυχολογία του μανιασμένου για εύκολο κέρδος πλήθους.
Ο δεύτερος δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι σε μια αγορά η οποία βρίσκεται υπό το καθεστώς της μανίας όπως δεν υπάρχουν όρια προς τα πάνω έτσι δεν υπάρχουν και προς τα κάτω.
Άρα, αποφεύγεις καν να ακουμπήσεις, πόσο μάλλον να πιάσεις ένα γυμνό μαχαίρι που πέφτει.
Το συμπέρασμα είναι ότι στο ξέσπασμα του ανοδικού κύκλου οφείλουμε να μετριάζουμε τις επαφές με την λογική και να φροντίζουμε να βρισκόμαστε ένα βήμα μπροστά από το πλήθος. Όταν δε προκύψουν τα πρώτα δείγματα ότι η διόρθωση ξεκίνησε οφείλουμε να είμαστε πιο συντηρητικοί απ’ ότι απαιτεί και η πιο αυστηρή λογική. Πρέπει να φροντίζουμε να βρισκόμαστε πολλά βήματα μακριά από το πανικόβλητο πλήθος που ψάχνει για εξιλαστήρια θύματα. Πολλά ινδάλματα της ανόδου, επιχειρηματίες, χρηματιστές, κερδοσκόποι… που αποθεώνονταν χθες σαν αστέρια του ποδοσφαίρου ή της ροκ σκηνής πετροβολούνται κατά την πτώση. Το ψυχολογικό κλίμα στην πτώση μοιάζει με κινηματογράφο που έχει πιάσει φωτιά και όλες οι πόρτες είναι κλειστές.
Πιστεύω ακράδαντα στην άποψη ότι το χρηματιστήριο είναι 90% ψυχολογία και 10% όλα τ’ άλλα. Πριν λίγες μέρες έλαβα μια καλά εμπεριστατωμένη από άποψη επιχειρημάτων και φιλική επιστολή από τον αναγνώστη Π. Ο. Μου έγραφε ότι τον εκπλήσσει η αισιοδοξία μου για τις 6.000 μονάδες το 2006. Για να συμβεί αυτό μου γράφει θα πρέπει κατά μέσο όρο μέχρι τότε νάχουμε μια απόδοση της τάξης του 27,1% που το θεωρεί απίθανο, γιατί προϋποθέτει μια ανάλογων ρυθμών αύξηση της κερδοφορίας.
Κατ’ αρχήν εγώ δεν έγραψα ότι θα προσεγγίσει τις 6.000 μονάδες. Έγραψα θα τις αφήσει κατά πολύ πίσω. Σε ότι αφορά το χρόνο αυτό λογικά είναι στο 2007 συν πλην μια διετία.
Φυσικά δεν κάνω μια γραμμική προβολή της κερδοφορίας των εισηγμένων με βάση τα τωρινά κέρδη. Η φανταμενταλιστές είτε εγχώριοι είτε ξένοι που ορίζουν τα τελευταία 5 χρόνια στη Σοφοκλέους τιμές στόχους με βάση την λογιστική, δημιουργική ή όχι, μας έχουν διασκεδάσει αρκούντως.
Υπολογίζω την επόμενη χρηματιστηριακή έξαρση στη Σοφοκλέους σε αντιστοιχία πάντα με τις ξένες αγορές, με βάση την κοινή λογική ότι στα τελευταία 50 χρόνια έχουμε 1 έως δύο τέτοιες σε κάθε δεκαετία. Το γιατί είναι κατανοητό αλλά αποτελεί άλλη κουβέντα.
Τον τρόπο που τα κέρδη των επιχειρήσεων δικαιολογούν αυτές τις υπερβολές τον έχουμε δει και στη Σοφοκλέους και αλλαχού… Όταν ξεκίνησε ο κύκλος το 1997 είδαμε τα κέρδη των τραπεζών και των άλλων επιχειρήσεων στη συνέχεια να εκτοξεύονται με πολλαπλάσιους ρυθμούς από το 20% κατ΄έτος. Η αφορμή τότε ήταν η μείωση των επιτοκίων και το όραμα του Ευρώ. Την επόμενη φορά μπορεί να είναι η αύξηση των επιτοκίων, η έκθεση κάποιων επιχειρήσεων στις βαλκανικές αγορές(από πλευράς ανάπτυξης εκεί υπάρχουν τεράστια περιθώρια αφού το βιοτικό επίπεδο συγκρίνεται με αυτό της Ελλάδας στη δεκαετία του 50), η Ολυμπιάδα του 2004( πολλοί περιμένουν ότι το γεγονός αυτό θα παιχτεί πριν και γι’ ατό πιθανότερο είναι να παιχτεί μετά). Τέλος πάντως η χρηματιστηριακή ιστορία έχει δείξει ότι κάποια αφορμή θα βρεθεί. Έτσι γίνεται πάντα. Τώρα αν θα είναι το 2005 ή το 2009 αυτό περισσότερο θα εξαρτηθεί από το πότε θα ολοκληρωθεί η διόρθωση της αμερικάνικης «φούσκας» σε όλα τα αξιόγραφα.

Δημοσιεύτηκε στην Η στις 01/06/2002

Η αίσθηση της εικόνας

Η ζωγραφική του Γιάννη Μόραλη δεν περιορίζεται στην "φτώχια" της εξωτερική απεικόνισης αλλά την ουσία του θέματος όπως αυτή θα μπορούσε να προβάλει για κάποιον που δεν διαθέτει ευκρινή ή καθόλου όραση. Λιτότητα σχεδίου και μονοσήμαντες χρωματικές φόρμες φωτογραφίζουν για μια στιγμή την ουσία μιας εικόνας που μεταβάλλεται αενάως.

seven times since 1960

US Treasury Traders bet on more Fed rate cuts

Historically, the US economy has gone into recession seven times since 1960, and six of the downturns were foreshadowed by an Inverted yield curve, when yields on three-month Treasury bills are higher than for ten-year Treasury Notes. Usually, when lenders in the bond market are willing to accept lower interest rates for longer term debt than for shorter term debt, it is a signal that the US economy is about to experience a serious slowdown or even a recession within 12-months.
So far in this decade, the Inverted yield curve has made two grand appearances. Between March and Dec 2000, at the height of the frenzy for internet and high tech stocks, the yield curve was inverted, but stock market bulls argued that its shape reflected the Clinton administration’s retirement of longer term debt from huge budget surpluses. But the Nasdaq and S&P 500 did begin to implode in 2001, and an eight month economic recession arrived in 2002.

More recently, the yield curve inverted between February 2006 and June 2007. At its peak in February 2007, the yield on the US three-month T-bill rate was roughly 60 basis points above the benchmark 10-year yield. At that time, many analysts predicted the inversion would at least signal slower economic growth, but few were convinced it would spell a contraction of gross domestic product for two consecutive quarters, the typical definition of recession. The yield curve’s only wrong signal was in 1966, when the curve inverted but no recession followed.