Για 10 χρόνια φαγούρα…

 Κάποτε στη δεκαετία του 80 έλεγαν συχνά ότι η Ιαπωνία είναι μια υπερτιμημένη αγορά.  Και έτσι ήταν… αλλά συνέχιζε να υπερτιμάται για χρόνια… Όσοι, λογικώς, απείχαν από τις αρχές της δεκαετίας μπορεί να γλίτωσαν τις απώλειες αλλά μπορούμε να πούμε έχασαν πολύ περισσότερα απ’ όσα θα έχαναν αν έπεφτε αυθωρεί και παραχρήμα με τις προβλέψεις η αγορά… 

Το ίδιο ή κάποιο παρόμοιο σκηνικό δεν αποκλείεται να ζήσουμε ετούτη τη δεκαετία στη Wall Street… Ο μαγνητισμός που εξασκούν οι 10.000 μονάδες στο Dow Jones δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος… Όπως και στην Ιαπωνία ένα οικονομικό κατεστημένο μερικών τραπεζών και λοιπών χρηματοοικονομικών οίκων  έχει να χάσει περισσότερα από μια μεγάλη πτώση της αγοράς απ’ ότι ενδεχομένων κοστίζει η στηριξή της…

 Το μόνο παραμύθι στο κόσμο που δεν έχει τέλος είναι το ομώνυμο μυθιστόρημα του Μίκαελ Εντε… και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από μια νοητική οφθαλμαπάτη…

 Αν όμως η Αμερική μπορεί να μείνει για χρόνια υπερτιμημένη η Ιαπωνία μπορεί να μείνει αντίστοιχα υποτιμημένη… και το ερώτημα είναι τι θα κάνουν σε αυτό το διάστημα η ευρωπαϊκές αγορές… Για να μπορέσουμε να βρούμε ένα ρόλο και για την δική μας… (Στο χρηματιστήριο έχει πάντα σημασία να έχει μια εξήγηση για όσα συμβαίνουν έστω και αν αυτή πολλές είναι αποδεικνύεται λάθος… πολλές φορές θα κερδίσεις με ακολουθώντας λάθος εκτιμήσεις και θα χάσεις ακολουθώντας τις σωστές. Τόσο περίπλοκες και χαοτικές είναι οι αγορές.) 

Προσέξτε τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα οι σοσιαλιστές υποχωρούν από παντού… οι συντηρητικοί που έστω και κατ’ επίφαση στην Ευρώπη θεωρούνται περισσότερο φίλιοι προς τις αγορές κερδίζουν έδαφος… Μαζί με του ρατσιστές που εκφράζουν τον φόβο των φτωχότερων στρωμάτων για το μέλλον τους… 

Ο τύπος τις τελευταίες μέρες εστίαζε την προσοχή στο γεγονός ότι η Γαλλία δεν επιθυμεί να ακολουθήσει τις υποδείξεις των Βρυξελών ούτως ώστε να συμμαζέψει τα δημοσιονομικά της εν μέχρι το 2004. Πίσω από τις γραμμές θα έβλεπες ότι αυτό γιατί θέλει να προχωρήσει σε φορολογικές ελαφρύνσεις προκειμένου να ενισχύσει την ανάπτυξη… 

Ανάπτυξη αντί για φόρους όπερ θα μπορούσε να σημαίνει και θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα αντί στο δημόσιο… Τουτέστιν παραγωγικές θέσεις εργασίας αντί για αργομισθίες…Ποια από τις δύο είναι η καλύτερη κοινωνική πολιτικής;… Προφανώς αυτή που δεν συσσωρεύει χρέη… 

Υπό αυτές τις προϋποθέσεις Ευρώπη και Ιαπωνία θα μπορούσαν στα επόμενα χρόνια να πάρουν την σκυτάλη στο επίπεδο των αγορών…

 Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η Σοφοκλέους θα μπορούσε να κινείται άλλοτε εντονότερα και άλλοτε ηπιότερα μεταξύ των 2.000 και 4.000 μονάδων ανάλογα με την κατάσταση που επικρατεί στις ξένες αγορές…

 Το ευτυχές για μας είναι ότι οι εκλογές αργούν και μέχρι τότε θάχουμε προλάβει να βγάλουμε τα πλήρη συμπεράσματα τις επίδρασης που θα έχουν τα εκλογικά αποτελέσματα στις ευρωπαϊκές χώρες… 

Όπως και νάχουν τα πράγματα όμως η Σοφοκλέους στις παρούσες τιμές δεν διαθέτει περισσότερες ευκαιρίες και λιγότερα ρίσκα…

 Αλλά σε όσους και αν το λες αυτό σε κοιτούν γεμάτοι δυσπιστία… Είναι οι ίδιοι που το δυσπιστούσαν 1999 δυσπιστούσαν να πιστέψουν ότι στο χρηματιστήριο υπάρχει και η περίπτωση να χάσεις… Όχι για μια-δυο μέρες αλλά για χρόνια να χάνεις… 

Αυτή η κατηγορία των επενδυτών που είναι και οι καλύτεροι τροφοδότες των φουσκών που δημιουργεί ενίοτε το σύστημα έχει σταματήσει να παρακολουθεί τις εξελίξεις και επιστρέψει πάλι όταν θάχει δημιουργήσει νέες οικονομίες από την εργασία…

 Θα επιστρέψουν ποτέ; με ρωτούσε ένας φίλος τις προάλλες… Πάντα επιστρέφουν…

 Οι άνθρωποι μπορεί να αντέξουν τις κακουχίες, την φτώχια, τις απώλειες… Δυσκολεύονται να αντέξουν το γείτονα να κερδίζει…   Λένε ότι στον προηγούμενο γύρο ο κράχτης ήταν οι ΕΛΔΕ που πούλησαν το χρηματιστήριο μέχρι το τελευταίο ακριτικό χωριό. Υπήρχε και ένας άλλο κράχτης η κρεβατομουρμούρα: «Εκείνος κέρδισε εσύ τις κάθεσαι;…» 

Καγκελάριος : Ημερησια 18 05 2002