"Στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών".

Ο Μαρσέλ Προυστ κάνει βαρκάδα στον Κορινθιακό κόλπο*

Στη σκιά της ανθισμένης νιότης καθόταν κάθε μέρα ο γερο-Αναξίμανδρος.
Τόσο δε γέρος ήταν ο ξακουστός μοναστής,
που τα χείλη κρατούσε σφαλιστά, δε μειδιούσε, κι ούτε πολυκαταλάβαινε
τη γιορτή εκείνων των χρυσών μαλλιών, εκείνων
των γέλιων και των σκανταλιών των πιο όμορφων κοριτσιών της Κορίνθου.

Ήταν προς το τέλος της ζωής του,
όταν ο κόσμος μονολογούσε βλέποντάς τον να περνάει:
Του Αναξίμανδρου του μένουν το πολύ τρία με τέσσερα ηλιοτρόπια να μαδήσει.
ήταν σ' εκείνο το κομματάκι του χρόνου λίγο πριν το θάνατο,
όταν ο Αναξίμανδρος ανακάλυψε τη λύση του αινίγματος του χρόνου.

Ήταν εκεί στην Κόρινθο, πλάι στον κόλπο, περιτριγυρισμένος από κορίτσια ανθισμένα.
Τον είχε πιάσει η άκακη μανία
να προστατεύεται μ' ένα παρασόλι μισό πράσινο, το άλλο μισό γαλάζιο την ώρα του μεσημεριού.
δε χαιρετούσε τους συνομηλίκους του, δε σύχναζε στα μέρη των γερόντων,
κι ούτε έμοιαζε να έχει κάτι το κοινό μ' αυτούς της αγοράς
εκτός απ' τα γηρατειά και το χιόνι γύρω από τις γνάθους: ο Αναξίμανδρος
είχε μετοικήσει στο χρόνο της ανθισμένης νιότης,
σαν κάποιον που αλλάζει χώρα για να γιατρευτεί από ασθένεια παλιά.

Έφθανε το μεσημέρι στη γάργαρη σκιά των κοριτσιών της Κορίνθου.
σέρνοντας τα πόδια του, ατάραχος, ανοιχτό το παρασόλι, και καθόταν σιωπηλός,
καθόταν ανάμεσά τους για να ακούει το τιτίβισμά τους, να παρατηρεί
την ντελικάτη γεωμετρία σ' εκείνα τα σταρένια γόνατα, να διακρίνει
κάποιο φευγάτο περιστέρι με ρόδινο φτέρωμα
να πετά κάτω απ' το γεφυράκι των ώμων.
Τίποτα δεν έλεγε ο γερο-Αναξίμανδρος
και τίποτα δεν έμοιαζε να τον θορυβεί κάτω απ' το παρασόλι του,
καθώς ένιωθε το χρόνο να περνά ανάμεσα στις γλυκές κόρες της Κορίνθου,
ο χρόνος που 'χε γίνει μια ψιλή βροχή από χρυσαφένιες καρφίτσες,
από γυαλάδα βρεγμένων κερασιών,
ο χρόνος που σε άλλους τόπους πλησιάζει επιτακτικά στα χείλη του
ανθρώπου ένα κύπελλο με δηλητήριο,
πρόσφερε εκεί το μεσημέρι νέκταρ και εκλεκτή αμβροσία,
σαν να 'θελε κι ο ίδιος, ο χρόνος, να ζήσει και να γίνει πρόσωπο, και να ευωχηθεί
σε σάρκας λείο ιστό, σε ματιάς ιριδισμό γαλαζοπράσινο.

Σιωπηλός ο Αναξίμανδρος
σαν κύκνος έπλεε καθημερινά και ενδημούσε στα νέφη του κάλλους.
ήταν εκεί, μέσα κι έξω από το χρόνο,
ρουφώντας αργές γουλίτσες αιωνιότητας,
γουργουρίζοντας σαν γάτος πλάι στη σόμπα.
Το δειλινό γύριζε στο σπίτι του,
και περνούσε τη νύχτα γράφοντας μικρά ποιήματα
για τις πολυκέλαδες περιστέρες της Κορίνθου.

Οι άλλοι σοφοί της πόλης μουρμούριζαν ακατάπαυστα.
Ο Αναξίμανδρος είχε γίνει, πιο πολύ κι απ' την ιεροτελεστία της συγκομιδής
και απ' την κίνηση στο λιμάνι,
το αγαπημένο θέμα των γηραλέων συναθροίσεων:
"Πάντα σας έλεγα, ω γέροντες της Κορίνθου"
διατεινόταν ο άσπονδος εχθρός του Πρόδικος
"ότι αυτός δεν ήταν αληθινά σοφός,
μήτε καν ένας άνδρας στοιχειωδώς ευσχήμων.
Το έργο του; Όλο αντιγραφή. Όλο επανάληψη. Αλλά κούφιο από μέσα.
'Αδειο σαν το πιθάρι του κρασιού όταν οι γιοι της Θήβας
έρχονται να γευτούν το φως των αμπελώνων της Κορίνθου".

Ο Αναξίμανδρος διέσχιζε ατάραχος τους δρόμους της πόλης, τραβώντας για τον κόλπο.
Είχε ανοιχτό το γαλάζιο του αλεξήλιο, κι έπιανε στον αέρα τον απόηχο των συμβάντων:
μέρα με τη μέρα κατέβαινε στα υπόγεια του χρόνου κάποιος σεβάσμιος πρεσβύτης.
Οι μαντατοφόρες της Περσεφόνης αφάνιζαν, μέρα τη μέρα, τους σοφούς,
και μόνο οι στάχτες τους κυλούσαν,
για τ' ανοιχτά, μέσα απ' τα νερά της Κορινθιακής θάλασσας,
τα σκεπασμένα με βιολέτες.

Όλοι αναχωρούσαν, κι ο Αναξίμανδρος έμενε εκεί, τριγυρισμένος από κορίτσια,
καθισμένος στον ήλιο.
Μια πτυχή απ' το χιτώνα της Αταλάντης, ο λαιμός της Αγλαΐας,
καθώς η Αγλαΐα ύψωνε στον ουρανό τον ύμνο της για να μιμηθεί τις μελωδίες του αηδονιού,
ένα χαμόγελο της Αναδυομένης, ήταν όλη η τροφή που ο Αναξίμανδρος ζητούσε:
κι ήταν εκεί, παρέμενε εκεί, όταν όλα γύρω του είχαν εξατμιστεί.

Μια μέρα, από μακριά,
φάνηκε μια μικρή βάρκα πίσω απ' τον ορίζοντα του κόλπου της Κορίνθου.
Βρισκόταν μέσα, κωπηλατώντας με κουρασμένο πείσμα ασθματικού,
ένα ανθρωπάκι:
το κεφάλι του κάλυπτε ένα ψάθινο καπέλο,
ένα λευκό ψάθινο καπέλο με κόκκινη κορδέλα. Από κείνη τη γωνιά
το ανθρωπάκι κοιτούσε προς την καρδιά του κόλπου, και διέκρινε από πολύ μακριά
ένα γαλάζιο αλεξήλιο, μια κουκκίδα στεφανωμένη φως. Κατά κει τραβούσε.

Μ' επιμονή, με πείσμα, ψιθυρίζοντας ένα τραγουδάκι, το γαντοφορεμένο ανθρωπάκι
κωπηλατούσε ασταμάτητα. Ο Αναξίμανδρος άρχισε να μειδιά.
Η βάρκα, ακίνητη στη μέση του κόλπου,
νικούσε κι αυτή το χρόνο. Απ' το λευκό ψάθινο καπέλο φάνηκε ότι ο άνθρωπος
γυρνούσε αργά πίσω.

Εκείνη τη νύχτα, λίγο πριν πλαγιάσει,
ο Μαρσέλ Προυστ φώναζε ξαναμμένος στο δωμάτιό του:
"Μητέρα, φέρτε μου κι άλλο χαρτί, φέρτε μου όσο χαρτί μπορείτε.
Θα αρχίσω ένα νέο κεφάλαιο στο έργο μου.
Θα του δώσω τον τίτλο: "Στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών".

Γαστόν Μπακέρο
[1973]

Το πάρτι της κερδοσκοπίας…

Μπορώ με σχετική ευκολία να επιχειρηματολογήσω γιατί στα επόμενα 3-5 χρόνια 2-3 εισηγμένες στην Σοφοκλέους θάχουν υπερδεκαπλασιάσει την κεφαλαιοποίησή τους. Αδυνατό όμως να απαντήσω σε όσου μου τηλεφωνούν την Πέμπτη για να τους πληροφορήσω για κάποια μετοχή που μέχρι την Τρίτη θάχει κερδίσει 10 ή 20%. Μερικοί είναι και συγκαταβατικοί, μου δίνουν περιθώριο μέρχι και την Τετάρτη. Δεν μιλώ για τυχαίους ανθρώπους που ανακάλυχαν το χρηματιστήριο από τα πρωτοσέλιδα των πολιτικών εφημερίδων, αλλά για ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υποτίθεται ότι ασχολούνται με αυτό επαγγελματικά.

Οταν τους λέω αυτό είναι αδύνατο, με κοιτάν με ένα περίεργο βλέμμα που κρύβει κάτι μεταξύ λύπησης και δισπιστίας. (Κάτι δηλαδή  μεταξύ: Κρίμα την φήμη σου καημένε ή μας αφήνεις στην απέξω…)

H 01 12 2001

Η απλή μέθοδος των τριών

Το χρηματιστήριο μοιάζει με μια απλή μέθοδο των τριών με τη διαφορά όμως ότι μοιάζει να έχει δύο αγνώστους. Ο ένας άγνωστος είναι η μελλοντική τιμή και ο άλλος ο χρόνος που θα λάβει χώρα αυτή.

Η επίλυση της άσκησης είναι εύκολη, αν φροντίσουμε να καταστήσουμε τον ένα από τους δύο αγνώστους γνωστό. Όποιος κάνει τον χρόνο από αντίπαλο σύμμαχο έχει λύσει και την άσκηση.

Πώς μπορεί κάποιος να κάνει τον χρόνο σύμμαχο; Είναι απλό: Αδιαφορώντας γι αυτόν. Αγοράζουμε μετοχές και μετά υπνωτικά για να κοιμηθούμε για τα επόμενα τρία χρόνια, έλεγε ο Κοστολάνι. Όπερ, μετά από τρία χρόνια κοιτάμε τις τιμές ξανά.

Με τις μετοχές είναι εύκολο να εφαρμόσει κάποιος αυτή τη στρατηγική, αρκεί να μη δανείζεται.

Τέτοιες στρατηγικές δεν ταιριάζουν με τα συμβόλαια. Ο Κοστολάνι συχνά αναφερόταν σε κάποια παλιότερα στοιχεία της αμερικάνικης κεφαλαιαγοράς όπου το 80% όσων επένδυαν σε συμβόλαια στο τέλος έβγαιναν χαμένοι.

«Τα όψιον δεν είναι επενδύσεις, είναι λαχνοί λοταρίας. Ο αγοραστής χάνει ολόκληρο το ποσό που τοποθέτησε, αν η αναμενόμενη αύξηση της τιμής συμβεί έστω και μια μέρα αργότερα. Σε αυτή την περίπτωση έχει ποντάρει μεν σωστά, αλλά έχει παίξει λάθος.

Αυτά που χάνουν οι αγοραστές τα κερδίζουν οι πωλητές, οι οποίοι είναι - όχι τυχαία- τις περισσότερες φορές ταυτόσημοι με τις μεγάλες τράπεζες και τις ασφαλιστικές.

Οι οργανισμοί αυτοί διαθέτουν τεράστια αποθέματα μετοχών, βάσει των οποίων πουλούν ασταμάτητα όψιον.

Αυτούς που θέλουν με λίγα χρήματα να πετύχουν το μεγάλο κόλπο τους συμβουλεύω να αγοράσουν καλύτερα μια σειρά από μετοχές, των οποίων οι τιμές λόγω μεγάλων επιτοκίων ή προσωρινών λειτουργικών δυσκολιών έχουν πέσει πολύ. Οι ευκαιρίες αυτές δεν έχουν χρονικούς περιορισμούς». Αυτά συμβουλεύει ο Αντρέ Κοστολάνι στις Καλύτερες Ιστορίες του χρηματιστηρίου.

 Ημερησια 19/12/08

ΠΟΥ ΜΕ ΒΙΑ ΜΕΤΡΑΕΙ ΤΗ ΓΗ...

«Οι αναρχικοί είναι τα πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας μας. Όταν αντιδρούν έχουν πάντα κάποιο δίκιο. Όπως οι καλλιτέχνες σηματοδοτούν το αόρατο, έτσι και οι αναρχικοί διαμαρτύρονται για μορφές βίας που εμείς (στην αλλοτρίωση μας) δεν τις βλέπουμε. Τις έχουμε συνηθίσει. Αλλά δεν παύουν να είναι αυθαίρετες και ίσως περιττές».

Όταν όμως όλοι οι νέοι γίνονται αναρχικοί – τότε κάτι είναι πολύ λάθος στην κοινωνία μας.

Και μην ακούσω για εγκληματικά στοιχεία και πλιατσικολόγους. Σίγουρα υπάρχουν κι αυτοί και επωφελούνται. Ήδη όμως τότε είχα γράψει:

«Προσοχή: Μίλησα για αναρχικούς — όχι για τρομοκράτες (η προβοκάτορες !). Όποιος τους συγχέει, πάσχει από νοητική μυωπία. Διότι είναι πόλοι αντίθετοι».

Αυτός που ζητάει ελευθερία δεν επιλέγει ελεύθερα τη βία — έστω και σαν μέσο. Του επιβάλλεται. Η βία είναι τέκνο της ανάγκης και της οργής. Φέρνει μόνο νέα βία και καταπίεση — ποτέ αυτονομία.

Η διαφορά από τότε είναι ότι σήμερα η αντίδραση των λίγων, έγινε εξέγερση των πολλών. Δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς στραβά αρμενίζουμε...."

Νίκος Δήμου

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο που είχε γράψει ο Ν. Δήμου   μετά τη δολοφονία του Μ. Καλτεζά. 

Τρώες

 Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—


Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.

Κ. Καβάφης

μ' άρμα ολόχρυσο...

Tώρα σαν νέος μοιάζει βασιλεύς αρματηλάτης ―
στα εικοσιπέντε χρόνια του, στα εικοσιέξι ―
αναπαυόμενος μετά που εκέρδισε,
μ' άρμα ολόχρυσο και ταχυτάτους ίππους,
σε ξακουστόν αγώνα το βραβείον.

Κ. Καβάφης Απο την Κηδεία του Σαρπηδόνος

Που πας παλικάρι ωραίο σαν μύθος...

Προβλέψεις;

Η κρίση των επενδυτών διαμορφώνεται με βάση την τρέχουσα ψυχολογική τους διάθεση. Η  διάθεσή διαμορφώνεται με βάση τι έγινε χθες και όχι το τι θα γίνει αύριο...

                                                                                                                                                                 Κ.

Φοβού την γλύκα των πραγμάτων..

Οι καταστροφές είναι σαν τους μεγάλους έρωτες. Προκύπτουν απροειδοποίητα και κεραυνοβόλα.

 Παραλύουν τις αισθήσεις και θολώνουν την λογική… 

Μοιραία λοιπόν δεν αφήνουν σε κανένα τη δυνατότητα να αντιδράσει.. 

Ετσι όταν αρχίσει η μεγάλη διόρθωση, δεν θα το πάρετε καθόλου χαμπάρι. Δεν θάρθει απότομα… γιατί οι βίαιες κινήσεις προκαλούν βίαιες αντιδράσεις.

 Θάρθει ανεπαίσθητα και στην αρχή θα δημιουργήσει στους περισσότερους τέτοιο κομφούζιο που θα περάσουν την ατυχία τους για τύχη. Οατν θα καταλάβουν τι γίνεται θα είναι αργά και όταν ο πανικός θα φτάσει στο ζενίθ και θα προσπαθούν να απαλλαγούν από τα χαρτιά όπως-όπως, πάλι λάθος θα κάνουν.

 Στις αγορές οι μεγάλες επιστροφές θυμίζουν την κινούμενη άμμο. Μέχρι να το καταλάβεις θα έχεις χωθεί μέχρι τη μέση και κάθε προσπάθεια να κινηθείς να σε χώνει όλο και πιο βαθιά.

 Τώρα θα λέτε τι μ΄ έπιασε και ανησυχώ. Τίποτα, όλα είναι πολύ ευνοϊκά για να είναι αληθινά. Επιπλέον μέσα σε δυο μέρες έχω δεχθεί πάνω από 50 τηλεφωνήματα γνωστών οι οποίοι ασχολούνται με το χρηματιστήριο κατά μέσο όρο 2-3 μήνες και μου ψιθυρίζουν εμπιστευτικά ότι η τάδε ή η δείνα και η άλλη μετοχή θα διπλώσουν πάραυτα… 

Ακόμη έχω μάθει ότι το χρηματιστήριο δεν είναι ένα παιγνίδι στο οποίο όλοι κερδίζουν εσαεί… 

Γι’ αυτό νάχετε πάντα το νου σας… και όχι μόνο, τα ρευστά είναι απαραίτητα… Για καλό και για κακό «σφίξτε» και κανένα μετρητό. 

Για τους αρχάριους της Σοφοκλέους το πρώτο μάθημα που θα πρέπει να μάθουν είναι ότι στον κόσμο του  χρηματιστηρίου το κέδρος του ενός είναι η ζημιά του άλλου. 

 Αρα, κανόνας πρώτος: πως δεν θα χάσω.. 

Κανόνας δεύτερος, πως θα κερδίσω… 

Αυτά κατά τα άλλα όλα βαίνουν καλώς…

Δημοσιεύτηκε στη στήλη Καγκελάριος, Ημερησία Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 1999