Η Merril εξαγοράζεται και η Lehman υπάγεται σε εκκαθάριση. Φαίνεται ένα από τα κομβικά σημεία της τελευταίας οικονομικής και χρηματιτσηριακής κρίσης μπαίνει στη τελική ευθεία. Η διαδικασία αντιστροφής της τάσης φαίνεται ότι ξεκίνησε τον περασμένο Μάρτη με την διάσωση της Bear Sterns και μάλλον ολοκληρώνεται τώρα με τη διάσωση της Fannie May και Freddie Mac την εξαγορά της Merill Lynch και την υπαγωγή της Lehman σε εκκαθάριση.
Οι αναταράξεις στο σημείο αυτό δεν μπορούν να αποκλειστούν αλλά το τέλος της ταλαιπωρία μοιάζει να έχει πλησιάσει κατά μερικά βήματα.
Η επιλογή του συστήματος να αφήσουν τη Lehman να "βαρέσει κανόνι" και η σύσταση ταμείου διάσωσης 70 δισ. από 10 ιδρύματα δείχνει τις προθέσεις του συστήματος να αφήσει την αγορά να ξεκαθαρίσει με τον τρόπο της το πρόβλημα, αλλά να καταδείξει και την πρόθεση ότι το σύστημα είναι παρόν για να αντιμετωπίσει κάποια απόνερα.
Οι αγορές είναι φυσικό να αντιδρούν έτσι σήμερα. Κάποιοι είχαν ποντάρει στη διάσωση της Lehman και χάνουν τα λεφτά τους ολοσχερώς. Κάποιοι προκειμένου να κλείσουν θέσεις πωλούν ότι μπορεί να πουληθεί. κλπ.
Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε το τέλος της σημερισνής συνεδρίασης στη Νεα Υόρκη και όχι την αρχή.
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
αγαπητε κωστα,
αυτοπου βλεπυμε νομιζω δεν ειναι η αρχη του τελους, ααλα το τελος της αρχης. Εννοω, κοιτα ποσα κανονια εχουν σκασει (New Century, Countrywide, Βear, Fannie, Freddie, Lehman, Indymac, Merrill κτλπ κτλπ) και καθε φορα βγαινει καποιος και λεει οτι επιτελους εφτασε η κριση στο τελος και οτι καθε κριση τελειωνει με ενα μπαμ. Νομιζω οτι εδω δεν ειναι πλεον 1-2 μπαμ, αλλα τα κανονια του Ναβαρονε, που θα βυθισουν απατους ολους οσοι δεν τα ακουνε. Μου θυμιζει ολο αυτο το παραμυθι με το βοσκο που φωναζε συνεχεια λυκος και λυκος δεν ερχοτανε. Υστερα, θελει και λιγη κοινη λογικη.. Ειναι δυνατον μια πιστωτικη επεκταση που κραταει 26 χρονια να σκασει, και οι παρενεργειες της να κρατησουν λιγους μονο μηνες ή 1-1.5 χρονο? Ειναι δυνατον η μεγαλυτερη φουσκα των ακινητων στην ιστορια της Αμερικης να τελειωσει σε 1-1.5 μολις ετος και χωρις επιπτωσεις στην πραγματικη οικονομια? Ειναι δυνατον να αναστραφει ο κυκλος τηε μειωσης καταναλωσης και της αυξησης της ανεργιας ακομη καλα-καλα δεν αρχισαν? Καποιοι θα πουνε οτι το συστημα ειναι δυνατο και θα κανει ο,τι μπορει και μπλα μπλα μπλα... Αν ηταν ετσι δε θα υπηρχε καμια καταρρευση, καμια υφεση, κανενα προβλημα. Το συστημα ειναι που δημιουργησε αυτο το εκτρωτικο προβλημα που εχει γινει πολλαπλασια μεγαλυτερο του και φυσικα ΔΕ θα μπορεσει να αντιμετωπισει. Απλως θα υποστουμε την καταρρευση και μετα θα ξαναγεννηθουμε. Ενδεικτικα αναφερω οτι η αγορα παραγωγων προιοντων ειναι γυρω στα 450 τρισεκατομυρρια$$ δηλαδη **45** φορες το ΑΕΠ των ΗΠΑ. Φαντασου μια μικρη διαταραχη εκει που δεν θα αργησει να ερθει τι ακριβως μπορει να προκαλεσει. Και ας μην ψαχνουν οι αφελεις για θαυματα γιατι αυτα κρατανε 2 μερες και τα καλυετρα 3. Αλλωστε αν υπηρχαν θα ειχαν εμφανιστει στην Ιαπωνια που οταν κατερρευσε και μεγαλες καταθεσεις ειχε (στις ΗΠΑ αρνητικες καταθεσεις) και εμπορικα πλεονασματα (στις ΗΠΑ διδυμα ελλειμματα). Με ελαχιστη φαντασια κανεις μπορει να καταλαβει τι επερχεται. Αν δεν παει ο S&P μεσα σε ενα χρονο στις 800 μοναδες, θα περασω χαλκα στη μυτη μου.
Επειδή πολύ το διαβάζω στις περιπλανήσεις μου στο Ίντερνετ τελευταία και βλέπω και τον υπαινιγμό του προηγούμενου φίλου, θα ήθελα τη γνώμη σας κ. Στούπα για τη σύνδεση που επιχειρείται μεταξύ Ιαπωνικής κρίσης και Αμερικάνικης, κάτι που θα συνεπαγόταν πολλά ακόμα χρόνια ύφεσης. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα δομικά στοιχεία είναι ίδια και χειρότερα...
Μια ουσιώδης διαφορά π.χ. είναι ότι οι ιάπωνες αφήσαν τράπεζες να χρεωκοπήσουν μετά από για αρκετά χρόνια... Οι αμερικάνοι παρά τις επεμβάσεις δεν φείδονται να αφήσουν κάποιες περιπτώσεις να χρεοκοπήσουν. Η χρεοκοπία κάποιων "δεινοσαύρων" αφήνει περιθώρια να αναπτυχθούν νέοι παίκτες. Νεοι παίκτες σημαίνει νεα τεχνολογία και νεα νοοτροπία κλπ κλπ.
Για να μπουν π.χ. οι γάλλοι στη ΝΙΣΑΝ έπρεπε να περάσουν 10 χρόνια κρίσης. Οι Κορεάτες αν το αποφάσιζαν θα έμπαιναν στη Lehman.
Θέλω να πω λοιπόν ότι είναι πιο ευέλικτο το αμερικάνικο μοντέλο.
Η ιστορία του χρέους δεν είναι τωρινή κατάσταση στις ΗΠΑ. Συμφωνώ ότι κάποτε ο κόμπος θα φτάσει στο χτένι. Δεν νομίζω όμως ότι είναι της παρούσης. Το διεθνές πολιτικοικονομικό σύστημα δεν δείχνει σημάδια ανατροπής. Η κατάρρευση πιστεύω ότι θα έρθει όταν ένα δυο μεγάλοι παίκτες στην διεθνή οικονομική σκακιέρα αποφασίσουν να αμφισβητήσουν την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ και του δολαρίου.
Προς το παρόν Κίνα, Ρωσία και Ευρωπη έχουν συμφέρον να μην καταρρεύσει η αμερικάνικη οικονομία. Αρα, όπως έκανε και η Buba τη δεκατία του 70 και η γιαπωνέζικη κεντρική τράπεζα τη δεκ. του 80 θα στηρίξουν.
Δεν πιστεύω ότι ο Ούγξο Τσάβες, ο Μοράλες, Ο Κάστρο και ο Ιρανός μπορούν να ανατρέψουν τη διεθνή σκηνή. Η πολιτική είναι το κλειδί της ερμηνείας σε αυτή την κατάσταση και αν έλεγε ο Μάρξ ότι η οικονομία αποτελεί τη βαση των εξελίξεων.
Βρισκόμαστε σε μια περιόδο ΄με προοπτικές επιθετικής οικονιμκής ανάπτυξης καθώς 1-2 δισ. άνθρωποι μπαίνουν στην παγκόσμια οικονομική σκηνή, έναντι μίνους 1 δισ. δυτικών που ήταν μέχρι τώρα. Επιπλέον διανύουμε περίοδο ραγδαία τεχνολογικής ανάπτυξης. Ολα αυτά λειτουργούν σαν καύσιμα στην οικονομική ανάπτυξη. Δεν πείθομαι ότι έχουνε ν α κάνουμε με μια κρίση που περνά τα όρια των συνηθισμένων που λαμβάνουν χώρα δις στη δεκαετία και λειτουργούν σαν βαλβίδες εκτόνωσης. Απλά κάυε φορά η κρίση τελειώνει αφού κάνει και τους πλέον ψύχραιμους από εμαάς να αναρωτηθούμε μηπως έφθασε ο Αρμαγεδών.
Μπορεί να κάνω λάθος και ο φίλος να έχει δίκιο. Τον αλάθητο τον έχουν τα ψώνια και οι αδαείς. Αυτή όμως είναι η αποψή μου
Δημοσίευση σχολίου