Περί πλούτου και πενίας

«Ο πλούτος, εξ άλλου, μας χρησιμεύει ως ευκαιρία μάλλον προς εκτέλεσιν έργων, παρά ως ελατήριον κομπορρημοσύνης.

Ούτε θεωρούμεν εντροπήν την ομολογίαν της πενίας, αλλά μεγαλυτέραν εντροπήν το να μη καταβάλλη κανείς κάθε προσπάθειαν δια να την διαφύγη.»

Από τον Επιτάφιο λόγο του Περικλή,( Θουκυδίδου Ιστορία- Μετάφραση Ελ. Βενιζέλος)

Για άλλους ο χρηματικός πλούτος μοιάζει με ένα παράθυρο που τους δίνει την ευκαιρία νάρθουν σε επαφή με το κόσμο, ενώ γι' άλλους με ένα τοίχο που τους κρύβει το κόσμο. Κατά την ταπεινή ενός χρηματιστηριακού συντάκτη δεν έχει σημασία τόσο ο χρηματικός πλούτος, όσο η αντίληψη που έχει καλλιεργήσει κάποιος γι' αυτόν.

Ο Αντρέ Κοστολάνι, μαθουσάλας των χρηματιστηριακών αγορών από το Παρίσι μέχρι τη Νέα Υόρκη και την Νέα Υόρκη μέχρι τη Φρανκφούρτη, είχε πει κάποτε ότι η σοβαρότερη επένδυση που μπορεί να κάνει κάποιος είναι στη μόρφωση των παιδιών του.

Το μόνο που θα μπορούσε κάποιος να συμπληρώσει κάποιος είναι: και εσαεί στην δική του μόρφωση. Όχι κατ' ανάγκη την ακαδημαϊκή, αλλά γενικότερη.

Νομίζω ότι η ζωή μοιάζει με το σχολείο στο οποίο άλλοι είτε πήγαιναν, είτε δεν πήγαιναν το ίδιο και το αυτό συνέβη:πέρασαν και έφυγαν. Άλλοι πήγαιναν για να πάρουν τους βαθμούς και το μόνο που πήραν ήταν οι βαθμοί και άλλοι κόλλησαν το "μικρόβιο" της γνώσης και δεν σταμάτησαν ποτέ να θέλουν να μαθαίνουν. Δεν σταμάτησαν να απολαμβάνουν να μαθαίνουν.

Ο σημερινός πίνακας ζωγραφικής, μια γυναίκα στο παράθυρο του Νταλί, ίσως είναι χρήσιμος για να μας θυμίζει το που ενδέχεται να κρύβεται ο πραγματικός πλούτος: Σε ένα παράθυρο που βλέπει στο κόσμο και κάποια πρόσωπα που θα τύχει να διασταυρωθούν μαζί μας στη ζωή, έστω και αν πλέον μας έχουν γυρίσει την πλάτη και έχουν απομακρυνθεί.