Επίσης, το πώς αξιολογεί κανείς τη σχέση τιμής-κέρδους μίας μετοχής (στην Aμερική η σχέση αυτή ονομάζεται «price earning ratio») είναι καθαρά ψυχολογικό θέμα.
Μπορεί να τύχει η αγορά, δηλαδή οι αναλυτές, να κρίνουν ότι για την ίδια μετοχή μία σχέση τιμής-κέρδους της τάξης του 15:1 είναι χαμηλή κι έτσι ν' αποφασίσουν ότι το χαρτί είναι υποτιμημένο. Κάποια άλλη χρονική στιγμή, όμως, μπορεί να θεωρούν, όταν ισχύει η ίδια σχέση για το ίδιο χαρτί, ότι αυτό είναι υπερτιμημένο.
Δεν θέλω να ισχυριστώ ότι οι αναλυτές έχουν άδικο στη δεδομένη στιγμή. όμως, δεν μπορεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα όσον αφορά την περαιτέρω εξέλιξη από μία τέτοια αξιολόγηση, επειδή το να κρίνει κανείς μία μετοχή ως «υποτιμημένη ή υπερτιμημένη» δεν αποτελεί αξίωμα, αλλά μία σχετική κρίση η οποία κατά μεγάλο μέρος της εξαρτάται από ψυχολογικούς παράγοντες.
Γι' αυτό το λόγο χαμογελάω πάντα όταν παρατηρώ το πώς υπνωτίζει αυτή η σχέση τιμής-κέρδους εκατοντάδες αναλυτές.
Eκείνοι που θεωρούν τη σχέση τιμής-κέρδους ως το «ένα και ένα κάνουν δύο» της τέχνης του χρηματιστηρίου δεν θα έπρεπε ποτέ να αγοράσουν μετοχές της IBM, της Daimler-Benz και πολλών άλλων εταιριών, επειδή σύμφωνα με αυτόν τον υπολογισμό οι μετοχές αυτές θα ήταν πάντα "σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή" υπερτιμημένες.
Tο πόσο λάθος είναι αυτή η μονολιθική, μονόπλευρη αντίληψη φαίνεται καλύτερα με τις εταιρίες εκείνες που λειτουργούν με ζημία.
Σύμφωνα με τους αναλυτές δεν θα έπρεπε κανείς ούτε καν να αγγίζει αυτά τα αξιόγραφα, επειδή θεωρητικά θα έπρεπε να βρίσκονται, σύμφωνα με τη σχέση τιμής-κέρδους, υπό το μηδέν.
Tα πιο ενδιαφέροντα χρηματιστηριακά «χτυπήματά» μου τα κατάφερα πάντα με μετοχές τέτοιων εταιριών, οι οποίες τη στιγμή που αγόρασα τις μετοχές τους λειτουργούσαν με ζημία.
Όταν όμως αυτές οι εταιρίες πραγματοποιούσαν πάλι κέρδη (στα αγγλικά αυτό ονομάζεται «turnaround situation», οι τιμές των μετοχών τους όδευαν με μεγάλη ταχύτητα προς την κορυφή.
Αντρε Κοστολάνι
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου