Η μελαγχολία των ημερών

Εδώ και καιρό οι μέρες μοιάζουν ναρκωμένες. Μιλάμε για χειμέρια νάρκη. Όμοια με αυτή που πέφτουν αρκούδες. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν με τις βδομάδες και τους μήνες.
Το μόνο που αλλάζει τα τελευταία χρόνια είναι η χωρητικότητα των μαγνητικών δίσκων και η ταχύτητα των επεξεργαστών. Ο νόμος του Μουρ λένε τα φρικιά της τεχνολογίας.

Αρκεί να σας πω ότι διανύουμε μια περίοδο όπου στις κυριακάτικες εκδόσεις των εφημερίδων, οι περισσότερες ειδήσεις κρύβονται στις διαφημίσεις, παρά στις σελίδες της ειδησεογραφίας. Μιλάμε για ειδήσεις φυσικά και όχι κλαυθμούς, βορβορυγμούς και άλλες εκδοχές της εκσπερμάτωσης των πιεστηρίων.

Τα διαφημιστικά ένθετα για τεχνολογικά προϊόντα μοιάζουν με καλοτυπωμένα τετράχρωμα περιοδικά.
Μεταξύ δυο τέτοιων ενθέτων, αν δεν υπάρχουν ημερομηνίες έκδοσης, εύκολα θα μπορεί κάποιος να διακρίνει ποιο ανήκει στη σημερινή και ποιο στην προ διετίας Κυριακή.
Αντίθετα κάτι τέτοιο γίνεται όλο και πιο δύσκολο με την ειδησεογραφική ύλη μιας εφημερίδας.
Τα νέα μοιάζουν να επαναλαμβάνονται μονότονα και οι άνθρωποι να πιστεύουν ότι η τεχνολογία κρύβει μια απάντηση για το αδιέξοδο του καθένα. Είναι μια εποχή κάνουν θραύση η κατάθλιψη και η χοληστερίνη.

Ο καφές έξω και το ξεφύλλισμα των κυριακάτικων εκδόσεων για κάποιους από τη γενιά μου παραμένουν αξίες σταθερές σαν τις λιτανείες των θρησκόληπτων σε περιόδους ανομβρίας.
Είναι μέρες γιορτών όμως και της γης οι κολασμένοι έχουν κατακλύσει οτιδήποτε έχει τέσσερα πόδια και φέρνει σε καρέκλα. Ευτυχώς ήρθα νωρίς.

Δίπλα ακριβώς, δυο προλετάριοι της ζωής πίνουν τον καφέ τους μέσα σε τεράστια ποτήρια γεμάτα παγάκια. Έχουν αραδιάσει πάνω στο τραπέζι τρία – τέσσερα κινητά, πακέτα με τσιγάρα, κλειδιά και ένα μάτσο πολύχρωμες αθλητικές εφημερίδες.
Σχολιάζουν σαν οπλοπολυβόλα τις φάσεις ενός μαγνητοσκοπημένου αγώνα που προβάλει σαν ξαναπλυμένη μπουγάδα, κάποια οθόνη.

Αμφότεροι έχουν περάσει τα πενήντα και καλπάζουν αμέριμνοι προς την τελική αναμέτρηση, σαν γρεναδιέροι του Ναπολέοντα πριν τον λασπωμένο κάμπο του Βατερλό.
Ο ένας έχει μια κοτσίδα και υποχείλια υποψία από γενάκι. Υπολείμματα και τα δυο, συναπαντήματος της νεότητας με κάποιο από τα παράλληλα ρεύματα που συνόδευσαν κάποια πολιτισμική καταιγίδα.
Η εμφάνιση του άλλου, αντλεί υποδείγματα από κάποια άγονη γραμμή της λαϊκής μουσικής. Από αυτές που διαθέτουν γιάφκες εκκωφαντικής τελετουργίας στην εθνική οδό.

Προφανώς, έχοντας παρατηρήσει κάποιες από τις συνταγές του περιοδικού γαστρονομίας που ξεφυλλίζω, πριν καν ανοίξω της κυριακάτικη εφημερίδα μου, ο ένας εκ των δυο τρις στασίμων στο εξατάξιο της εξέλιξης του είδους, σχολιάζει στον άλλο: «Μ’ αρέσει να τρώω αυτές τις συνταγές, αλλά να τις έχουν μαγειρέψει άλλοι…» και σκάει στα γέλια.

Ο δυστυχής, μισό αιώνα άνθρωπος δεν έχει καταλάβει ακόμη κάτι τόσο εύκολα ανιχνεύσιμο, όσο και οι ακαθαρσίες των σκύλων στα πεζοδρόμια: στη ζωή η προσπάθεια έχει μεγαλύτερη σημασία από το αποτέλεσμα και η πράξη της δημιουργίας από το δημιούργημα.

Πιο πέρα, κάποιος άλλος προσπαθεί να πουλήσει ένα κινητό τηλέφωνο, σε μια παρέα εφήβων με ακανόνιστες φράντζες και χαμηλοκάβαλα ξεφτισμένα παντελόνια. Είναι σαραντάρης και τα ρούχα του δείχνουν ακριβά, αλλά φθαρμένα από τον καιρό και τη έλλειψη φροντίδας.

Το τηλέφωνο που προσπαθεί να πουλήσει, είναι ακόμη στο κουτί της συσκευασίας και το δίνει στο ένα τρίτο της τιμής που το είχε πάρει δυο ώρες πριν. Το είχε αγοράσει με την τελευταία πιστωτική που δεν είχαν ακυρώσει ακόμη οι τράπεζες. Είναι το τρίτο τηλέφωνο που προσπαθούσε να πουλήσει σήμερα παραμονή Χριστουγέννων. Τα αγόρασε διακόσια ευρώ το καθένα και τα πουλάει προς εβδομήντα, για να εξασφαλίσει μετρητά.

Γυναίκα και κόρες τον είχαν κάνει πέρα εδώ και χρόνια. Σκοπεύει να δώσει τα εκατό ευρώ για τη διατροφή και από πενήντα σε κάθε παιδί.
Οι γιορτές είναι μια αφορμή για να περάσει λίγες ώρες με τα παιδιά του και δεν σκοπεύει να αφήσει καμιά ατυχία να του χαλάσει αυτή την ευκαιρία. Πάνε μήνες έχει να εισπράξει ένα αληθινό μισθό και τα περιθώρια και για λίγη οικογενειακή θαλπωρή έχουν στενέψει.

Απέναντι, μια ξανθιά με βαμμένα σε ένα βαθύ πορφυρό χρώμα τα γαμψά της νύχια, παριστάνει την τραπεζική θυρίδα, όπου κάποιος μπορεί να καταθέσει με ασφάλεια το μέλλον του.

Έχουν παρέλθει αρκετοί Μάηδες από πάνω της και η άλλοτε λεπτή μέση έχει σαρκωθεί αμετάκλητα. Σαν αντίβαρο, ανυψώνει το οξυπύθμενο τακούνι της μπότας και βυθίζει περισσότερο το ήδη αβυσσαλέο ντεκολτέ.

Οι γυναίκες αυτού του φυράματος, μοιάζουν με τις ιδεολογίες που σημάδεψαν την εποχή μας. Στην φάση της παρακμής πλειοδοτούν σε λαϊκισμό και γίνονται επικίνδυνες για όσους έχουν χάσει διεύθυνση και αριθμό προορισμού. Για τους άλλους, απλά παραμένουν φιγούρες αστείες και εύκολα εκμεταλλεύσιμες. Ομοια με προλετάριους της οικονομίας σε εποχές ανεργίας.

Έξω το κρύο ξυρίζει. Τα κασκόλ των περαστικών ανεμίζουν σαν πολύχρωμες σημαίες. Οι μόνες σημαίες που δεν τις κρατάνε χέρια επαγγελματιών και ανεμίζουν αυτά τα χρόνια. Έχουν ξεχυθεί στους δρόμους για τα ψώνια, σαν τους τροφίμους κάποιου ασύλου που έχουν έξοδο.
Η σερβιτόρα που φέρνει τον καφέ έχει τη μέση ακάλυπτη. Ανάμεσα στα δυο λακκάκια που εξέχουν πάνω από τις κωλότσεπες του τριμμένου μπλου τζιν, χαρτογραφείται η πάνω πλευρά ενός γεωμετρικού τατουάζ. Εξέχει σαν σκοτεινή σκιά στην άκρη του ορίζοντα σε αχαρτογράφητη θάλασσα.

«Τσεχ ρεπάμπλικ..» μου απάντησε όταν την ρώτησα για την καταγωγή της. Άλλο ένα συννεφάκι που δραπέτευσε από τα σκοτεινά δάση της Βοημίας για λίγα μετρητά, ήλιο και πολλές ελπίδες. Εν τω μεταξύ οι σκληροί δίσκοι έχουν αρχίσει να μετράνε την χωρητικότητα σε τέραμπαϊτς, αδιαφορώντας για την μελαγχολία μιας ζωής χωρίς ειδήσεις.

Οι μαύροι κύκνοι

Ο Νασιμ Ταλέμπ έχει αναπτύξει την περίφημη θεωρία των μαύρων κύκνων για τις χρηματιστηριακές αγορές. Συμπεριλαμβάνει αρκετές συνιστώσες της θεωρίας του χάους και γι’ αυτό την θεωρώ αρκετά χρήσιμη.

Η θεωρία είναι απλή και γι’ αυτό θεωρώ αρκετά χρήσιμη σε αντίθεση με τα στριφνά μαθηματικά της μπακαλολογιστικής που το μόνο που μπορούν να πετύχουν στο τέλος του έργου είναι μια τρύπα στο νερό.

Ο Ταλέμπ υποστηρίζει ότι είναι πολύ χρήσιμο να έχει πάντα κάποιος επεξεργαστεί τα τρία πιθανά χειρότερα σενάρια. Στη συνέχεια να κινείται στις αγορές με ένα τρόπο που θα του εξασφαλίσει την επενδυτική επιβίωση ακόμη και αν το χειρότερο από αυτά προκύψει ξαφνικά το επόμενο πρωί.

Το χειρότερο σενάριο ο Ταλέμπ το ονομάζει μαύρο κύκνο.

Φυσικά μια τέτοια τακτική μειώνει τις αποδόσεις και πολλοί μικροί ιδιώτες ιδίως, αλλά αθεράπευτοι τζογαδόροι θα την χλευάσουν αδίστακτα. Πόσο μάλλον όταν οι αγορές θα διανύουν μια περίοδο ευρωστίας.

Δεν πειράζει όμως το χρηματιστήριο αν ήταν παιγνίδι θα έμοιαζε με το μπάσκετ. Βάζεις και δέχεσαι καλάθια συνεχώς. Αυτό που μετράει είναι το τελικό σκορ. Μόνο ένας ανόητος μπορεί να ελπίζει ότι η ομάδα του θα κερδίσει ένα αγώνα χωρίς να δεχτεί καλάθια…

Οι αγορές επίσης αρέσκονται να παραπλανούν τους επενδυτές, όπως κάνει πολλές και το ίδιο των υποσυνείδητο το ανθρώπων με το να μπερδεύει τα σχήματα και καταστάσεις όχι τυχαία, αλλά επιλεκτικά με βάση κάποιο βαθύτερο συνεκτικό ιστό.

Όπως τα όνειρα πριν την εποχή της ψυχανάλυσης έμοιαζαν με έργα της συνομωσία των θεών, έτσι και για τους αδαείς επενδυτές τα τεκταινόμενα στις αγορές μοιάζουν με αποτέλεσμα συνωμοσία σκοτεινών δυνάμεων.

Αυτή τη άποψη ο Σαλβαντόρ Νταλί την προσεγγίζει όχι με την λογική αλλά την αμεσότητα που προσφέρει η τέχνη. Αρκεί να προσέξει κάποιος τον τρόπο που οι κύκνοι αντανακλώνται σαν ελέφαντες. Φυσικά για χάρη κάποια παιγνιώδους διάθεσης αλλά όχι στην τύχη.

H αμοιβή του καθενός

Για την πλειοψηφία των ενασχολούμενων με το χρηματιστήριο, το ευαγές ίδρυμα που πρόσφατα μετακόμισε από την οδό Σοφοκλέους στη λεωφόρο Αθηνών, αποτελεί μια φωλιά απατεώνων.

Η στήλη πάλι επιμένει ότι το χρηματιστήριο μοιάζει με ένα μαγικό κουτί όπου μέσα κάποιος βρίσκει αυτό που επιδιώκει να βρει. Εν ολίγοις στο χρηματιστήριο ο καθένας βρίσκει το εαυτό του. Ο επενδυτής την επένδυση, ο αποταμιευτής την αποταμίευση, ο κερδοσκόπος την κερδοσκοπία, ο απατεώνας την απάτη. Ισως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο όλης της ιστορίας είναι ότι στο τέλος ο καθένας πληρώνεται εις το πολλαπλούν στο νόμισμα που πήγε να πληρώσει.

Γενικεύοντας την σχέση αυτή θα μπορούσαμε να πούμε ότι, η σχέση που αναπτύσσει κάποιος με τους συνανθρώπους πηγάζει άμεσα από τη σχέση που έχει εμπεδώσει με τον εαυτό του. Κάποιος που εξαπατά τους άλλους είναι φυσικό να εξαπατά και το εαυτό του.

Ο πίνακας ζωγραφικής που θα συντροφεύσει σήμερα τις φαντασιώσεις της πένας που εκπυρσοκροτεί τη μηδενική βολή ένα από τα μπλε γυμνά του Ανρί Ματίς, ενός εκ των επιφανέστερων ζωγράφων του ρεύματος του Φοβισμού.

Το γυμνό, εδικά όταν πρόκειται για γυναικείο σώμα παραπέμπει στη θερμότητα. Παρ’ όλα αυτά ο ζωγράφος το έχει φιλοτεχνήσει με ένα ψυχρό γαλάζιο στα όρια μπλε. Ισως για να ισορροπήσει την κάψα των αισθήσεων.

Πρόσωπα και εποχές

Τα πρόσωπα των ανθρώπων αποτελούν τους καλύτερους καθρέφτες των εποχών. Στο διάβα του χρόνου υπάρχουν εποχές γεμάτες αισιοδοξία και εποχές γεμάτες δυστυχία που το μέλλον μοιάζει αβέβαιο.

Καθρέφτες των εποχών, αλλά μεταχρονολογημένοι, είναι και οι αγορές. Οι αγορές συνήθως προβάλλουν την ψυχολογική κατάσταση του παρόντος στις μελλοντικές τιμές, και αυτό ενίοτε δημιουργεί ευκαιρίες.

Κατά τις δυο παραπάνω έννοιες στην και καθ’ ημάς Δύση διάγουμε μια εποχή που διαθέτει μερικά από τα παρακάτω χαρακτηριστικά: Κόπωσης αλλά υπερεπάρκεια αγαθών. Αισιοδοξούμε ότι ο τεχνολογικός μας πολιτισμός μπορεί να λύσει τα περισσότερα από τα προβλήματα που παρουσιάζονται. Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι ο φόβος να μην χάσουμε αυτά που έχουμε. Αλλά και υποκρισίας: Προσέξτε πως κλέβουμε τα παιδιά μας στο ασφαλιστικό εθελοτυφλώντας και μη φτάνοντας αυτονόητες σκέψεις μέχρι το τέλος των συνεπειών τους.

Οι κορώνες για μια δήθεν αριστερή λύση του ασφαλιστικού όπου κάποιοι άλλοι θα πρέπει να επωμιστούν το κόστος αποτελεί μια ωραία υπεκφυγή της τελευταίας μερικών γενεών που από αγαθά ή ύπουλα πίστεψε στους επίγειους παραδείσους. Καθώς όμως η δημιουργία παραδείσων χρειάζεται τη συμμετοχή αγγέλων, ας συνηθίσουμε προς το παρόν..

To καθόλου αστείο της υπόθεσης είναι η ευκολία με την οποία συμπλέουν ως ένα σημείο, τα δυο άκρα του πολιτικού φάσματος, για χάρη ενός φτηνού λαϊκισμού. Οι προφανείς στόχοι είναι η πολιτική και επαγγελματική επιβίωση.
Το αριστερό άκρο ρίχνει όλες τις ευθύνες για όσα κακά μας συμβαίνουν στο κεφάλαιο και το δεξιό στους ξένους. Οποιος έχει διαβάσει το βιβλίο η γέννηση του ολοκληρωτισμού της Χάνα Αρεντ, όπου συγκρίνει με πρωτοφανή διεισδυτικότητα το ναζιστικό και σοβιετικό μοντέλο είναι εύκολο να καταλάβει αυτά που φαίνονται ακαταλαβίστικα. Το βιβλίο βέβαια έχει εξοριστεί από την καθ’ ημάς αριστερά ενώ η εγχώρια δεξιά δεν διαβάζει γενικώς.

Στο παρελθόν η Δύση συνετρίβη από στίφη βανδάλων και γότθων. Προσκύνησε βάρβαρους πολεμιστές και αγριωπές θωριές, βαμμένα πρόσωπα και αλλόκοτες κομμώσεις. Σήμερα βαμμένα πρόσωπα, περίεργα κουρέματα, και καρφίτσες και παραμάνες σε χείλη, τα αυτιά και τα μάγουλα τα βλέπεις σε νεανικά πρόσωπα. Νεανικά πρόσωπα σφραγισμένα από ένα ύφος αηδίας και πρόωρης κατάθλιψης.

Ο πίνακας γυναίκα με αγκινάρα του Πικάσο, είναι ένας σκοτεινός πίνακας που εκφράζει λύπη και φόβο, καθώς δημιουργήθηκε στα χρόνια το δεύτερου μεγάλου πολέμου. Η γυναίκα κάθεται σε μια ψάθινη καρέκλα και το πρόσωπό της δείχνει ότι υποφέρει. Στα χέρια κρατάει μια αγκινάρα καθώς στα χρόνια του πολέμου ίσως η τροφή ήταν το πρώτο από τα ζητούμενα.

Αναλφάβητοι

Οι αγορές, όπως άλλωστε και η ζωή, μοιάζουν με ανοιχτό βιβλίο, αρκεί κάποιος να ξέρει ανάγνωση. Αλλιώς βλέπει ότι του δείχνουν τα μάτια.

Το να μην μπορεί κάποιος να διαβάσει το ανοιχτό βιβλίο των αγορών και να χάνει που και που στο αποκορύφωμα κάποιας ψυχολογικής έξαρσης και μερικά χρήματα πάει και έρχεται. Είναι κακό μεν αλλά μια ατυχία που μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Το να μην μπορεί όμως κάποιος να διαβάσει το ανοιχτό βιβλίο της ζωής και να φεύγει αναλφάβητος όπως ήρθε είναι μεγαλύτερη τραγωδία. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι αν έχουν περισσότερα χρήματα απ’ όσα χρειάζονται η ζωή τους θα ήταν πιο υποφερτή. Είναι γιατί υποτιμούν όσο δεν γίνεται την αξία της ζωής.

Ο παρακείμενος ζωγραφικός πίνακας του Βινσεντ Βαγκ Γκόγκ ονομάζεται σταροχώραφα με κοράκια. Απεικονίζει κάποια χωράφια με στάρια και στην μέση τους ένας δρόμος που οδηγεί κάπου. Πάνω από τα χωράφια και το δρόμο φτερουγίζουν μαύρα κοράκια.

Θα μπορούσε να είναι μια ειδυλλιακή συνηθισμένη εικόνα της υπαίθρου, αν δεν ήταν η τελευταία εικόνα που ζωγράφισε ο καλλιτέχνης πριν πεθάνει. Υπό αυτό το πρίσμα το χωράφι, ο δρόμος που οδηγεί κάπου μακριά στο άγνωστο και τα κοράκια αποκτούν μια άλλη διάσταση φορτισμένη με μεταφυσικές ανησυχίες.

Η Ιστορία του 20ου Αιώνα

Όταν οι επαρχιώτες της μικρής πόλης Γκουέρνικα, την οποία ξεθεμελίωσε η «Λουφτβάφε» σε μια επίδειξη ισχύος πριν ξεκινήσει ο δεύτερος πόλεμος, είδαν τον ομώνυμο πίνακα του Πάμπλο Πικάσο εξεμάνισαν εναντίον του.
Θεώρησαν το πίνακα δυσφήμιση για τη πόλη τους καθώς δεν μπορούσαν να δουν σ’ αυτών παρά τα αισθήματα της τραγωδίας που γεννούσε το υποσυνείδητο.
Αργότερα ο πίνακας έγινε ένας από τους διασημότερους όλων των εποχών. Ενώ ο βομβαρδισμός της Γκουέρνικα θα είχε ξεχαστεί προ πολλού στη λήθη του πανδαμάτορα, η μικρή πολίχνη έμεινε γνωστή στην ανθρωπότητα εξ αιτίας του έργου τέχνης.
Στη συνέχεια οι κάτοικοι της μικρής πόλης, ίσως από κινούμενοι από αγνό ανθρώπινο καιροσκοπισμό έκαναν προσπάθειες ο πίνακας να επιστρέψει στη πόλη τους. Από του πουθενά θα προέκυπταν εκατοντάδες χιλιάδες «φραγκάτοι» τουρίστες που θα επισκεπτόντουσαν την πόλη μόνο και μόνο για να θαυμάσουν από κοντά το έργο.

Αλλά σαν του χρηματιστηριακούς επενδυτές που αποστρέφονται τα χαρτιά που αποπνέουν τραγωδία την πάτησαν την μπανανόφλουδα της κοινοτυπίας. Μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα βρήκα σε ένα παλιό άρθρο της Καθημερινής.

«Kάποτε στο κατάμεστο Παρίσι ένας Γερμανός αξιωματικός, σε επίσκεψη στο στούντιο του Πικάσο, τον ρώτησε, δείχνοντας μια φωτογραφία του έργου: «Eσείς το κάνατε αυτό;» και ο ζωγράφος του απάντησε: «Oχι, εσείς». ..
Yπάρχουν άνθρωποι που βρίσκουν την «Γκερνίκα» όχι καλό έργο γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Περισσότερο φασαρία από τραγωδία. Eίναι, όμως, λίγοι. Oι περισσότεροι θεατές της «Γκερνίκα» μένουν έκθαμβοι και μαγνητισμένοι από τη δύναμη και το εύρος του έργου, καθώς ατενίζουν το δράμα που συντελείται πάνω στον μουσαμά. Aσχέτως όμως από τη ζωγραφική της επιβολή, η «Γκερνίκα» έχει και άλλες δυνάμεις, που ανήκουν σε άλλες σφαίρες. Eνσαρκώνει, κατά κάποιον τρόπο, την ιστορία του 20ού αιώνα…
Eίναι και διάσημο έργο. Kαι μυθιστορηματικό, επειδή έχει ταξιδέψει πάρα πολύ. Tο μυθιστόρημά της αφηγείται τώρα το βιβλίο τού Γκις Bαν Xενσμπέργκεν «Γκερνίκα, η βιογραφία ενός εικονίσματος του 20ού αιώνα» (Mπλούμσμπερι, 373 σελ., 20 στερλίνες). Tο μήνυμα της ιστορίας αυτής είναι ότι ένα έργο τέχνης αποκτάει το νόημα που του δίνει η κάθε εποχή. Στο ξεκίνημα του ισπανικού Eμφυλίου, ο Πικάσο, ένας κορυφαίος καλλιτέχνης, πάνω από τα 50 του τότε, ζούσε στη Γαλλία. H Δημοκρατική κυβέρνηση του είχε παραγγείλει ένα έργο για τη Διεθνή Eκθεση του Παρισιού, το 1937. H δημιουργία του τού πήρε έξι μήνες. Παρουσιάσθηκε στο Iσπανικό Περίπτερο, στο καφενείο του. Yστερα ξεκίνησε τα ταξίδια του για την ενίσχυση της υποστήριξης των Δημοκρατικών, αλλά η Δημοκρατία στην Iσπανία έπεφτε και γρήγορα η «Γκερνίκα» βρέθηκε να ανήκει σε ένα ανύπαρκτο κράτος. Eπί δεκαετίες στεγαζόταν στο Mουσείο Σύγχρονης Tέχνης της Nέας Yόρκης και το 1981 επέστρεψε τελικά στην Iσπανία (μετά και άνευ του Φράνκο), όπου ποτέ δεν είχε υπάρξει.»

Καθημερινή 24/02/2005
(http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_24/02/2005_134978 )

Mit Und Gegen

Με το πλήθος είναι κανείς ασφαλέστερος στις χρηματιστηριακές αγορές ή κόντρα στο πλήθος.

Η εμπειρία λέει ότι κερδίζει όποιος κατά το 80% του χρόνου κινείται με την κυρίαρχη τάση και κατά το 20% εναντίον της.

Συνήθως αν κατά την διάρκεια του 20% του χρόνου βρεθεί στο λάθος στρατόπεδο ακολουθώντας τους πολλούς ο χρόνος είναι υπεραρκετός για να χάσει όσο μάζεψε στο υπόλοιπο διάστημα.

Αρα, η απάντηση απαιτεί ένα ευέλικτο συνδυασμό.

Ο Παρακείμενος πίνακας Mit und Gegen (Μαζί και εναντίον) του Βασίλι Καντίνσκι ίσως εκφράζει με σχήματα και χρώματα αυτή τη φιλοσοφία. Περιέχει καμπύλες, γωνίες και ευθείες και κυρίως θερμά και ψυχρά χρώματα.

Αντίθεση

Οι αντιθετικοί επενδυτές αποτελούν την πιο γοητευτική κατηγορία των αγορών γιατί σαν μέτρο δεν έχουν την λογιστική και τις λοιπές επιστήμες της μπακαλικής, αλλά τον άνθρωπο.

Θέση συν αντίθεση ίσον σύνθεση είναι παραμένουν οι ακρογωνιαίοι λίθοι της εξέλιξης. Οι επιστήμονες που δεν ακολουθούν την πεπατημένοι είναι αυτοί που είτε θα ανοίξουν καινούργια κεφάλαια και ονομάζονται πρωτοπόροι, είτε θα μείνουν στο περιθώριο σαν ιδιόμορφες και παράδοξες περιπτώσεις.

Οι αντιθετικοί στο χρηματιστήριο είναι αυτοί που επιλέγουν να νιώθουν μόνοι τους στις πιο κρίσιμες αναμετρήσεις. Όταν όλη η αγορά πουλάει και εσύ αγοράζει νιώθεις σαν να βρίσκεσαι δεμένος με χονδρές αλυσίδες στο βυθό μια αγριεμένης θάλασσας.

Δεν έχεις άλλη επιλογή από το να περιμένεις να έρθει η ώρα της δικαίωσης, αν έρθει.

Ο σημερινός πίνακας είναι του Wassily Kandinsky και τιτλοφορείται Weiches Hart. Δηλαδή, μαλακό και σκληρό.

Ευριπίδης, Αθηναίος

Γέρασε ανάμεσα στη φωτιά της Tροίας

και στα λατομεία της Σικελίας.

Tου άρεσαν οι σπηλιές στην αμμουδιά

κι οι ζωγραφιές της θάλασσας.

Eίδε τις φλέβες των ανθρώπων σαν ένα δίχτυ των θεών,

όπου μας πιάνουν σαν τ' αγρίμια·

προσπάθησε να το τρυπήσει.

Ήταν στρυφνός, οι φίλοι του ήταν λίγοι·

ήρθε ο καιρός και τον σπαράξαν τα σκυλιά.

Γιώργος Σεφέρης

(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1974)

Τέχνη και Έρως

-Γρήγορα, της είπε, σε παρακαλώ. Η ψυχή μου είναι κουρασμένη από την προσπάθεια της κυριαρχίας, μολυσμένη από το μάταιο πόθο της νομής. Πρέπει να εξαγνισθώ και να βρω ξανά ολάκαιρη την ανθρωπιά μου. Γρήγορα, χρυσή μου στο πιάνο! Σώσε με, με το βάλσαμο των ταιριασμένων ήχων…

…Η μαγεία της ηχηρής δημιουργίας διαπότιζε την ψυχή του, την απομόνωσε απ’ την πραγματικότητα, την εξάγνισε απ’ τη φθορά του κακού πάθους, της πρόσδωσε ύψιστη νοημοσύνη και την ξάπλωσε σε ένα Σύμπαν διάφανο σαν κρύσταλλο, κατανοητό ως το στερνό μόριο.

Σκριάμπιν, Ντεμπυσύ, Σκαρλάτι, Σούμαν. Η εναλλαγή δίνει σκληρά χτυπήματα στην δημιουργημένη αισθητική ατμόσφαιρα. Η μορφή της γυναίκας, της συνεπαρμένης απ’ τη δημιουργική ερμηνεία, έχει εκείνη την έκφραση της υπέρτατης ηδονής, που αγγίζει τα όρια της οδύνης. Το δεξί της πόδι, όπως ρυθμίζει την ένταση του ήχου πιέζοντας το πεντάλ, έχει τις συσπάσεις της μεγάλης γενετήσια στιγμής. Όλο το κορμί δονείται από την επενέργεια γονιμικών ιμέρων.

Ο Κίτρινος Φάκελλος σελ. 176-177

Μ. Καραγάτσης

Εκδόσεις Εστία
(Το πρότυπο είναι σε πολυτονικό)

Ιερό και βλάσφημο

Το είμαι ή το φαίνομαι αποτελεί σημαντικότερη παράμετρο για την ευτυχή και επιτυχή διαβίωση κάποιου στο μάταιο τούτο κόσμο; Οι απαντήσεις ποικίλλουν.

Είμαι σχεδόν βέβαιος, όμως, ότι τόσο στη ζωή όσο και στο χρηματιστήριο οι περισσότεροι διαλέγουν το φαίνεσθαι. Εγώ πάλι κρατώ αυτό που μου είχε πει κάποτε ένας από τους σημαντικούς επιχειρηματικούς παράγοντες του τόπου: «Θέλω να είμαι ισχυρότερος απ’ τι φαίνομαι».

Μπορεί ένας ευαγγελιστής να μοιάζει με αγρότη με τις χερούκλες και τις ποδάρες χοντροκομμένες και απογυμνωμένες; Ένας άγγελος Κυρίου θα μπορούσε να στέκεται γεμάτος νάζι σαν πεταλουδίτσα να υπαγορεύει θεόπνευστα κείμενα;

Ποιος ξέρει... Όλα αυτά έχουν συμβολική σημασία, όπως συμβολική σημασία έχει αποκτήσει η ζωή, το έργο και η θυσία του Χριστού.

Πάντως, όταν ο Καραβάτζιο εμφάνισε το έργο ο Ματθαίος και ο Αγγελος στην εκκλησία που το είχε παραγγείλει του το επέστρεψαν χωρίς πολύ σκέψη, σαν άσεμνο.

Αναγκάστηκε να καλύψει τα γυμνά σημεία του ευαγγελιστή και να συμμαζέψει την εμφάνιση του Αγγέλου.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=5657&subid=2&pubid=357062#

Οι διαχωρισμοί

Για κάποιον λόγο αρέσει στον κόσμο αυτός ο σχηματικός διαχωρισμός. Για μένα όμως, ούτε ενδιαφέρον έχει, ούτε σοβαρότητα. Δεν αξίζει καν τον κόπο να τον συζητάς.

Δεν διαχωρίζω τίποτα. Συνεργάζομαι με αναρχικούς, μαοϊκούς-συζώ με μαοϊκή-, κομμουνιστές, αριστερούς, δεξιούς, ανεξάρτητους θρήσκους, άθεους.

Πριν από δυο χρόνια μου ζητήθηκε να κάνω την παρουσίαση ενός σόου που είχε να κάνει με έναν άγιο. Με θρησκευτική μουσική και διάφορα τέτοια. «Μα είμαι άθεος» είπα. «Ω σκάσε κι έλα, θα περάσουμε υπέροχα» μου απάντησε η διοργανώτρια. Και όντως λάτρεψα την εμπειρία. Πολύ συγκινητική. Αν αντιθέτως είχα πει όχι και άρχιζα να κατακρίνω τους θρήσκους και τα πιστεύω τους, εγώ θα είχα χάσει. Κατανοώ τους ανθρώπους που λειτουργούν κατ’ αυτό τον τρόπο, απλώς εγώ δεν μπορώ.

Τζον Μαλκοβιτς Βήμα 25/11/2007

Ο πίνακας ζωγραφικής που διάλεξα σήμερα για να ξεκινήσει η εβδομάδα καλά είναι ένα από τους αγαπημένους της μικρής μου συλλογής. Είναι του Οσκαρ Λίνο που ζει και εργάζεται στην Αβάνα. Η σειρά του με τα πρόσωπα αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης στην δύναμη που κρύβουν μέσα οι άνθρωποι, αλλά και μια άσκηση πως τα χρώματα και τα σχήματα μπορούν να γίνουν αλφάβητο και να καταγράψουν αυτό που κρύβει η επιφάνεια των ανθρώπων.

Περισσότερους πίνακες του Οσκαρ Λίνο μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα (http://www.mathiesonstudios.com/oscarhome.htm )

Send me An Angel

«Αν δεν υπήρχαν οι Κινκς, ο Βαν Μόρισον, οι Μπιτλς, οι Στόουνς και πάνω απ’ όλους ο Μπομπ Ντίλαν, δε θα τολμούσα ποτέ να εγκαταλείψω τις σπουδές Ιατρικής και Φιλοσοφίας για ν αφοσιωθώ σε κάτι τόσο αβέβαιο, όπως η καλλιτεχνική δημιουργία.

www.youtube.com/watch?v=rV3AcmDkF3g

Σαν σκηνοθέτης ασκεί κανείς ταυτόχρονα πολλά επαγγέλματα: είναι ψυχίατρος, λογιστής, δικηγόρος, ταξιδιωτικός πράκτορας, αρχιτέκτονας, φωτογράφος, αφηγητής, διαφημιστής, συγγραφέας και πολλά ακόμη τα οποία δεν είναι τόσο λαμπερά και δημιουργικά.

Πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχουν μόνο δύο αληθινοί προορισμοί: του ταξιδιώτη και του ονειροπόλου. Κανένας δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον άλλο.

Oι ταινίες είναι πάντα ταξίδια είτε προς τα έξω, είτε προς τα μέσα. Και χωρίς να έχει πρώτα ονειρευτεί, κανείς ταξιδιώτης δεν ξεκινά το ταξίδι. Και οι δύο αυτές ασχολίες μου έχουν μια κοινή πηγή, από την οποία αναβλύζει διαρκώς έμπνευση και ενέργεια. Κι αυτή είναι η μουσική.

Χωρίς αυτή δε θα ήμουν ούτε ταξιδιώτης, ούτε ονειροπόλος και άρα ούτε σκηνοθέτης».


Βιμ Βέντερς

Εφημερίδα Αγγελιοφόρος Ημερομηνία: 12/11/2006

Για να ξεκινήσει καλά η μέρα σκηνές από την ταινία «Τα φτερά του έρωτα» (Der Himmel uber Berlin-Ο ουρανός πάνω από το Βερολίνο) σε μουσική υπόκρουση των Scorpions

www.youtube.com/watch?v=rV3AcmDkF3g