Όταν οι επαρχιώτες της μικρής πόλης Γκουέρνικα, την οποία ξεθεμελίωσε η «Λουφτβάφε» σε μια επίδειξη ισχύος πριν ξεκινήσει ο δεύτερος πόλεμος, είδαν τον ομώνυμο πίνακα του Πάμπλο Πικάσο εξεμάνισαν εναντίον του.
Θεώρησαν το πίνακα δυσφήμιση για τη πόλη τους καθώς δεν μπορούσαν να δουν σ’ αυτών παρά τα αισθήματα της τραγωδίας που γεννούσε το υποσυνείδητο.
Αργότερα ο πίνακας έγινε ένας από τους διασημότερους όλων των εποχών. Ενώ ο βομβαρδισμός της Γκουέρνικα θα είχε ξεχαστεί προ πολλού στη λήθη του πανδαμάτορα, η μικρή πολίχνη έμεινε γνωστή στην ανθρωπότητα εξ αιτίας του έργου τέχνης.
Στη συνέχεια οι κάτοικοι της μικρής πόλης, ίσως από κινούμενοι από αγνό ανθρώπινο καιροσκοπισμό έκαναν προσπάθειες ο πίνακας να επιστρέψει στη πόλη τους. Από του πουθενά θα προέκυπταν εκατοντάδες χιλιάδες «φραγκάτοι» τουρίστες που θα επισκεπτόντουσαν την πόλη μόνο και μόνο για να θαυμάσουν από κοντά το έργο.
Αλλά σαν του χρηματιστηριακούς επενδυτές που αποστρέφονται τα χαρτιά που αποπνέουν τραγωδία την πάτησαν την μπανανόφλουδα της κοινοτυπίας. Μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα βρήκα σε ένα παλιό άρθρο της Καθημερινής.
«Kάποτε στο κατάμεστο Παρίσι ένας Γερμανός αξιωματικός, σε επίσκεψη στο στούντιο του Πικάσο, τον ρώτησε, δείχνοντας μια φωτογραφία του έργου: «Eσείς το κάνατε αυτό;» και ο ζωγράφος του απάντησε: «Oχι, εσείς». ..
Yπάρχουν άνθρωποι που βρίσκουν την «Γκερνίκα» όχι καλό έργο γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Περισσότερο φασαρία από τραγωδία. Eίναι, όμως, λίγοι. Oι περισσότεροι θεατές της «Γκερνίκα» μένουν έκθαμβοι και μαγνητισμένοι από τη δύναμη και το εύρος του έργου, καθώς ατενίζουν το δράμα που συντελείται πάνω στον μουσαμά. Aσχέτως όμως από τη ζωγραφική της επιβολή, η «Γκερνίκα» έχει και άλλες δυνάμεις, που ανήκουν σε άλλες σφαίρες. Eνσαρκώνει, κατά κάποιον τρόπο, την ιστορία του 20ού αιώνα…
Eίναι και διάσημο έργο. Kαι μυθιστορηματικό, επειδή έχει ταξιδέψει πάρα πολύ. Tο μυθιστόρημά της αφηγείται τώρα το βιβλίο τού Γκις Bαν Xενσμπέργκεν «Γκερνίκα, η βιογραφία ενός εικονίσματος του 20ού αιώνα» (Mπλούμσμπερι, 373 σελ., 20 στερλίνες). Tο μήνυμα της ιστορίας αυτής είναι ότι ένα έργο τέχνης αποκτάει το νόημα που του δίνει η κάθε εποχή. Στο ξεκίνημα του ισπανικού Eμφυλίου, ο Πικάσο, ένας κορυφαίος καλλιτέχνης, πάνω από τα 50 του τότε, ζούσε στη Γαλλία. H Δημοκρατική κυβέρνηση του είχε παραγγείλει ένα έργο για τη Διεθνή Eκθεση του Παρισιού, το 1937. H δημιουργία του τού πήρε έξι μήνες. Παρουσιάσθηκε στο Iσπανικό Περίπτερο, στο καφενείο του. Yστερα ξεκίνησε τα ταξίδια του για την ενίσχυση της υποστήριξης των Δημοκρατικών, αλλά η Δημοκρατία στην Iσπανία έπεφτε και γρήγορα η «Γκερνίκα» βρέθηκε να ανήκει σε ένα ανύπαρκτο κράτος. Eπί δεκαετίες στεγαζόταν στο Mουσείο Σύγχρονης Tέχνης της Nέας Yόρκης και το 1981 επέστρεψε τελικά στην Iσπανία (μετά και άνευ του Φράνκο), όπου ποτέ δεν είχε υπάρξει.»
Καθημερινή 24/02/2005
(http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_24/02/2005_134978 )
Θεώρησαν το πίνακα δυσφήμιση για τη πόλη τους καθώς δεν μπορούσαν να δουν σ’ αυτών παρά τα αισθήματα της τραγωδίας που γεννούσε το υποσυνείδητο.
Αργότερα ο πίνακας έγινε ένας από τους διασημότερους όλων των εποχών. Ενώ ο βομβαρδισμός της Γκουέρνικα θα είχε ξεχαστεί προ πολλού στη λήθη του πανδαμάτορα, η μικρή πολίχνη έμεινε γνωστή στην ανθρωπότητα εξ αιτίας του έργου τέχνης.
Στη συνέχεια οι κάτοικοι της μικρής πόλης, ίσως από κινούμενοι από αγνό ανθρώπινο καιροσκοπισμό έκαναν προσπάθειες ο πίνακας να επιστρέψει στη πόλη τους. Από του πουθενά θα προέκυπταν εκατοντάδες χιλιάδες «φραγκάτοι» τουρίστες που θα επισκεπτόντουσαν την πόλη μόνο και μόνο για να θαυμάσουν από κοντά το έργο.
Αλλά σαν του χρηματιστηριακούς επενδυτές που αποστρέφονται τα χαρτιά που αποπνέουν τραγωδία την πάτησαν την μπανανόφλουδα της κοινοτυπίας. Μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα βρήκα σε ένα παλιό άρθρο της Καθημερινής.
«Kάποτε στο κατάμεστο Παρίσι ένας Γερμανός αξιωματικός, σε επίσκεψη στο στούντιο του Πικάσο, τον ρώτησε, δείχνοντας μια φωτογραφία του έργου: «Eσείς το κάνατε αυτό;» και ο ζωγράφος του απάντησε: «Oχι, εσείς». ..
Yπάρχουν άνθρωποι που βρίσκουν την «Γκερνίκα» όχι καλό έργο γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Περισσότερο φασαρία από τραγωδία. Eίναι, όμως, λίγοι. Oι περισσότεροι θεατές της «Γκερνίκα» μένουν έκθαμβοι και μαγνητισμένοι από τη δύναμη και το εύρος του έργου, καθώς ατενίζουν το δράμα που συντελείται πάνω στον μουσαμά. Aσχέτως όμως από τη ζωγραφική της επιβολή, η «Γκερνίκα» έχει και άλλες δυνάμεις, που ανήκουν σε άλλες σφαίρες. Eνσαρκώνει, κατά κάποιον τρόπο, την ιστορία του 20ού αιώνα…
Eίναι και διάσημο έργο. Kαι μυθιστορηματικό, επειδή έχει ταξιδέψει πάρα πολύ. Tο μυθιστόρημά της αφηγείται τώρα το βιβλίο τού Γκις Bαν Xενσμπέργκεν «Γκερνίκα, η βιογραφία ενός εικονίσματος του 20ού αιώνα» (Mπλούμσμπερι, 373 σελ., 20 στερλίνες). Tο μήνυμα της ιστορίας αυτής είναι ότι ένα έργο τέχνης αποκτάει το νόημα που του δίνει η κάθε εποχή. Στο ξεκίνημα του ισπανικού Eμφυλίου, ο Πικάσο, ένας κορυφαίος καλλιτέχνης, πάνω από τα 50 του τότε, ζούσε στη Γαλλία. H Δημοκρατική κυβέρνηση του είχε παραγγείλει ένα έργο για τη Διεθνή Eκθεση του Παρισιού, το 1937. H δημιουργία του τού πήρε έξι μήνες. Παρουσιάσθηκε στο Iσπανικό Περίπτερο, στο καφενείο του. Yστερα ξεκίνησε τα ταξίδια του για την ενίσχυση της υποστήριξης των Δημοκρατικών, αλλά η Δημοκρατία στην Iσπανία έπεφτε και γρήγορα η «Γκερνίκα» βρέθηκε να ανήκει σε ένα ανύπαρκτο κράτος. Eπί δεκαετίες στεγαζόταν στο Mουσείο Σύγχρονης Tέχνης της Nέας Yόρκης και το 1981 επέστρεψε τελικά στην Iσπανία (μετά και άνευ του Φράνκο), όπου ποτέ δεν είχε υπάρξει.»
Καθημερινή 24/02/2005
(http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_24/02/2005_134978 )
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου