Οι αγορές, όπως άλλωστε και η ζωή, μοιάζουν με ανοιχτό βιβλίο, αρκεί κάποιος να ξέρει ανάγνωση. Αλλιώς βλέπει ότι του δείχνουν τα μάτια.
Το να μην μπορεί κάποιος να διαβάσει το ανοιχτό βιβλίο των αγορών και να χάνει που και που στο αποκορύφωμα κάποιας ψυχολογικής έξαρσης και μερικά χρήματα πάει και έρχεται. Είναι κακό μεν αλλά μια ατυχία που μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Το να μην μπορεί όμως κάποιος να διαβάσει το ανοιχτό βιβλίο της ζωής και να φεύγει αναλφάβητος όπως ήρθε είναι μεγαλύτερη τραγωδία. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι αν έχουν περισσότερα χρήματα απ’ όσα χρειάζονται η ζωή τους θα ήταν πιο υποφερτή. Είναι γιατί υποτιμούν όσο δεν γίνεται την αξία της ζωής.
Ο παρακείμενος ζωγραφικός πίνακας του Βινσεντ Βαγκ Γκόγκ ονομάζεται σταροχώραφα με κοράκια. Απεικονίζει κάποια χωράφια με στάρια και στην μέση τους ένας δρόμος που οδηγεί κάπου. Πάνω από τα χωράφια και το δρόμο φτερουγίζουν μαύρα κοράκια.
Θα μπορούσε να είναι μια ειδυλλιακή συνηθισμένη εικόνα της υπαίθρου, αν δεν ήταν η τελευταία εικόνα που ζωγράφισε ο καλλιτέχνης πριν πεθάνει. Υπό αυτό το πρίσμα το χωράφι, ο δρόμος που οδηγεί κάπου μακριά στο άγνωστο και τα κοράκια αποκτούν μια άλλη διάσταση φορτισμένη με μεταφυσικές ανησυχίες.
Το να μην μπορεί κάποιος να διαβάσει το ανοιχτό βιβλίο των αγορών και να χάνει που και που στο αποκορύφωμα κάποιας ψυχολογικής έξαρσης και μερικά χρήματα πάει και έρχεται. Είναι κακό μεν αλλά μια ατυχία που μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Το να μην μπορεί όμως κάποιος να διαβάσει το ανοιχτό βιβλίο της ζωής και να φεύγει αναλφάβητος όπως ήρθε είναι μεγαλύτερη τραγωδία. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι αν έχουν περισσότερα χρήματα απ’ όσα χρειάζονται η ζωή τους θα ήταν πιο υποφερτή. Είναι γιατί υποτιμούν όσο δεν γίνεται την αξία της ζωής.
Ο παρακείμενος ζωγραφικός πίνακας του Βινσεντ Βαγκ Γκόγκ ονομάζεται σταροχώραφα με κοράκια. Απεικονίζει κάποια χωράφια με στάρια και στην μέση τους ένας δρόμος που οδηγεί κάπου. Πάνω από τα χωράφια και το δρόμο φτερουγίζουν μαύρα κοράκια.
Θα μπορούσε να είναι μια ειδυλλιακή συνηθισμένη εικόνα της υπαίθρου, αν δεν ήταν η τελευταία εικόνα που ζωγράφισε ο καλλιτέχνης πριν πεθάνει. Υπό αυτό το πρίσμα το χωράφι, ο δρόμος που οδηγεί κάπου μακριά στο άγνωστο και τα κοράκια αποκτούν μια άλλη διάσταση φορτισμένη με μεταφυσικές ανησυχίες.
1 σχόλιο:
Δυστυχώς, έχουμε χάσει το δρόμο μας και τις αξίες της ζωής εδώ και πολλά χρόνια.
Απλώς κάποιοι, συνεχίζουμε να ελπίζουμε...
Δημοσίευση σχολίου