Η σπουδή του αοράτου

Η ζωγραφική, για να βρει τον εαυτό της, σπουδάζει πρώτα το αόρατο. Σκληρή μαθητεία και μεγάλο φροντιστήριο αυτογνωσίας και καθοδήγησης. Τι νόημα έχουν κάποιες ρυτίδες σε ένα κουρασμένο κεφάλι, κάποια κρεμασμένα μάγουλα, η λάμψη έστω που αντανακλούν τα νεανικά μάτια;

Το πρόσωπο αφηγείται τον εαυτό του, είναι ταμείο παρελθόντος και ανατοκισμός του εγώ - με ποια γλώσσα να το κάνεις καλά;

Κατά μία έννοια έχει κάτι το ονειρικό. Όπως το όνειρο, όταν το βλέπεις, είσαι εκεί, έστω με κλειστά μάτια, και μόλις εγερθείς διαλύεται θροΐζοντας, το πρόσωπο διατηρεί ύποπτες σχέσεις με το μη πραγματικό.

Ο ζωγράφος έρχονται στιγμές που νιώθει ότι αυτό που τον εμποδίζει είναι η ίδια η τέχνη και η τεχνική του, τα χρώματα και τα πινέλα, ο μουσαμάς και η επιφάνεια του.

Εφόσον το προσδόκιμο μηχανεύεται μια απόσπαση του εσωτερικού από το εξωτερικό, τότε γιατί να βασανίζεται με τη γεωγραφία της μορφής; Πιο σωστό δα ήταν να πετάξει το σώμα και να κρατήσει την ψυχή. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, να πιστέψει ότι υπάρχει εξωτερικότητα του εσωτερικού και εσωτερικότητα του εξωτερικού.

Κωστής Παπαγιώργης για την έκδοση Προσωπογραφίες του Αχ. Χρηστίδη από τις εκδόσεις Καστανιώτη.