Η μελαγχολία των ημερών

Εδώ και καιρό οι μέρες μοιάζουν ναρκωμένες. Μιλάμε για χειμέρια νάρκη. Όμοια με αυτή που πέφτουν αρκούδες. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν με τις βδομάδες και τους μήνες.
Το μόνο που αλλάζει τα τελευταία χρόνια είναι η χωρητικότητα των μαγνητικών δίσκων και η ταχύτητα των επεξεργαστών. Ο νόμος του Μουρ λένε τα φρικιά της τεχνολογίας.

Αρκεί να σας πω ότι διανύουμε μια περίοδο όπου στις κυριακάτικες εκδόσεις των εφημερίδων, οι περισσότερες ειδήσεις κρύβονται στις διαφημίσεις, παρά στις σελίδες της ειδησεογραφίας. Μιλάμε για ειδήσεις φυσικά και όχι κλαυθμούς, βορβορυγμούς και άλλες εκδοχές της εκσπερμάτωσης των πιεστηρίων.

Τα διαφημιστικά ένθετα για τεχνολογικά προϊόντα μοιάζουν με καλοτυπωμένα τετράχρωμα περιοδικά.
Μεταξύ δυο τέτοιων ενθέτων, αν δεν υπάρχουν ημερομηνίες έκδοσης, εύκολα θα μπορεί κάποιος να διακρίνει ποιο ανήκει στη σημερινή και ποιο στην προ διετίας Κυριακή.
Αντίθετα κάτι τέτοιο γίνεται όλο και πιο δύσκολο με την ειδησεογραφική ύλη μιας εφημερίδας.
Τα νέα μοιάζουν να επαναλαμβάνονται μονότονα και οι άνθρωποι να πιστεύουν ότι η τεχνολογία κρύβει μια απάντηση για το αδιέξοδο του καθένα. Είναι μια εποχή κάνουν θραύση η κατάθλιψη και η χοληστερίνη.

Ο καφές έξω και το ξεφύλλισμα των κυριακάτικων εκδόσεων για κάποιους από τη γενιά μου παραμένουν αξίες σταθερές σαν τις λιτανείες των θρησκόληπτων σε περιόδους ανομβρίας.
Είναι μέρες γιορτών όμως και της γης οι κολασμένοι έχουν κατακλύσει οτιδήποτε έχει τέσσερα πόδια και φέρνει σε καρέκλα. Ευτυχώς ήρθα νωρίς.

Δίπλα ακριβώς, δυο προλετάριοι της ζωής πίνουν τον καφέ τους μέσα σε τεράστια ποτήρια γεμάτα παγάκια. Έχουν αραδιάσει πάνω στο τραπέζι τρία – τέσσερα κινητά, πακέτα με τσιγάρα, κλειδιά και ένα μάτσο πολύχρωμες αθλητικές εφημερίδες.
Σχολιάζουν σαν οπλοπολυβόλα τις φάσεις ενός μαγνητοσκοπημένου αγώνα που προβάλει σαν ξαναπλυμένη μπουγάδα, κάποια οθόνη.

Αμφότεροι έχουν περάσει τα πενήντα και καλπάζουν αμέριμνοι προς την τελική αναμέτρηση, σαν γρεναδιέροι του Ναπολέοντα πριν τον λασπωμένο κάμπο του Βατερλό.
Ο ένας έχει μια κοτσίδα και υποχείλια υποψία από γενάκι. Υπολείμματα και τα δυο, συναπαντήματος της νεότητας με κάποιο από τα παράλληλα ρεύματα που συνόδευσαν κάποια πολιτισμική καταιγίδα.
Η εμφάνιση του άλλου, αντλεί υποδείγματα από κάποια άγονη γραμμή της λαϊκής μουσικής. Από αυτές που διαθέτουν γιάφκες εκκωφαντικής τελετουργίας στην εθνική οδό.

Προφανώς, έχοντας παρατηρήσει κάποιες από τις συνταγές του περιοδικού γαστρονομίας που ξεφυλλίζω, πριν καν ανοίξω της κυριακάτικη εφημερίδα μου, ο ένας εκ των δυο τρις στασίμων στο εξατάξιο της εξέλιξης του είδους, σχολιάζει στον άλλο: «Μ’ αρέσει να τρώω αυτές τις συνταγές, αλλά να τις έχουν μαγειρέψει άλλοι…» και σκάει στα γέλια.

Ο δυστυχής, μισό αιώνα άνθρωπος δεν έχει καταλάβει ακόμη κάτι τόσο εύκολα ανιχνεύσιμο, όσο και οι ακαθαρσίες των σκύλων στα πεζοδρόμια: στη ζωή η προσπάθεια έχει μεγαλύτερη σημασία από το αποτέλεσμα και η πράξη της δημιουργίας από το δημιούργημα.

Πιο πέρα, κάποιος άλλος προσπαθεί να πουλήσει ένα κινητό τηλέφωνο, σε μια παρέα εφήβων με ακανόνιστες φράντζες και χαμηλοκάβαλα ξεφτισμένα παντελόνια. Είναι σαραντάρης και τα ρούχα του δείχνουν ακριβά, αλλά φθαρμένα από τον καιρό και τη έλλειψη φροντίδας.

Το τηλέφωνο που προσπαθεί να πουλήσει, είναι ακόμη στο κουτί της συσκευασίας και το δίνει στο ένα τρίτο της τιμής που το είχε πάρει δυο ώρες πριν. Το είχε αγοράσει με την τελευταία πιστωτική που δεν είχαν ακυρώσει ακόμη οι τράπεζες. Είναι το τρίτο τηλέφωνο που προσπαθούσε να πουλήσει σήμερα παραμονή Χριστουγέννων. Τα αγόρασε διακόσια ευρώ το καθένα και τα πουλάει προς εβδομήντα, για να εξασφαλίσει μετρητά.

Γυναίκα και κόρες τον είχαν κάνει πέρα εδώ και χρόνια. Σκοπεύει να δώσει τα εκατό ευρώ για τη διατροφή και από πενήντα σε κάθε παιδί.
Οι γιορτές είναι μια αφορμή για να περάσει λίγες ώρες με τα παιδιά του και δεν σκοπεύει να αφήσει καμιά ατυχία να του χαλάσει αυτή την ευκαιρία. Πάνε μήνες έχει να εισπράξει ένα αληθινό μισθό και τα περιθώρια και για λίγη οικογενειακή θαλπωρή έχουν στενέψει.

Απέναντι, μια ξανθιά με βαμμένα σε ένα βαθύ πορφυρό χρώμα τα γαμψά της νύχια, παριστάνει την τραπεζική θυρίδα, όπου κάποιος μπορεί να καταθέσει με ασφάλεια το μέλλον του.

Έχουν παρέλθει αρκετοί Μάηδες από πάνω της και η άλλοτε λεπτή μέση έχει σαρκωθεί αμετάκλητα. Σαν αντίβαρο, ανυψώνει το οξυπύθμενο τακούνι της μπότας και βυθίζει περισσότερο το ήδη αβυσσαλέο ντεκολτέ.

Οι γυναίκες αυτού του φυράματος, μοιάζουν με τις ιδεολογίες που σημάδεψαν την εποχή μας. Στην φάση της παρακμής πλειοδοτούν σε λαϊκισμό και γίνονται επικίνδυνες για όσους έχουν χάσει διεύθυνση και αριθμό προορισμού. Για τους άλλους, απλά παραμένουν φιγούρες αστείες και εύκολα εκμεταλλεύσιμες. Ομοια με προλετάριους της οικονομίας σε εποχές ανεργίας.

Έξω το κρύο ξυρίζει. Τα κασκόλ των περαστικών ανεμίζουν σαν πολύχρωμες σημαίες. Οι μόνες σημαίες που δεν τις κρατάνε χέρια επαγγελματιών και ανεμίζουν αυτά τα χρόνια. Έχουν ξεχυθεί στους δρόμους για τα ψώνια, σαν τους τροφίμους κάποιου ασύλου που έχουν έξοδο.
Η σερβιτόρα που φέρνει τον καφέ έχει τη μέση ακάλυπτη. Ανάμεσα στα δυο λακκάκια που εξέχουν πάνω από τις κωλότσεπες του τριμμένου μπλου τζιν, χαρτογραφείται η πάνω πλευρά ενός γεωμετρικού τατουάζ. Εξέχει σαν σκοτεινή σκιά στην άκρη του ορίζοντα σε αχαρτογράφητη θάλασσα.

«Τσεχ ρεπάμπλικ..» μου απάντησε όταν την ρώτησα για την καταγωγή της. Άλλο ένα συννεφάκι που δραπέτευσε από τα σκοτεινά δάση της Βοημίας για λίγα μετρητά, ήλιο και πολλές ελπίδες. Εν τω μεταξύ οι σκληροί δίσκοι έχουν αρχίσει να μετράνε την χωρητικότητα σε τέραμπαϊτς, αδιαφορώντας για την μελαγχολία μιας ζωής χωρίς ειδήσεις.

Οι μαύροι κύκνοι

Ο Νασιμ Ταλέμπ έχει αναπτύξει την περίφημη θεωρία των μαύρων κύκνων για τις χρηματιστηριακές αγορές. Συμπεριλαμβάνει αρκετές συνιστώσες της θεωρίας του χάους και γι’ αυτό την θεωρώ αρκετά χρήσιμη.

Η θεωρία είναι απλή και γι’ αυτό θεωρώ αρκετά χρήσιμη σε αντίθεση με τα στριφνά μαθηματικά της μπακαλολογιστικής που το μόνο που μπορούν να πετύχουν στο τέλος του έργου είναι μια τρύπα στο νερό.

Ο Ταλέμπ υποστηρίζει ότι είναι πολύ χρήσιμο να έχει πάντα κάποιος επεξεργαστεί τα τρία πιθανά χειρότερα σενάρια. Στη συνέχεια να κινείται στις αγορές με ένα τρόπο που θα του εξασφαλίσει την επενδυτική επιβίωση ακόμη και αν το χειρότερο από αυτά προκύψει ξαφνικά το επόμενο πρωί.

Το χειρότερο σενάριο ο Ταλέμπ το ονομάζει μαύρο κύκνο.

Φυσικά μια τέτοια τακτική μειώνει τις αποδόσεις και πολλοί μικροί ιδιώτες ιδίως, αλλά αθεράπευτοι τζογαδόροι θα την χλευάσουν αδίστακτα. Πόσο μάλλον όταν οι αγορές θα διανύουν μια περίοδο ευρωστίας.

Δεν πειράζει όμως το χρηματιστήριο αν ήταν παιγνίδι θα έμοιαζε με το μπάσκετ. Βάζεις και δέχεσαι καλάθια συνεχώς. Αυτό που μετράει είναι το τελικό σκορ. Μόνο ένας ανόητος μπορεί να ελπίζει ότι η ομάδα του θα κερδίσει ένα αγώνα χωρίς να δεχτεί καλάθια…

Οι αγορές επίσης αρέσκονται να παραπλανούν τους επενδυτές, όπως κάνει πολλές και το ίδιο των υποσυνείδητο το ανθρώπων με το να μπερδεύει τα σχήματα και καταστάσεις όχι τυχαία, αλλά επιλεκτικά με βάση κάποιο βαθύτερο συνεκτικό ιστό.

Όπως τα όνειρα πριν την εποχή της ψυχανάλυσης έμοιαζαν με έργα της συνομωσία των θεών, έτσι και για τους αδαείς επενδυτές τα τεκταινόμενα στις αγορές μοιάζουν με αποτέλεσμα συνωμοσία σκοτεινών δυνάμεων.

Αυτή τη άποψη ο Σαλβαντόρ Νταλί την προσεγγίζει όχι με την λογική αλλά την αμεσότητα που προσφέρει η τέχνη. Αρκεί να προσέξει κάποιος τον τρόπο που οι κύκνοι αντανακλώνται σαν ελέφαντες. Φυσικά για χάρη κάποια παιγνιώδους διάθεσης αλλά όχι στην τύχη.

H αμοιβή του καθενός

Για την πλειοψηφία των ενασχολούμενων με το χρηματιστήριο, το ευαγές ίδρυμα που πρόσφατα μετακόμισε από την οδό Σοφοκλέους στη λεωφόρο Αθηνών, αποτελεί μια φωλιά απατεώνων.

Η στήλη πάλι επιμένει ότι το χρηματιστήριο μοιάζει με ένα μαγικό κουτί όπου μέσα κάποιος βρίσκει αυτό που επιδιώκει να βρει. Εν ολίγοις στο χρηματιστήριο ο καθένας βρίσκει το εαυτό του. Ο επενδυτής την επένδυση, ο αποταμιευτής την αποταμίευση, ο κερδοσκόπος την κερδοσκοπία, ο απατεώνας την απάτη. Ισως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο όλης της ιστορίας είναι ότι στο τέλος ο καθένας πληρώνεται εις το πολλαπλούν στο νόμισμα που πήγε να πληρώσει.

Γενικεύοντας την σχέση αυτή θα μπορούσαμε να πούμε ότι, η σχέση που αναπτύσσει κάποιος με τους συνανθρώπους πηγάζει άμεσα από τη σχέση που έχει εμπεδώσει με τον εαυτό του. Κάποιος που εξαπατά τους άλλους είναι φυσικό να εξαπατά και το εαυτό του.

Ο πίνακας ζωγραφικής που θα συντροφεύσει σήμερα τις φαντασιώσεις της πένας που εκπυρσοκροτεί τη μηδενική βολή ένα από τα μπλε γυμνά του Ανρί Ματίς, ενός εκ των επιφανέστερων ζωγράφων του ρεύματος του Φοβισμού.

Το γυμνό, εδικά όταν πρόκειται για γυναικείο σώμα παραπέμπει στη θερμότητα. Παρ’ όλα αυτά ο ζωγράφος το έχει φιλοτεχνήσει με ένα ψυχρό γαλάζιο στα όρια μπλε. Ισως για να ισορροπήσει την κάψα των αισθήσεων.

Πρόσωπα και εποχές

Τα πρόσωπα των ανθρώπων αποτελούν τους καλύτερους καθρέφτες των εποχών. Στο διάβα του χρόνου υπάρχουν εποχές γεμάτες αισιοδοξία και εποχές γεμάτες δυστυχία που το μέλλον μοιάζει αβέβαιο.

Καθρέφτες των εποχών, αλλά μεταχρονολογημένοι, είναι και οι αγορές. Οι αγορές συνήθως προβάλλουν την ψυχολογική κατάσταση του παρόντος στις μελλοντικές τιμές, και αυτό ενίοτε δημιουργεί ευκαιρίες.

Κατά τις δυο παραπάνω έννοιες στην και καθ’ ημάς Δύση διάγουμε μια εποχή που διαθέτει μερικά από τα παρακάτω χαρακτηριστικά: Κόπωσης αλλά υπερεπάρκεια αγαθών. Αισιοδοξούμε ότι ο τεχνολογικός μας πολιτισμός μπορεί να λύσει τα περισσότερα από τα προβλήματα που παρουσιάζονται. Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι ο φόβος να μην χάσουμε αυτά που έχουμε. Αλλά και υποκρισίας: Προσέξτε πως κλέβουμε τα παιδιά μας στο ασφαλιστικό εθελοτυφλώντας και μη φτάνοντας αυτονόητες σκέψεις μέχρι το τέλος των συνεπειών τους.

Οι κορώνες για μια δήθεν αριστερή λύση του ασφαλιστικού όπου κάποιοι άλλοι θα πρέπει να επωμιστούν το κόστος αποτελεί μια ωραία υπεκφυγή της τελευταίας μερικών γενεών που από αγαθά ή ύπουλα πίστεψε στους επίγειους παραδείσους. Καθώς όμως η δημιουργία παραδείσων χρειάζεται τη συμμετοχή αγγέλων, ας συνηθίσουμε προς το παρόν..

To καθόλου αστείο της υπόθεσης είναι η ευκολία με την οποία συμπλέουν ως ένα σημείο, τα δυο άκρα του πολιτικού φάσματος, για χάρη ενός φτηνού λαϊκισμού. Οι προφανείς στόχοι είναι η πολιτική και επαγγελματική επιβίωση.
Το αριστερό άκρο ρίχνει όλες τις ευθύνες για όσα κακά μας συμβαίνουν στο κεφάλαιο και το δεξιό στους ξένους. Οποιος έχει διαβάσει το βιβλίο η γέννηση του ολοκληρωτισμού της Χάνα Αρεντ, όπου συγκρίνει με πρωτοφανή διεισδυτικότητα το ναζιστικό και σοβιετικό μοντέλο είναι εύκολο να καταλάβει αυτά που φαίνονται ακαταλαβίστικα. Το βιβλίο βέβαια έχει εξοριστεί από την καθ’ ημάς αριστερά ενώ η εγχώρια δεξιά δεν διαβάζει γενικώς.

Στο παρελθόν η Δύση συνετρίβη από στίφη βανδάλων και γότθων. Προσκύνησε βάρβαρους πολεμιστές και αγριωπές θωριές, βαμμένα πρόσωπα και αλλόκοτες κομμώσεις. Σήμερα βαμμένα πρόσωπα, περίεργα κουρέματα, και καρφίτσες και παραμάνες σε χείλη, τα αυτιά και τα μάγουλα τα βλέπεις σε νεανικά πρόσωπα. Νεανικά πρόσωπα σφραγισμένα από ένα ύφος αηδίας και πρόωρης κατάθλιψης.

Ο πίνακας γυναίκα με αγκινάρα του Πικάσο, είναι ένας σκοτεινός πίνακας που εκφράζει λύπη και φόβο, καθώς δημιουργήθηκε στα χρόνια το δεύτερου μεγάλου πολέμου. Η γυναίκα κάθεται σε μια ψάθινη καρέκλα και το πρόσωπό της δείχνει ότι υποφέρει. Στα χέρια κρατάει μια αγκινάρα καθώς στα χρόνια του πολέμου ίσως η τροφή ήταν το πρώτο από τα ζητούμενα.

Αναλφάβητοι

Οι αγορές, όπως άλλωστε και η ζωή, μοιάζουν με ανοιχτό βιβλίο, αρκεί κάποιος να ξέρει ανάγνωση. Αλλιώς βλέπει ότι του δείχνουν τα μάτια.

Το να μην μπορεί κάποιος να διαβάσει το ανοιχτό βιβλίο των αγορών και να χάνει που και που στο αποκορύφωμα κάποιας ψυχολογικής έξαρσης και μερικά χρήματα πάει και έρχεται. Είναι κακό μεν αλλά μια ατυχία που μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Το να μην μπορεί όμως κάποιος να διαβάσει το ανοιχτό βιβλίο της ζωής και να φεύγει αναλφάβητος όπως ήρθε είναι μεγαλύτερη τραγωδία. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι αν έχουν περισσότερα χρήματα απ’ όσα χρειάζονται η ζωή τους θα ήταν πιο υποφερτή. Είναι γιατί υποτιμούν όσο δεν γίνεται την αξία της ζωής.

Ο παρακείμενος ζωγραφικός πίνακας του Βινσεντ Βαγκ Γκόγκ ονομάζεται σταροχώραφα με κοράκια. Απεικονίζει κάποια χωράφια με στάρια και στην μέση τους ένας δρόμος που οδηγεί κάπου. Πάνω από τα χωράφια και το δρόμο φτερουγίζουν μαύρα κοράκια.

Θα μπορούσε να είναι μια ειδυλλιακή συνηθισμένη εικόνα της υπαίθρου, αν δεν ήταν η τελευταία εικόνα που ζωγράφισε ο καλλιτέχνης πριν πεθάνει. Υπό αυτό το πρίσμα το χωράφι, ο δρόμος που οδηγεί κάπου μακριά στο άγνωστο και τα κοράκια αποκτούν μια άλλη διάσταση φορτισμένη με μεταφυσικές ανησυχίες.

Η Ιστορία του 20ου Αιώνα

Όταν οι επαρχιώτες της μικρής πόλης Γκουέρνικα, την οποία ξεθεμελίωσε η «Λουφτβάφε» σε μια επίδειξη ισχύος πριν ξεκινήσει ο δεύτερος πόλεμος, είδαν τον ομώνυμο πίνακα του Πάμπλο Πικάσο εξεμάνισαν εναντίον του.
Θεώρησαν το πίνακα δυσφήμιση για τη πόλη τους καθώς δεν μπορούσαν να δουν σ’ αυτών παρά τα αισθήματα της τραγωδίας που γεννούσε το υποσυνείδητο.
Αργότερα ο πίνακας έγινε ένας από τους διασημότερους όλων των εποχών. Ενώ ο βομβαρδισμός της Γκουέρνικα θα είχε ξεχαστεί προ πολλού στη λήθη του πανδαμάτορα, η μικρή πολίχνη έμεινε γνωστή στην ανθρωπότητα εξ αιτίας του έργου τέχνης.
Στη συνέχεια οι κάτοικοι της μικρής πόλης, ίσως από κινούμενοι από αγνό ανθρώπινο καιροσκοπισμό έκαναν προσπάθειες ο πίνακας να επιστρέψει στη πόλη τους. Από του πουθενά θα προέκυπταν εκατοντάδες χιλιάδες «φραγκάτοι» τουρίστες που θα επισκεπτόντουσαν την πόλη μόνο και μόνο για να θαυμάσουν από κοντά το έργο.

Αλλά σαν του χρηματιστηριακούς επενδυτές που αποστρέφονται τα χαρτιά που αποπνέουν τραγωδία την πάτησαν την μπανανόφλουδα της κοινοτυπίας. Μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα βρήκα σε ένα παλιό άρθρο της Καθημερινής.

«Kάποτε στο κατάμεστο Παρίσι ένας Γερμανός αξιωματικός, σε επίσκεψη στο στούντιο του Πικάσο, τον ρώτησε, δείχνοντας μια φωτογραφία του έργου: «Eσείς το κάνατε αυτό;» και ο ζωγράφος του απάντησε: «Oχι, εσείς». ..
Yπάρχουν άνθρωποι που βρίσκουν την «Γκερνίκα» όχι καλό έργο γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Περισσότερο φασαρία από τραγωδία. Eίναι, όμως, λίγοι. Oι περισσότεροι θεατές της «Γκερνίκα» μένουν έκθαμβοι και μαγνητισμένοι από τη δύναμη και το εύρος του έργου, καθώς ατενίζουν το δράμα που συντελείται πάνω στον μουσαμά. Aσχέτως όμως από τη ζωγραφική της επιβολή, η «Γκερνίκα» έχει και άλλες δυνάμεις, που ανήκουν σε άλλες σφαίρες. Eνσαρκώνει, κατά κάποιον τρόπο, την ιστορία του 20ού αιώνα…
Eίναι και διάσημο έργο. Kαι μυθιστορηματικό, επειδή έχει ταξιδέψει πάρα πολύ. Tο μυθιστόρημά της αφηγείται τώρα το βιβλίο τού Γκις Bαν Xενσμπέργκεν «Γκερνίκα, η βιογραφία ενός εικονίσματος του 20ού αιώνα» (Mπλούμσμπερι, 373 σελ., 20 στερλίνες). Tο μήνυμα της ιστορίας αυτής είναι ότι ένα έργο τέχνης αποκτάει το νόημα που του δίνει η κάθε εποχή. Στο ξεκίνημα του ισπανικού Eμφυλίου, ο Πικάσο, ένας κορυφαίος καλλιτέχνης, πάνω από τα 50 του τότε, ζούσε στη Γαλλία. H Δημοκρατική κυβέρνηση του είχε παραγγείλει ένα έργο για τη Διεθνή Eκθεση του Παρισιού, το 1937. H δημιουργία του τού πήρε έξι μήνες. Παρουσιάσθηκε στο Iσπανικό Περίπτερο, στο καφενείο του. Yστερα ξεκίνησε τα ταξίδια του για την ενίσχυση της υποστήριξης των Δημοκρατικών, αλλά η Δημοκρατία στην Iσπανία έπεφτε και γρήγορα η «Γκερνίκα» βρέθηκε να ανήκει σε ένα ανύπαρκτο κράτος. Eπί δεκαετίες στεγαζόταν στο Mουσείο Σύγχρονης Tέχνης της Nέας Yόρκης και το 1981 επέστρεψε τελικά στην Iσπανία (μετά και άνευ του Φράνκο), όπου ποτέ δεν είχε υπάρξει.»

Καθημερινή 24/02/2005
(http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_24/02/2005_134978 )

Mit Und Gegen

Με το πλήθος είναι κανείς ασφαλέστερος στις χρηματιστηριακές αγορές ή κόντρα στο πλήθος.

Η εμπειρία λέει ότι κερδίζει όποιος κατά το 80% του χρόνου κινείται με την κυρίαρχη τάση και κατά το 20% εναντίον της.

Συνήθως αν κατά την διάρκεια του 20% του χρόνου βρεθεί στο λάθος στρατόπεδο ακολουθώντας τους πολλούς ο χρόνος είναι υπεραρκετός για να χάσει όσο μάζεψε στο υπόλοιπο διάστημα.

Αρα, η απάντηση απαιτεί ένα ευέλικτο συνδυασμό.

Ο Παρακείμενος πίνακας Mit und Gegen (Μαζί και εναντίον) του Βασίλι Καντίνσκι ίσως εκφράζει με σχήματα και χρώματα αυτή τη φιλοσοφία. Περιέχει καμπύλες, γωνίες και ευθείες και κυρίως θερμά και ψυχρά χρώματα.

Αντίθεση

Οι αντιθετικοί επενδυτές αποτελούν την πιο γοητευτική κατηγορία των αγορών γιατί σαν μέτρο δεν έχουν την λογιστική και τις λοιπές επιστήμες της μπακαλικής, αλλά τον άνθρωπο.

Θέση συν αντίθεση ίσον σύνθεση είναι παραμένουν οι ακρογωνιαίοι λίθοι της εξέλιξης. Οι επιστήμονες που δεν ακολουθούν την πεπατημένοι είναι αυτοί που είτε θα ανοίξουν καινούργια κεφάλαια και ονομάζονται πρωτοπόροι, είτε θα μείνουν στο περιθώριο σαν ιδιόμορφες και παράδοξες περιπτώσεις.

Οι αντιθετικοί στο χρηματιστήριο είναι αυτοί που επιλέγουν να νιώθουν μόνοι τους στις πιο κρίσιμες αναμετρήσεις. Όταν όλη η αγορά πουλάει και εσύ αγοράζει νιώθεις σαν να βρίσκεσαι δεμένος με χονδρές αλυσίδες στο βυθό μια αγριεμένης θάλασσας.

Δεν έχεις άλλη επιλογή από το να περιμένεις να έρθει η ώρα της δικαίωσης, αν έρθει.

Ο σημερινός πίνακας είναι του Wassily Kandinsky και τιτλοφορείται Weiches Hart. Δηλαδή, μαλακό και σκληρό.

Ευριπίδης, Αθηναίος

Γέρασε ανάμεσα στη φωτιά της Tροίας

και στα λατομεία της Σικελίας.

Tου άρεσαν οι σπηλιές στην αμμουδιά

κι οι ζωγραφιές της θάλασσας.

Eίδε τις φλέβες των ανθρώπων σαν ένα δίχτυ των θεών,

όπου μας πιάνουν σαν τ' αγρίμια·

προσπάθησε να το τρυπήσει.

Ήταν στρυφνός, οι φίλοι του ήταν λίγοι·

ήρθε ο καιρός και τον σπαράξαν τα σκυλιά.

Γιώργος Σεφέρης

(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1974)

Τέχνη και Έρως

-Γρήγορα, της είπε, σε παρακαλώ. Η ψυχή μου είναι κουρασμένη από την προσπάθεια της κυριαρχίας, μολυσμένη από το μάταιο πόθο της νομής. Πρέπει να εξαγνισθώ και να βρω ξανά ολάκαιρη την ανθρωπιά μου. Γρήγορα, χρυσή μου στο πιάνο! Σώσε με, με το βάλσαμο των ταιριασμένων ήχων…

…Η μαγεία της ηχηρής δημιουργίας διαπότιζε την ψυχή του, την απομόνωσε απ’ την πραγματικότητα, την εξάγνισε απ’ τη φθορά του κακού πάθους, της πρόσδωσε ύψιστη νοημοσύνη και την ξάπλωσε σε ένα Σύμπαν διάφανο σαν κρύσταλλο, κατανοητό ως το στερνό μόριο.

Σκριάμπιν, Ντεμπυσύ, Σκαρλάτι, Σούμαν. Η εναλλαγή δίνει σκληρά χτυπήματα στην δημιουργημένη αισθητική ατμόσφαιρα. Η μορφή της γυναίκας, της συνεπαρμένης απ’ τη δημιουργική ερμηνεία, έχει εκείνη την έκφραση της υπέρτατης ηδονής, που αγγίζει τα όρια της οδύνης. Το δεξί της πόδι, όπως ρυθμίζει την ένταση του ήχου πιέζοντας το πεντάλ, έχει τις συσπάσεις της μεγάλης γενετήσια στιγμής. Όλο το κορμί δονείται από την επενέργεια γονιμικών ιμέρων.

Ο Κίτρινος Φάκελλος σελ. 176-177

Μ. Καραγάτσης

Εκδόσεις Εστία
(Το πρότυπο είναι σε πολυτονικό)

Ιερό και βλάσφημο

Το είμαι ή το φαίνομαι αποτελεί σημαντικότερη παράμετρο για την ευτυχή και επιτυχή διαβίωση κάποιου στο μάταιο τούτο κόσμο; Οι απαντήσεις ποικίλλουν.

Είμαι σχεδόν βέβαιος, όμως, ότι τόσο στη ζωή όσο και στο χρηματιστήριο οι περισσότεροι διαλέγουν το φαίνεσθαι. Εγώ πάλι κρατώ αυτό που μου είχε πει κάποτε ένας από τους σημαντικούς επιχειρηματικούς παράγοντες του τόπου: «Θέλω να είμαι ισχυρότερος απ’ τι φαίνομαι».

Μπορεί ένας ευαγγελιστής να μοιάζει με αγρότη με τις χερούκλες και τις ποδάρες χοντροκομμένες και απογυμνωμένες; Ένας άγγελος Κυρίου θα μπορούσε να στέκεται γεμάτος νάζι σαν πεταλουδίτσα να υπαγορεύει θεόπνευστα κείμενα;

Ποιος ξέρει... Όλα αυτά έχουν συμβολική σημασία, όπως συμβολική σημασία έχει αποκτήσει η ζωή, το έργο και η θυσία του Χριστού.

Πάντως, όταν ο Καραβάτζιο εμφάνισε το έργο ο Ματθαίος και ο Αγγελος στην εκκλησία που το είχε παραγγείλει του το επέστρεψαν χωρίς πολύ σκέψη, σαν άσεμνο.

Αναγκάστηκε να καλύψει τα γυμνά σημεία του ευαγγελιστή και να συμμαζέψει την εμφάνιση του Αγγέλου.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=5657&subid=2&pubid=357062#

Οι διαχωρισμοί

Για κάποιον λόγο αρέσει στον κόσμο αυτός ο σχηματικός διαχωρισμός. Για μένα όμως, ούτε ενδιαφέρον έχει, ούτε σοβαρότητα. Δεν αξίζει καν τον κόπο να τον συζητάς.

Δεν διαχωρίζω τίποτα. Συνεργάζομαι με αναρχικούς, μαοϊκούς-συζώ με μαοϊκή-, κομμουνιστές, αριστερούς, δεξιούς, ανεξάρτητους θρήσκους, άθεους.

Πριν από δυο χρόνια μου ζητήθηκε να κάνω την παρουσίαση ενός σόου που είχε να κάνει με έναν άγιο. Με θρησκευτική μουσική και διάφορα τέτοια. «Μα είμαι άθεος» είπα. «Ω σκάσε κι έλα, θα περάσουμε υπέροχα» μου απάντησε η διοργανώτρια. Και όντως λάτρεψα την εμπειρία. Πολύ συγκινητική. Αν αντιθέτως είχα πει όχι και άρχιζα να κατακρίνω τους θρήσκους και τα πιστεύω τους, εγώ θα είχα χάσει. Κατανοώ τους ανθρώπους που λειτουργούν κατ’ αυτό τον τρόπο, απλώς εγώ δεν μπορώ.

Τζον Μαλκοβιτς Βήμα 25/11/2007

Ο πίνακας ζωγραφικής που διάλεξα σήμερα για να ξεκινήσει η εβδομάδα καλά είναι ένα από τους αγαπημένους της μικρής μου συλλογής. Είναι του Οσκαρ Λίνο που ζει και εργάζεται στην Αβάνα. Η σειρά του με τα πρόσωπα αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης στην δύναμη που κρύβουν μέσα οι άνθρωποι, αλλά και μια άσκηση πως τα χρώματα και τα σχήματα μπορούν να γίνουν αλφάβητο και να καταγράψουν αυτό που κρύβει η επιφάνεια των ανθρώπων.

Περισσότερους πίνακες του Οσκαρ Λίνο μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα (http://www.mathiesonstudios.com/oscarhome.htm )

Send me An Angel

«Αν δεν υπήρχαν οι Κινκς, ο Βαν Μόρισον, οι Μπιτλς, οι Στόουνς και πάνω απ’ όλους ο Μπομπ Ντίλαν, δε θα τολμούσα ποτέ να εγκαταλείψω τις σπουδές Ιατρικής και Φιλοσοφίας για ν αφοσιωθώ σε κάτι τόσο αβέβαιο, όπως η καλλιτεχνική δημιουργία.

www.youtube.com/watch?v=rV3AcmDkF3g

Σαν σκηνοθέτης ασκεί κανείς ταυτόχρονα πολλά επαγγέλματα: είναι ψυχίατρος, λογιστής, δικηγόρος, ταξιδιωτικός πράκτορας, αρχιτέκτονας, φωτογράφος, αφηγητής, διαφημιστής, συγγραφέας και πολλά ακόμη τα οποία δεν είναι τόσο λαμπερά και δημιουργικά.

Πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχουν μόνο δύο αληθινοί προορισμοί: του ταξιδιώτη και του ονειροπόλου. Κανένας δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον άλλο.

Oι ταινίες είναι πάντα ταξίδια είτε προς τα έξω, είτε προς τα μέσα. Και χωρίς να έχει πρώτα ονειρευτεί, κανείς ταξιδιώτης δεν ξεκινά το ταξίδι. Και οι δύο αυτές ασχολίες μου έχουν μια κοινή πηγή, από την οποία αναβλύζει διαρκώς έμπνευση και ενέργεια. Κι αυτή είναι η μουσική.

Χωρίς αυτή δε θα ήμουν ούτε ταξιδιώτης, ούτε ονειροπόλος και άρα ούτε σκηνοθέτης».


Βιμ Βέντερς

Εφημερίδα Αγγελιοφόρος Ημερομηνία: 12/11/2006

Για να ξεκινήσει καλά η μέρα σκηνές από την ταινία «Τα φτερά του έρωτα» (Der Himmel uber Berlin-Ο ουρανός πάνω από το Βερολίνο) σε μουσική υπόκρουση των Scorpions

www.youtube.com/watch?v=rV3AcmDkF3g

Ο ημίονος και η πραγματικότητα

Η ζωγραφική όσο και αν φαίνεται απίστευτο σε κάποιους έχει παίξει το παρελθόν το ρόλο που παίζουν σήμερα τα media. Ητοι, της διαχείρισης της πληροφορίες που σηματοδοτεί: άσκηση εξουσίας.


Καθώς δε η ζωγραφική εκτός του πρώτου επιπέδου ανάγνωσης από το συνειδητό, προσφέρεται και για άλλα επίπεδα ανάγνωσης από το ασυνείδητο, είναι φανερό ότι η επιρροή της ενδέχεται εκτείνεται σε μεγαλύτερο βάθος από την επιφανειακή επιρροή των εικόνων που υπάρχουν στις ειδήσεις και τις διαφημίσεις.

Σήμερα είναι αποδεκτό απ’ όλους ότι οι άνθρωποι που θέλουν να ασκούν εξουσία το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν να διαχειρίζονται είναι η εικόνα τους. Στην συνέχεια έπεται η διαχείριση του λόγου τους.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που σε όλους τους αιώνες και όλες τις εποχές οι ζωγράφοι και λοιποί καλλιτέχνες ήταν επιχορηγούμενοι και παρακοιμώμενοι της εκάστοτε εξουσίας.

Ηταν αυτοί που φιλοτεχνούσαν την εικόνα της εκάστοτε εξουσίας και των ανθρώπων της τόσο προς τους υπηκόους ή αυτούς που διαχειρίζονταν τους υπηκόους.

Ηταν αυτοί που φιλοτεχνούσαν σε συνεργασία με τα ιερατεία κάθε κοινωνίας την εικόνα που έπρεπε να έχουν οι πιστοί για το θείο και τις διάφορες μορφές του.

Μετά την βιομηχανική επανάσταση όπως πολλά πράγματα οι τέχνη εκδημοκρατίστηκε. Αυτό σημαίνει ότι οι κοινωνίες μέσω της ζωγραφικής και των καλλιτεχνών της προσπάθησαν να αυτοπροσδιορίσουν τα χαρακτηριστικά τους. Να εικονογραφήσουν τους φόβους και τις ελπίδες τους μέσα από τα πρόσωπα, τα σώματα και τα πράγματα.

Ο πίνακας του Ζακ Λουι Νταβιντ Ο Ναπολέων διασχίζει το πέρασμα του Αγίου Βερνάδρου στις Αλπεις, αφορά στην εικονογράφηση μιας εκστρατείας του μεγάλου στρατηλάτη για την οποία χρειάστηκε να διαβεί τις Αλπεις.
Αν και τις Αλπεις ο Ναπολέων τις διέβη πάνω σε ένα ταπεινό μουλάρι, συναχομένος για την ανάγκες της εξουσίας ο καλλιτέχνης διάλεξε να παρουσιάσει την παρακείμενη εκδοχή.

Περί πλούτου και πενίας

«Ο πλούτος, εξ άλλου, μας χρησιμεύει ως ευκαιρία μάλλον προς εκτέλεσιν έργων, παρά ως ελατήριον κομπορρημοσύνης.

Ούτε θεωρούμεν εντροπήν την ομολογίαν της πενίας, αλλά μεγαλυτέραν εντροπήν το να μη καταβάλλη κανείς κάθε προσπάθειαν δια να την διαφύγη.»

Από τον Επιτάφιο λόγο του Περικλή,( Θουκυδίδου Ιστορία- Μετάφραση Ελ. Βενιζέλος)

Για άλλους ο χρηματικός πλούτος μοιάζει με ένα παράθυρο που τους δίνει την ευκαιρία νάρθουν σε επαφή με το κόσμο, ενώ γι' άλλους με ένα τοίχο που τους κρύβει το κόσμο. Κατά την ταπεινή ενός χρηματιστηριακού συντάκτη δεν έχει σημασία τόσο ο χρηματικός πλούτος, όσο η αντίληψη που έχει καλλιεργήσει κάποιος γι' αυτόν.

Ο Αντρέ Κοστολάνι, μαθουσάλας των χρηματιστηριακών αγορών από το Παρίσι μέχρι τη Νέα Υόρκη και την Νέα Υόρκη μέχρι τη Φρανκφούρτη, είχε πει κάποτε ότι η σοβαρότερη επένδυση που μπορεί να κάνει κάποιος είναι στη μόρφωση των παιδιών του.

Το μόνο που θα μπορούσε κάποιος να συμπληρώσει κάποιος είναι: και εσαεί στην δική του μόρφωση. Όχι κατ' ανάγκη την ακαδημαϊκή, αλλά γενικότερη.

Νομίζω ότι η ζωή μοιάζει με το σχολείο στο οποίο άλλοι είτε πήγαιναν, είτε δεν πήγαιναν το ίδιο και το αυτό συνέβη:πέρασαν και έφυγαν. Άλλοι πήγαιναν για να πάρουν τους βαθμούς και το μόνο που πήραν ήταν οι βαθμοί και άλλοι κόλλησαν το "μικρόβιο" της γνώσης και δεν σταμάτησαν ποτέ να θέλουν να μαθαίνουν. Δεν σταμάτησαν να απολαμβάνουν να μαθαίνουν.

Ο σημερινός πίνακας ζωγραφικής, μια γυναίκα στο παράθυρο του Νταλί, ίσως είναι χρήσιμος για να μας θυμίζει το που ενδέχεται να κρύβεται ο πραγματικός πλούτος: Σε ένα παράθυρο που βλέπει στο κόσμο και κάποια πρόσωπα που θα τύχει να διασταυρωθούν μαζί μας στη ζωή, έστω και αν πλέον μας έχουν γυρίσει την πλάτη και έχουν απομακρυνθεί.

Η κραυγή

Ηρθα στο κόσμο φοβισμένος και έζησα σε διαρκή φόβο για τη ζωή και τους ανθρώπους» Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον ζωγράφο Εντβαρντ Μουνκ (1863-1944).

Ο Μούνκ ήταν ένα νορβηγός συμβολιστής ζωγράφος ο οποίος στο ευρύ κοινό είναι γνωστός για το έργο του « Η κραυγή». Η κατάθλιψη είναι το βασικό χαρακτηριστικό που διατρέχει ολόκληρο το έργο του ζωγράφου. Όταν πρωτοπαρουσιάστηκε το έργο του θεωρήθηκε δουλειά ενός τρελού.

Η κατάθλιψη, ο πανικός ή η επιθυμία για κραυγές είναι τα συναισθήματα που κατακλύζουν τους επενδυτές κατά την διάρκεια των χρηματιστηριακών κρίσεων.

Υπό αυτή τη έννοια δεν θα ήταν άσχημο οι τελευταίοι να αποκτήσουν μια έστω γενική αίσθηση του έργου του μεγάλου ζωγράφου, προκειμένου να προσδιορίσουν ευκρινέστερα τις πηγές κάποιων λαθών στις άσχημες μέρες.

Οι ιδιότητες του χρήματος

Το ν' αποκτήσεις πολλά χρήματα είναι θράσος, να τα διαφυλάττεις είναι σοφία και να τα ξοδέψεις σωστά είναι τέχνη.H παραπάνω φράση ανήκει στον Μπ. Αβερμπαχ και για πολλούς μοιάζει απερίσκεπτη καθώς πιστεύουν ότι το θράσος από μόνο του είναι αρκετό για περιπλεύσει κάποιος την Αχερουσία της ζωής πριν διαβεί στις όχθες του Αχέροντα.

Τόσο η σοφία όσο και η τέχνη μοιάζουν περιττές για τους περισσότερους κυνηγούς του χρήματος και δη του εύκολου, όπως αρέσκεται να εμφανίζεται το χρηματιστηριακό. Για όσους θελήσουν να ψάξουν λίγο βαθύτερα θα διαπιστώσουν ότι τα πράγματα είναι αλληλένδετα και ότι η ενασχόληση με το χρηματιστήριο όπως και κυρίως με την ζωή εκτός από πλούτο σε μετρητό αξίζει για τον πλούτο σε εμπειρίες και αισθήματα που προσφέρει.

Η τέχνη, τα ταξίδια, τα βιβλία, οι θεσπέσιες μουσικές, οι φιλίες, οι σχέσεις, οι περιπέτειες που περικλείουν τα ρίσκα στην ζωή των ανθρώπων μοιάζουν κατ’ αναλογία, με τα χρηματιστηριακά κέρδη στην ζωή των κερδοσκόπων: άλλοτε και για άλλους έρχονται εύκολα και άλλοτε για άλλους δύσκολα. Το ζητούμενο και στις δυο περιπτώσεις δεν είναι μόνο του θράσος που χρειάζεται να τα αποκτήσει κάποιος, αλλά η σοφία να τα διατηρήσει και προπαντός η τέχνη να τα ξοδέψει σωστά.

Ο Νικητής Ερως είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα του Καραβάτζιο, μια από τις σπουδαιότερες μορφές που πέρασαν στο κόσμο της ζωγραφικής. Οι λογιστές μπορεί να δουν σε αυτόν την αξία που κρέμεται στο καρτελάκι της τιμής.

Οι μέλλοντες νεκροί τον θάνατο πατήσαντα, οι γεροντοκόρες τον νυμφίο και ύπανδρες το πρίγκιπα εραστή και οι πολλοί τίποτα.Αν κάποιος χαρίσει μια δεύτερη πιο προσεκτική ματιά θα δει ένα παιδί με φτερά αετού να εξέρχεται νικητής, έχοντας ρίξει στα πόδια του όλα τα σύμβολα της ισχύος και της γνώσης: Ένα βασιλικό σκήπτρο με ένα στέμμα, μια πανοπλία, μουσικά και γεωμετρικά όργανα και μια υδρόγειο.

Όλα αυτά είναι υπό την κυριαρχία του. Τα χρήματα δεν κάνει καν το κόπο να τα εμφανίσει ο καλλιτέχνης και ας χορηγούσε τη τέχνη η οικογένεια Τζιουστινιάνι, που είχε αποκτήσει περιουσία από τραπεζικές εργασίες.

H μέθοδος Νταλί

H Μαντόνα των σωματιδίων μοιάζει με επίκληση του σουρεαλιστή ζωγράφου στη θεότητα της φυσικής σε μια εποχή που η ανθρωπότητα λίγα χρόνια πριν είχε καταφέρει να διαβεί το κατώφλι της πυρηνικής σχάσης με αξιοθρήνητο τρόπο.

Ο Νταλί κατηγορήθηκε από πολλούς για καπηλεία ακραίων απόψεων προκειμένου να κάνει μάρκετινγκ στο έργο του και τον ίδιο. Ότι άρπαξε τις θεωρίες για το ρόλο του ασυνείδητου στην τέχνη και σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ εκεί μέσα ξέπλυνε ιδιοτροπίες και καπρίτσια.

Ακόμη και αν δεχτεί κάποιος ότι έχει δίκιο η πολυπληθής κατηγορία των επικριτών, τα έργα του Νταλί, από το σύνολο των υπερρεαλιστών, είναι μεταξύ αυτών που κατάφεραν να διασπάσουν τους αποστειρωμένους κύκλους των φίλων της τέχνης και να συλλαβίσουν σκηνές από αθέατή τους πλευρά, στα μυαλά πολλών ανθρώπων.

Στα έργα του Νταλί ο προσεκτικός επενδυτής μπορεί να διακρίνει πολλές από της πηγές της κακοδαιμονίας και της ευδαιμονίας που διακρίνει στον ίδιο και άρα τους άλλους. Ο ψαγμένος επενδυτής και κερδοσκόπος μπορεί να εντρυφήσει σε «φαντάσματα» και τους «αγγέλους» που αφήνουν κεκρόπορτες να χάσκουν ανοιχτές.

Οι ανοιχτές ψυχές είναι ο συντομότερος δρόμος για τα ανοιχτά πορτοφόλια, όσων κάνουν τον εύκολο πλουτισμό καθημερινό ανερμάτιστο ευαγγέλιο.

Το παιγνίδι

«Συγγραφέας είναι εκείνος που κατ' αρχήν, ξέρει να βλέπει. Που αφιερώνει τον περισσότερο χρόνο του στην παρατήρηση και όχι στη γραφή. Εμένα το αγαπημένο μου παιχνίδι είναι να κοιτάω αγνώστους ανθρώπους και να φαντάζομαι ολόκληρες ζωές με βάση τα στοιχεία που μου δίνουν, καθώς περπατούν στο δρόμο».

Χρήστος Χωμενίδης

Αβάνα στις μέρες του Ιβαν

Ο τυφώνας Ιβαν το Σεπτέμβριο του 2004 πέρασε κοντά από την Αβάνα της Κούβας. Η πόλη τελούσε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Παράθυρα και πόρτες το ξενοδοχείο Νασιονάλ καλύφθηκαν με νοβοπάν. Ο γύρος της Κούβας ακυρώθηκε και έπρεπε να μείνουμε 12 μέρες στην Αβάνα.

Ο Φιντέλ είναι στο κρατικό κανάλι της τηλεόρασης για πολλές ώρες και με άνεση βετεράνου μετεωρολόγου καθοδηγεί τους επιστήμονες στις προβλέψεις για την ακτίνα που θα καλύψει η δίνη του κυκλώνα.

Ενας τροπικός κότσυφας στέκεται για λίγο σε ένα κλαδί στον κήπο του Νασιονάλ. Ο κόσμος στο δρόμο συνεχίζει τη ζωή του σαν μην συμβαίνει και κάτι εξαιρετικό. Ό,τι ήταν να τους βρει του έχεις βρει λένε κάποιοι δεικτικά.

Δίπλα στο Νασιονάλ βρίσκεται το πιο φίνο μπαράκι της Καραϊβικής Il Gato Tuerto, (Ο τυφλός γάτος). Κάθε βράδυ διαφορετικό μουσικό γκρουπ, μαύρο ρούμι 15 χρόνων παλαιώσης και Κοχίμπα Εσπλένδιδος. Ο τυφώνας τελικά έκοψε δρόμο και πέρασε από μακριά χωρίς να αγγίξει την Αβάνα. «Φοβήθηκε τον Κάστρο", έλεγαν οι ντόπιοι περιπαικτικά.
Τελικά, το γύρο της Κούβας τον έκανα πέρυσι, υπό ομαλότερες συνθήκες. Σε πολλά σημεία όπως π.χ. το Βαραδέρο με τα μεγάλα ξενοδοχεία, έχεις τη αίσθηση ότι δεν είσαι Κούβα. Ούτε ρούμι, ούτε πούρα, ούτε καλή μουσική ούτε ατμόσφαιρα υπάρχει.











Όποιος πάει, αξίζει να μείνει Αβάνα, στο Νασιονάλ και ας είναι κάπως παλιά τα δωμάτια και δεν τον προτιμούν τα ελληνικά πρακτορεία. Και φυσικά να πάει Gato, όσα μπαράκια και αν ψάξαμε με της συζύγου αργά το βράδυ στο Gato γυρίζαμε.

http://www.youtube.com/watch?v=Gc6HFT_3zqQ

Eικόνα και Ευρώπη

"Οσοι ζουν από καιρό στην Ευρώπη έχουν κουραστεί. Εκείνοι που δεν ζουν σ' αυτήν, που ζουν αλλού, θέλουν να μπουν με κάθε τρόπο.

Θέλω, λοιπόν, να θέσω το ερώτημα: γιατί η Ευρώπη μου φαίνεται τόσο "ιερή" όταν τη βλέπω από μακριά; Και γιατί μου φαίνεται τόσο χυδαία, αδιάφορη, σχεδόν πληκτική όταν γυρίζω;

Οταν ήμουν νέος, ονειρευόμουν μια Ευρώπη χωρίς σύνορα. Σήμερα ταξιδεύω δεξιά και αριστερά χωρίς να δείχνω το διαβατήριό μου, πληρώνοντας με το ίδιο νόμισμα (ακόμη κι αν προφέρεται παντού με διαφορετικό τρόπο).

Πού στην ευχή πήγε αυτή η συγκίνηση; Εδώ στο Βερολίνο είμαι Γερμανός με όλη μου την καρδιά. Αλλά με το που φτάνουμε στην Αμερική δεν λέμε ότι είμαστε από τη Γερμανία, τη Γαλλία ή από αλλού, αλλά από την Ευρώπη. Για τους Αμερικανούς η Ευρώπη είναι συνώνυμο του πολιτισμού, της ιστορίας, του στιλ και του ευ ζην.

Είναι το μόνο πράγμα που τους κάνει να αισθάνονται περίεργα κατώτεροι. Ακόμη και από την Ασία ή από άλλες γωνιές του κόσμου, η Ευρώπη θεωρείται εστία της ανθρώπινης ιστορίας, της αξιοπρέπειας και ακόμη μία φορά του πολιτισμού. Η Ευρώπη έχει ψυχή. Δεν είναι ούτε η πολιτική της ούτε η οικονομία της. Πάνω από όλα είναι ο πολιτισμός.
Ομως, ανησυχώ. Για τους πολίτες της, όπως και για τον υπόλοιπο κόσμο η Ευρώπη εμφανίζεται πάντα, πρώτα απ' όλα, ως οικονομική δύναμη, με πολιτικά και χρηματιστηριακά όπλα, αλλά ποτέ πολιτιστικά. Η Ευρώπη δεν μάχεται στο πεδίο των συγκινήσεων.

Ποιος, όμως, αγαπά τη χώρα του για την πολιτική ή την οικονομία της; Κανείς!Ζούμε την εποχή της εικόνας. Σήμερα κανένας άλλος τομέας δεν έχει τόση εξουσία από την εικόνα. Βιβλία, εφημερίδες, θέατρο...

Κανείς δεν συναγωνίζεται με την ισχύ της κινούμενης εικόνας του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Γιατί σήμερα στην Ευρώπη, όπως και αλλού, το "πάμε σινεμά" ισοδυναμεί με το "να δούμε μια αμερικανική ταινία"; Διότι οι Αμερικανοί έχουν καταλάβει εδώ και καιρό αυτό που συγκινεί τους ανθρώπους, αυτό που τους κάνει να ονειρεύονται. Και έθεσαν σε εφαρμογή αυτή τη γνώση με ριζοσπαστικό τρόπο. Ολο το "αμερικανικό όνειρο" είναι μια επινόηση του κινηματογράφου που έκανε όλο τον κόσμο να ονειρεύεται.

Δεν θέλω να μειώσω αυτή την ιδέα, αλλά να θέσω ένα ερώτημα: ποιος ονειρεύεται το ευρωπαϊκό όνειρο;Η αλήθεια είναι πως οι μύθοι μας δεν μας ανήκουν πια. Τίποτε δεν σημαδεύει το φαντασιακό της σύγχρονης κοινωνίας τόσο βαθιά και με τόση διάρκεια όσο ο κινηματογράφος. Ομως, δεν έχουμε πια τον έλεγχο, δεν μας ανήκει πια. Οι δικές μας επινοήσεις έχουν φύγει από τα χέρια μας.

Ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος υπάρχει σε καμιά πενηνταριά χώρες, αλλά οι ευρωπαϊκές ταινίες δεν έχουν την ίδια βαρύτητα. Οι εικόνες αυτού του ευρωπαϊκού κινηματογράφου θα μπορούσαν να βοηθήσουν στο να αναγνωριστεί σε αυτόν μια ολόκληρη νέα γενιά.

Θα μπορούσαν να προσδιορίσουν την Ευρώπη με συγκίνηση, με δύναμη. Αυτές οι ταινίες θα μπορούσαν να ήταν ο σταθμός της ευρωπαϊκής σκέψης στον κόσμο, όμως αφήσαμε αυτό το όπλο να μας φύγει μέσα από τα χέρια μας. Χρησιμοποίησα τη λέξη "όπλο" επειδή οι εικόνες είναι τα πιο ισχυρά όπλα του 21ου αιώνα.

Δεν θα υπάρξει "ευρωπαϊκή συνείδηση", δεν θα υπάρξει συγκίνηση γι' αυτή την ήπειρο, μελλοντική ευρωπαϊκή ταυτότητα, πραγματική σχέση όσο δεν καταφέρνουμε να δείξουμε τους δικούς μας μύθους, την Ιστορία μας, τα αισθήματά μας.

Η Ισπανία δεν έχει καλύτερο πρεσβευτή από τον Πέντρο Αλμοδόβαρ, η Βρετανία από τον Κεν Λοτς και η Πολωνία από τον Αντρέι Βάιντα ή τον Ρομάν Πολάνσκι. Αν και έχει πεθάνει εδώ και δεκατρία χρόνια, ο Φεντερίκο Φελίνι ενσαρκώνει πάντα την ιταλική ψυχή. Ιδού τι κάνει ο κινηματογράφος: δημιουργεί και δίνει σχήμα στη δική μας συνείδηση και σε αυτή των άλλων. Δημιουργεί μια ευρωπαϊκή ιδέα, μια ευρωπαϊκή βούληση, αυτή την ευρωπαϊκή "ψυχή" για την οποία μιλά όλος ο κόσμος".

Βιμ Βέντερς

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/04/2007

Περί καταχρήσεων

"Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία."

Ισοκράτης (436 π.Χ-338 π.Χ.)

Η ουσία των πραγμάτων

Πολλοί νομίζουν ότι αυτό που είναι χρησιμότερο στο χρηματιστήριο είναι να έχει κάποιος την όραση του σούπερμαν και με τις ακτίνες Χ να βλέπει τι κρύβουν οι άλλοι κάτω από τα ρούχα τους ή μέσα στο μυαλό τους.

Η στήλη διαφωνεί, όπως άλλωστε και με πολλά από τα τετριμμένα της κοινής μας χρηματιστηριακής και μη λογικής. Κάτω από τα «ρούχα» των άλλων σπάνια θα βρούμε εκπλήξεις. Ενώ μέσα στα μυαλά τους το εξασκημένο μάτι δεν θα δει παρά τα ίδια αρχέτυπα σκέψεις να καθοδηγούν σε παρόμοιες πράξεις που αγωνίζονται να μοιάζουν διαφορετικές.

Ενίοτε το πρόβλημα στις αγορές μοιάζει με το πρόβλημα της μεταδημοκρατίας ή αλλιώς της τηλεοπτικής δημοκρατίας. Οπερ, ένας ο πληθωρισμός ερεθισμάτων πληροφοριών ή δήθεν πληροφοριών που μπερδεύουν, παρά διαφωτίζουν.

Ενίοτε αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι η σούπερ όραση αλλά η μυωπική όραση που σβήνει τις περιττές λεπτομέρειες και βλέπει μόνο τα περιγράμματα της ουσίας.

Η ζωγραφική του Γιάννη Μόραλη είναι μια πολλή καλή άσκηση γι’ αυτό, καθώς αρέσκεται να φωτογραφίζει την αρχετυπική ουσία των θεμάτων της. Στο λογικό μας αυτή η γραφή μοιάζει με το να γράφει κάποιος σε μια επιφάνεια από μέλι. Τα γράμματα κρατάνε τη φόρμα τους για λίγα δευτερόλεπτα και μετά χάνονται στην λεία επιφάνεια. Στο υποσυνείδητο όμως που διαβάζει με άλλο αλφάβητο το μήνυμα έχει καταγραφεί με σινικό μελάνι.

Η αξία μια υπογραφής

Πεκίνο 2007

Ένα από τα παράξενα του Πεκίνου, είναι οι δεκάδες τύποι που σε περιτριγυρίζουν ανά πάσα στιγμή κοιτώντας, όχι εσένα στα μάτια ή τη τσέπη που κρύβει το ενδεχομένως το πορτοφόλι, αλλά το πλαστικό μπουκαλάκι με το νερό που κρατάς στο χέρι.
Μόλις κατεβάσεις και την τελευταία γουλιά με τα χέρια σου κάνουν νόημα, να πάρουν το άδειο πλαστικό σκεύος.
Στις τουριστικές περιοχές ειδικά υπάρχουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες τέτοιοι φιαλοσυλλέκτες. Όταν ρώτησα τη ξεναγό προς τι αυτή η ψυχολογική πίεση να στραγγίξουμε γρήγορα το μπουκαλάκι μας, μου απάντησε περιπαικτικά αλλά και κοφτά, είμαστε μια αναπτυσσόμενη χώρα χρειαζόμαστε κάθε γραμμάριο πρώτης ύλης.
Αν και νεότερη εκείνης της εποχής, τη φαντάστηκα στις γραμμές των ερυθροφρουρών του προέδρου Μάο ή και της Χήρας του ακόμη, να ηγείται πυρήνων εκκαθάρισης αντιδραστικών με ζήλο ανάλογο της ασύμμετρης φατσούλας της. Τώρα μοιράζει ιδιόχειρα γραμμένες καρτ-ποστάλ με την διεύθυνση και το e-mail της και την επεξήγηση ότι αναλαμβάνει ξεναγήσεις. Αν συνεχίσει με τον ίδιο ζήλο σε μερικά χρόνια θα έχει το δικό της τουριστικό γραφείο.

Η τελευταία μέρα της δημοσιογραφικής αποστολής ήταν ελεύθερη. Κάποιοι αποφάσισαν να πάνε στο Σινικό Τείχος, εγώ πάλι προτίμησα ένα αποτίσω φόρο τιμής στην Πλατεία Τιεν-Α- Μεν και το παρακείμενο πορτραίτο του πρόεδρου Μάο. Η Πλατεία εκτείνεται για χιλιόμετρα κατά μήκος, αλλά φύγει κάποιος 300 μέτρα από τα πλάγια βρίσκεται μακριά από το Πεκίνο των μεγάλων λεωφόρων και των ουρανοξυστών. Στενοί δρόμοι, χύμα προϊόντα σε πάγκους και διάχυτη μυρωδιά από υπονόμους. Ανθρωποι, μηχανάκια, ποδήλατα συνωστίζονται σαν πολύβουο μελίσσι σε ώρα εγρήγορσης.. Φύλαγε καλά την τσάντα σου με προειδοποίησαν δυο ντόπιοι που γνώρισα πριν από λίγο στην πλατεία. Μου υποσχέθηκαν ότι θα με πήγαιναν κάπου όπου μπορούσα να απολαύσω μια παραδοσιακή τελετή τσαγιού.

Έχουμε την κινέζικη ιατρική που είναι αρκετών χιλιάδων ετών. Αλλά πριν από αυτή την περίοδο για αρκετές χιλιάδες χρόνια θεραπευόμασταν με την χρήση εκατοντάδων ειδών τσαγιού που διαθέτουμε. Στην τελετή δοκιμάσαμε περί τα 30 διαφορετικά είδη.

Οι πειρασμοί

Ενας ερημίτης κρύφτηκε στην έρημο προκειμένου να αντιμετωπίσει τους πειρασμούς του ταλανίζουν την ανθρώπινη φύση. Αυτοί όμως τον ακολουθούν όπου κι αν πάει γιατί τους κουβαλά στο μυαλό του. Το άλογο συμβολίζει την αλαζονεία. Ακολουθεί η λαγνεία, η απληστία, η λαχτάρα της εξουσίας και πάει λέγοντας.
Αυτός μπροστά τους μοιάζει μηδαμινός και αμυνόμενος, ενώ
αυτοί τεράστιοι και επιθετικοί.

Οποιος βρει το δρόμο του στη ζωή μπορεί να ελέγξει τους πειρασμούς και δεν χρειάζεται να καταφύγει στην έρημο. Η χρηματιστηριακή επιτυχία δεν αναζωπυρώνει μόνο το καταστροφικό πειρασμό της απληστίας, αλλά και τους υπόλοιπους, φαλκιδεύοντας τον αδύναμο χαραχτήρα στο αέναο κύκλο της καταστροφής.

Ερως και χρηματιστήριο

Η περίοδοι οικονομικής ευφορίας κάνουν του ανθρώπους να νιώθουν περισσότερο ασφαλείς. Ξοδεύουν περισσότερα, ξενυχτούν, διασκεδάζουν και κυρίως ερωτεύονται ευκολότερα και συχνότερα. Είναι χαρακτηριστική η διαπίστωση ότι οι φούστες των γυναικών γίνονται πιο κοντές σε περιόδους οικονομικής ευφορίας και μακραίνουν στις υφέσεις. Η δεκαετία του 1920-1930 ήταν μια περίοδος οικονομικής ευφορίας και οι συνέπειες αυτής της ευφορίας ήταν εμφανείς στην μουσική, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία. Ο διάχυτος ερωτισμός στο έργο της Ταμάρα Λεμπίκα είναι χαρακτηριστικός αυτής της περιόδου.
Η οικονομική ευφορία της δεκαετίας 1920-30 διακόπηκε από το κραχ του 1929.

Born in Warsaw in 1898. Lived in Russia with her family and Paris with her first husband. While in Paris she received her first painting lessons from André Lhote and Maurice Denis. The Gallerie Colette Weill soon started selling her works. Her husband Tadeusz Lempicki was a well-off attorney. Fame came in 1925 with her first Art Deco exhibition in Paris. She married Baron Raoul Kuffner in 1933 divorcing her husband. Her work was decreasing in value due to the advent of Abstract Expressionism and her advancing age which halted her career in the 1950's and 1960’s but later and gradually, as Art Deco and figurative painting came into favour again, she was rediscovered by the art world . She was the one most noticeably pursued the style "Arts Decoratifs", one of the most memorable was Tamara de Lempicka. She died in her sleep on March 18, 1980.
Art Deco refers to a classical, symmetrical, rectilinear style, having reached its high point between 1925-1935. It drew its inspiration from such serious art movements as Cubism, Futurism, and the influence of the Bauhaus. In Paris, it was a dominant art form of the 1920-1930 period.
Jazz Age, flappers, Prohibition, the Charleston, gangsters, The Great Gatsby, Mary Pickford, and F. Scott Fitzgerald. Is it the 20s ??

Είναι απλά άγνωστο

Ο Ρενέ Μαγκρίτ περιέγραψε τα έργα του λέγοντας:
Η ζωγραφική μου είναι ορατές εικόνες που δεν κρύβουν κάτι — προκαλούν μυστήριο και, πράγματι, όταν κάποιος βλέπει έναν από τους πίνακές μου, θέτει στον εαυτό του αυτήν την απλή ερώτηση: «Tι σημαίνει αυτό;» Οι πίνακές μου δεν σημαίνουν κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι — είναι απλά άγνωστο.

Τα Βήματα

Σ’ εβένινο κρεββάτι στολισμένο
με κοραλλένιους αετούς, βαθυά κοιμάται
ο Νέρων — ασυνείδητος, ήσυχος, κ’ ευτυχής·
ακμαίος μες στην ευρωστία της σαρκός,
και στης νεότητος τ’ ωραίο σφρίγος.

Aλλά στην αίθουσα την αλαβάστρινη που κλείνει
των Aηνοβάρβων το αρχαίο λαράριο
τι ανήσυχοι που είν’ οι Λάρητές του.
Τρέμουν οι σπιτικοί μικροί θεοί,
και προσπαθούν τ’ ασήμαντά των σώματα να κρύψουν.
Γιατί άκουσαν μια απαίσια βοή,
θανάσιμη βοή την σκάλα ν’ ανεβαίνει,
βήματα σιδερένια που τραντάζουν τα σκαλιά.
Και λιγοθυμισμένοι τώρα οι άθλιοι Λάρητες,
μέσα στο βάθος του λαράριου χώνονται,
ο ένας τον άλλονα σκουντά και σκουντουφλά,
ο ένας μικρός θεός πάνω στον άλλον πέφτει
γιατί κατάλαβαν τι είδος βοή είναι τούτη,
τάνοιωσαν πια τα βήματα των Εριννύων.
K. Καβάφης

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Τα Βήματα (ανάγνωση)
(διαβάζει: Σουλιώτης Μίμης, Ανέκδοτη ηχογράφηση, Αθήνα 2002)

http://www.kavafis.gr/lections/content.asp?id=95&author_id=

Η φιλοσοφία στη κουζίνα

Μέσα στην κουζίνα συγκεντρώνονται αντιλήψεις φιλοσοφικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές και, κυρίως, η αντίληψη που κάθε λαός έχει για τον κόσμο που τον περιβάλλει. Γι αυτό δεν είναι τυχαίο που οι κουζίνες είναι πάντα τοπικές, εθνικές.

Γιατί κάθε τόπος έχει μια συγκεκριμένη ιδεολογική, φιλοσοφική συγκρότηση. Επί παραδείγματι, η ελληνική και η γαλλική κουζίνα: Η μία είναι λεπτή, απλή, χωρίς περίπλοκες συνθέσεις.

Αυτό κακώς το αποδίδουν συνήθως στη φτώχεια του ελληνικού τοπίου και της ελληνικής κοινωνίας. Πιο ενδιαφέρον είναι να εντοπίσουμε τις σχέσεις που έχουν οι Ελληνες με τη φύση, την οποία από καταβολής κόσμου δεν θέλησαν ποτέ να κατακυριεύσουν.

Εξ ου και η κουζίνα τους σέβεται πάντα την αλήθεια του προϊόντος, χωρίς μείξεις οι οποίες εξαφανίζουν την αυθεντικότητα του υλικού. Αντίθετα, στη Γαλλία, χώρα του ορθολογισμού, όπου όλη η πολιτιστική τους συγκρότηση αποβλέπει στην καταδυνάστευση της φύσης προκειμένου να προκύψει ο πολιτισμός, η κουζίνα τους είναι περίπλοκη και εξεζητημένη.

Συνέντευξη του Χ. Ζουράρι, κατά κόσμο Δειπνοσοφιστή στην Τεα Βασιλειάδου Στο περιοδικό Homme της Ημερησίας

Ολη η συνέντευξη στην διέθυνση:
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=10250&subid=2&pubid=335801

Μαθήματα δι αλληλογραφίας

Μια χρηματιστηριακή στήλη χωρίς την ανάληψη του ρίσκου αναφοράς σε συγκεκριμένες μετοχές θα έμοιαζε κατά την γνώμη μου με κάποιον (α)που προσπαθεί να φέρει την ερωμένη(ο) του σε οργασμό με διεξοδικές περιγραφές από απόσταση.

Κυβισμός και χρηματιστήριο

Τα ενδιαφέροντα σημεία τα οποία θα μπορούσαν να αφορούν την καθημερινή ζωή ή το χρηματιστήριο, στην περίπτωση του κυβισμού είναι δυο: Το πρώτο έχει να κάνει με την χροιά ανάλυσης και επανασύνθεσης όλων των απόψεων γιατί η απόλυτη βεβαιότητα για την πραγματικότητα που βλέπουμε είναι συνήθως το πρώτο βήμα για την ολική καταστροφή.

Το δεύτερο έχει να κάνει με το ότι για πρώτη φορά στη ζωγραφική συμπεριλαμβάνεται η έννοια χρόνος σε μια στατική εικόνα στο μουσαμά. Π.χ. ένα πρόσωπο σε ένα πίνακα κυβιστή ζωγράφου αποτυπώνεται με κομμάτια του προφίλ και του ανφάς. Δηλαδή διαφορετικές οπτικές γωνίες σε διαφορετικές στιγμές. Είναι η απάντηση της ζωγραφικήs στην αρχόμενη τέχνη της κινηματογραφίας εκείνη την εποχή.

Για τον επενδυτή η απόλαυση της κυβιστικής ζωγραφικής πέρα από μια εναλλακτική επένδυση αποτελεί και ένα καλό πεδίο άσκησης στην διάλυση και ανασύνθεση ενός ισολογισμού, μια κερδοσκοπικής κίνησης ή των προσδοκιών για μια μελλοντική επενδυτική κίνηση. Πάντα υπάρχει ένα κεντρικό θέμα που ανασυντίθεται από πολλά επιμέρους τμήματα. Παράλληλα η κατανόηση του ρόλου και της σημασίας του χρόνου σε μια επενδυτική κίνηση αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της επιτυχίας.

ΚΣ

Τα καλά της αποτρίχωσης...

"ΓΕΜΑΤΟ ΗΛΙΘΙΟΥΣ"

ΑΓΑΠΗΤΕ ΚΥΡΙΕ ΣΤΟΥΠΑ,
ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΣΑ ΗΜΕΡΙΣΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΣΤΙΣ 20/10/07.
Η ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΠΟΤΡΙΧΩΣΗ ΚΑΙ ΕΧΟΝΤΑΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΙΚΟΥΛΑ ΗΜΟΥΝΑ ΜΑΤΑΞΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ ΚΑΙ ΗΜΕΡΙΣΙΑΣ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΩ ΑΦΟΥ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΡΙΧΩΣΗΣ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ!
ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΕΠΕΝΔΥΤΗ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΑΦΟΥ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΖΑ!
ΕΠΕΛΕΞΑ ΗΜΕΡΙΣΙΑ ΠΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΖΑ! ΗΘΕΛΑ ΚΑΤΙ ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ!
ΜΟΛΙΣ ΕΙΔΑ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΚΟΣΤΟΛΑΝΙ ΑΜΕΣΩΣ ΣΑΣ ΣΥΜΠΑΘΗΣΑ ΠΟΛΥ ΑΦΟΥ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕ ΚΟΣΤΟΛΑΝΙ!
ΕΙΠΑ ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ, Ο ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ.
ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ 99% ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΑΛΛΑ ΚΟΣΤΟΛΑΝΙ!
ΤΟ 1% ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟ ΔΙΝΩ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΤΑ ΠΙΑΤΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΑΦΕ Η ΠΙΟ ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ!
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΤΙΣΡΟΦΟ! ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΠΑΛΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΜΟ 200 ΗΜΕΡΩΝ ΚΛΠ ΑΛΛΑ ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΠΑΛΑ!
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΒΑΣΕΙ ΑΝΤΡΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ Β' ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ ΟΠΟΥ ΚΑΙ Η ΚΟΥΤΣΗ ΜΑΡΙΑ ΘΑ (ΞΑ)ΝΑΜΠΕΙ ΣΤΟ ΧΑΑ ΑΦΟΥ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΒΛΑΚΕΣ ΠΟΥ ΞΕΧΝΑΝΕ!
ΕΠΙΣΗΣ ΠΑΡΑΤΗΡΩ ΟΤΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΜΤΧ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΚΡΟΕΣ ΚΑΙ Ο ΔΕΙΚΤΗΣ ΠΑΝΩ! ΤΟ ΛΟΓΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΥΠΗΡΧΕ ΘΕΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΟΔΟΥ ΔΕΙΚΤΗ ΚΑΙ ΕΙΣΡΟΩΝ ΟΠΩΣ ΤΗΝ 3ΤΙΑ 1996-1999!
ΕΜΕΝΑ ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΑΥΤΟ! ΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΟΙ ΕΚΡΟΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΟΙ ΕΙΣΡΟΕΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΧΑΜΟΣ ΑΦΟΥ ΟΙ ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΘΑ ΤΡΑΒΑΝΕ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΟΥΛΗΣΑΝΕ ΣΤΙΣ 4500-5000 ΜΟΝΑΔΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΜΠΟΥΝ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟΝ ΔΕΙΚΤΗ ΝΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΝΑ ΝΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΤΥ!! Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΠΟΒΛΑΚΩΜΕΝΗΣ ΜΑΖΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΔΥΝΑΤΗ!!!!
ΠΑΝΤΩΣ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΔΙΟΡΘΩΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΦΟΥ ΤΟ ΕΞΥΠΝΟ ΧΡΗΜΑ Η ΠΙΟ ΑΠΛΑ ΤΑ ΙΣΧΥΡΑ ΧΕΡΙΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΠΑΛΑ!
ΑΥΤΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΑ ΚΑΙ ΧΑΡΗΚΑ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ!
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ!
Π.Ν

Η πηγή της δράσης...

Ο βρετανός Φιλόσοφος Ιερεμίας Μπένθαμ ( Jeremy Bentham) είχε χαρακτηρίσει μια πολύ διεισδυτική φράση την όλη κατάσταση: « Η φύση έπλασε το άνθρωπο να εξουσιάζεται από δύο κυρίαρχα αφεντικά: Τον πόνο και την ευχαρίστηση. Από εκεί πηγάζουν τα περισσότερα από όσα κάνουμε».

O βασιλιάς της σκόνης

Ο βασιλιάς της σκόνης

Εγώ ο μικρός ο αμνός του Θεού
Ξεχασμένος στο νότο γεννημένος αλλού
Ξέρω πάντα η Τροία θα 'ναι μίλια μακριά
Κι η ωραία Ελένη θα 'ναι τώρα γριά
Βγαίνω στο δρόμο ορκισμένος να μπω
Στα παλάτια του ήλιου να μπορέσω να πω
Το τραγούδι του τράγου με φωνή φονική
Και να κλάψω μετά να χαθώ στη σιωπή

Ο βασιλιάς της σκόνης

Θα περάσουν τα χρόνια θα γυρίσει ο τροχός
Όλα θα 'ναι σαν πρώτα όλα θα 'ναι αλλιώς
Θα σε ψάχνω στους δρόμους που γυρνούσες μα εσύ
θα 'χεις γίνει σκιά θα 'χουν όλα χαθεί
ένα βράδυ θα φέγγει το φεγγάρι τρελό
θ' απλωθεί η σκιά σου σ' ένα δρόμο στενό
τα ταξίδια, οι φίλοι, οι αγκαλιές, τα φιλιά
σ' ένα κόσμο θα μπω μακριά μακριά

Ο βασιλιάς της σκόνης
Από του δράκου τη χρονιά περάσαν χρόνια
τώρα μπορεί να μη θυμάσαι τίποτα
αλλά η ρόδα της ζωής γυρνάει αιώνια
και μόλις λιώσουνε τα χιόνια να 'ρθεις να με βρεις

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά

Ταύροι χαμηλά την μπάλα...

Κύρου Αναβασις και περιμένοντας τους μυρίους…



Κατά το οι αριθμοί ευημερούν αλλά ο λαός πένεται, στην προκείμενη χρηματιστηριακή συγκυρία αυτό που μπορούμε να ισχυριστούμε ευθαρσώς, είναι οι δείκτες ευημερούν και ο λαός παρακολουθεί χάσκοντας και ενίοτε πάσχοντας.

«Τι κλίμα επικρατεί μεταξύ των πελα
τών σου;», ρώτησα χθες κάποιον χρηματιστή με πελατεία εγχώρια γούστα περιφερειακά και ελληνάδικα.

«Πως πάει πάνω ενώ όλοι χάνου, δεν μπορώ να το καταλάβω» μου είπε.

Αγορές και μετοχές εκτός από τον οικονομικό κύκλο ακολουθούν και τον κύκλο τον χρηματιστηριακό και ακόμη και το ιδιαίτερο κύκλο κάθε κατηγορίας, κλάδου και μετοχής.

Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι το 1997 οι περιφερειακοί καθόντουσαν πάλι χάσκοντας να παρακολουθούν το ράλι των τραπεζών. Το 1998 τράπεζες και περιφέρειας κινούνταν εναλλάξ και το 1999 είχαμε την Κύρου Ανάβασις και την Κάθοδο των Μυρίων.

Θάλλατα, θάλλατα, αλλά ήταν αντικατροπτισμός και ψάχνοντας για τους κρουνούς του ουρανού έπεσαν στο πιο βαθύ ξεροπήγαδο που θα μπορούσαν να πέσουν.

Συνήθως ένας χρηματιστηριακός κύκλος ξεκινά με τα μερισματοφόρα και αναπτυσσόμενα blue chips. Στην συνέχεια ακολουθούν τα κερδοφόρα και δυναμικά αναπτυσσόμενα μεσαία και στο τέλος ακολουθούν τα περιφερειακά όπου για κάθε μια δραχμή που υπάρχει στο ταμείο πληρώνουν επί εκατό, χίλια ή δέκα χιλιάδες.
Και καλά γι’ αυτές που έχουν μια δραχμή στο ταμείο, τα πράγματα αρχίζουν να προβληματίζουν ότι πληρώνουν ακόμη περισσότερα και για αυτές που όχι μόνο δεν διαθέτουν ψίχουλο στο ταμείο, αλλά χρωστάνε και αυτά που δεν έχουν.

Η παρούσα συγκυρία τηρουμένων των αναλογιών από πλευράς χρηματιστηριακού κύκλου θυμίζει το 1998. Οι αναλογίες στην παρούσα περίπτωση είναι ότι ο κύκλος εξελίσσεται σε μεγαλύτερη διάρκεια και κάθε χρόνων του 1999 μοιάζει να κρατάει μια τριετία.

Φυσικά μιλάμε με απλοϊκές και σχηματικές περιγραφές και δεν παραλείπουμε να λαμβάνουμε υπόψη ότι πολλές φορές οι χρηματιστηριακοί κύκλου δεν μοιάζουν ευθύγραμμα ενώ δεν είναι σπάνιο κάποια στιγμή η πορεία τους να διακόπτεται.

Όπως έλεγε και ο Κοστολάνι: στο χρηματιστήριο δυο συν δυο δεν κάνουν πέντε μείον ένα.

Ημερησία 12/10/2007

Scripta manet

Η λογιστική του πλήθους και μανία των αριθμών…

Άσχετα με το τι «ισχυρίζεται» ο τραπεζικός λογαριασμός του καθενός, το ζητούμενο για ένα κερδοσκόπο του χρηματιστηρίου μετά από κάθε κύκλο ανόδου και πτώσης είναι το τι έμαθε. Μπορεί να αποκόμισε δισεκατομμύρια και να μην κατάλαβε το πως και το γιατί. Δηλαδή να τον ευνόησε η τύχη. Αυτός ο τύπος κερδισμένου επί της ουσίας είναι άτυχος, γιατί αργά η γρήγορα θα τα χάσει πάλι. Δεν υπάρχει χειρότερο όπλο αυτοκαταστροφής από τα πολλά χρήματα στα χέρια ενός ανθρώπου που τα κέρδισε χωρίς κόπο και άρα δεν διαθέτει την ωριμότητα να τα διαχειριστεί.
Μπορεί κάποιος άλλος να μην κέρδισε τίποτα αλλά να κατάλαβε γιατί έχασε. Αυτός αργά η γρήγορα είναι καταδικασμένος να κερδίσει στο χρηματιστήριο.
Στο μυαλό μου δύο είναι οι χαρακτηριστικοί τύποι που έχουν αποτυπωθεί κατά την περίοδο 1997-2001. Ο ένας είναι ο υπερλογικός επενδυτής, επαγγελματίας τις περισσότερες φορές που στο 100% της απόδοσης απεχώρησε από τη αγορά την Άνοιξη του 1998, όταν ο Δείκτης πλησίασε τις 2000 μονάδες. Ο άλλος είναι ο υπερπαράλογος που κατά την περίοδο της διόρθωσης σε κάποια περιφερειακά χαρτιά στο μείον 30-50% τοποθέτησε πάλι όλο του το χαρτοφυλάκιο και σε αρκετές περιπτώσεις δανείστηκε κιόλας. Μετά διαπίστωσε ότι μπορεί να πέσουν μέχρι και 95%.
Ο πρώτος δεν μέτρησε σωστά την ακατανόητη και παράλογη πλευρά της αγοράς. Αυτή η οποία εξαρτάται απλά και μόνο από την ψυχολογία του μανιασμένου για εύκολο κέρδος πλήθους.
Ο δεύτερος δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι σε μια αγορά η οποία βρίσκεται υπό το καθεστώς της μανίας όπως δεν υπάρχουν όρια προς τα πάνω έτσι δεν υπάρχουν και προς τα κάτω.
Άρα, αποφεύγεις καν να ακουμπήσεις, πόσο μάλλον να πιάσεις ένα γυμνό μαχαίρι που πέφτει.
Το συμπέρασμα είναι ότι στο ξέσπασμα του ανοδικού κύκλου οφείλουμε να μετριάζουμε τις επαφές με την λογική και να φροντίζουμε να βρισκόμαστε ένα βήμα μπροστά από το πλήθος. Όταν δε προκύψουν τα πρώτα δείγματα ότι η διόρθωση ξεκίνησε οφείλουμε να είμαστε πιο συντηρητικοί απ’ ότι απαιτεί και η πιο αυστηρή λογική. Πρέπει να φροντίζουμε να βρισκόμαστε πολλά βήματα μακριά από το πανικόβλητο πλήθος που ψάχνει για εξιλαστήρια θύματα. Πολλά ινδάλματα της ανόδου, επιχειρηματίες, χρηματιστές, κερδοσκόποι… που αποθεώνονταν χθες σαν αστέρια του ποδοσφαίρου ή της ροκ σκηνής πετροβολούνται κατά την πτώση. Το ψυχολογικό κλίμα στην πτώση μοιάζει με κινηματογράφο που έχει πιάσει φωτιά και όλες οι πόρτες είναι κλειστές.
Πιστεύω ακράδαντα στην άποψη ότι το χρηματιστήριο είναι 90% ψυχολογία και 10% όλα τ’ άλλα. Πριν λίγες μέρες έλαβα μια καλά εμπεριστατωμένη από άποψη επιχειρημάτων και φιλική επιστολή από τον αναγνώστη Π. Ο. Μου έγραφε ότι τον εκπλήσσει η αισιοδοξία μου για τις 6.000 μονάδες το 2006. Για να συμβεί αυτό μου γράφει θα πρέπει κατά μέσο όρο μέχρι τότε νάχουμε μια απόδοση της τάξης του 27,1% που το θεωρεί απίθανο, γιατί προϋποθέτει μια ανάλογων ρυθμών αύξηση της κερδοφορίας.
Κατ’ αρχήν εγώ δεν έγραψα ότι θα προσεγγίσει τις 6.000 μονάδες. Έγραψα θα τις αφήσει κατά πολύ πίσω. Σε ότι αφορά το χρόνο αυτό λογικά είναι στο 2007 συν πλην μια διετία.
Φυσικά δεν κάνω μια γραμμική προβολή της κερδοφορίας των εισηγμένων με βάση τα τωρινά κέρδη. Η φανταμενταλιστές είτε εγχώριοι είτε ξένοι που ορίζουν τα τελευταία 5 χρόνια στη Σοφοκλέους τιμές στόχους με βάση την λογιστική, δημιουργική ή όχι, μας έχουν διασκεδάσει αρκούντως.
Υπολογίζω την επόμενη χρηματιστηριακή έξαρση στη Σοφοκλέους σε αντιστοιχία πάντα με τις ξένες αγορές, με βάση την κοινή λογική ότι στα τελευταία 50 χρόνια έχουμε 1 έως δύο τέτοιες σε κάθε δεκαετία. Το γιατί είναι κατανοητό αλλά αποτελεί άλλη κουβέντα.
Τον τρόπο που τα κέρδη των επιχειρήσεων δικαιολογούν αυτές τις υπερβολές τον έχουμε δει και στη Σοφοκλέους και αλλαχού… Όταν ξεκίνησε ο κύκλος το 1997 είδαμε τα κέρδη των τραπεζών και των άλλων επιχειρήσεων στη συνέχεια να εκτοξεύονται με πολλαπλάσιους ρυθμούς από το 20% κατ΄έτος. Η αφορμή τότε ήταν η μείωση των επιτοκίων και το όραμα του Ευρώ. Την επόμενη φορά μπορεί να είναι η αύξηση των επιτοκίων, η έκθεση κάποιων επιχειρήσεων στις βαλκανικές αγορές(από πλευράς ανάπτυξης εκεί υπάρχουν τεράστια περιθώρια αφού το βιοτικό επίπεδο συγκρίνεται με αυτό της Ελλάδας στη δεκαετία του 50), η Ολυμπιάδα του 2004( πολλοί περιμένουν ότι το γεγονός αυτό θα παιχτεί πριν και γι’ ατό πιθανότερο είναι να παιχτεί μετά). Τέλος πάντως η χρηματιστηριακή ιστορία έχει δείξει ότι κάποια αφορμή θα βρεθεί. Έτσι γίνεται πάντα. Τώρα αν θα είναι το 2005 ή το 2009 αυτό περισσότερο θα εξαρτηθεί από το πότε θα ολοκληρωθεί η διόρθωση της αμερικάνικης «φούσκας» σε όλα τα αξιόγραφα.

Δημοσιεύτηκε στην Η στις 01/06/2002

Η αίσθηση της εικόνας

Η ζωγραφική του Γιάννη Μόραλη δεν περιορίζεται στην "φτώχια" της εξωτερική απεικόνισης αλλά την ουσία του θέματος όπως αυτή θα μπορούσε να προβάλει για κάποιον που δεν διαθέτει ευκρινή ή καθόλου όραση. Λιτότητα σχεδίου και μονοσήμαντες χρωματικές φόρμες φωτογραφίζουν για μια στιγμή την ουσία μιας εικόνας που μεταβάλλεται αενάως.

seven times since 1960

US Treasury Traders bet on more Fed rate cuts

Historically, the US economy has gone into recession seven times since 1960, and six of the downturns were foreshadowed by an Inverted yield curve, when yields on three-month Treasury bills are higher than for ten-year Treasury Notes. Usually, when lenders in the bond market are willing to accept lower interest rates for longer term debt than for shorter term debt, it is a signal that the US economy is about to experience a serious slowdown or even a recession within 12-months.
So far in this decade, the Inverted yield curve has made two grand appearances. Between March and Dec 2000, at the height of the frenzy for internet and high tech stocks, the yield curve was inverted, but stock market bulls argued that its shape reflected the Clinton administration’s retirement of longer term debt from huge budget surpluses. But the Nasdaq and S&P 500 did begin to implode in 2001, and an eight month economic recession arrived in 2002.

More recently, the yield curve inverted between February 2006 and June 2007. At its peak in February 2007, the yield on the US three-month T-bill rate was roughly 60 basis points above the benchmark 10-year yield. At that time, many analysts predicted the inversion would at least signal slower economic growth, but few were convinced it would spell a contraction of gross domestic product for two consecutive quarters, the typical definition of recession. The yield curve’s only wrong signal was in 1966, when the curve inverted but no recession followed.

Οι ψεύτες και οι ευκολόπιστοι

Οι ψεύτες και οι ευκολόπιστοι στο χρηματιστήριο τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Στον δεύτερο οι ψεύτες αδειάζουν τις τσέπες των ευκολόπιστων και στον τρίτο έχουν πιστέψει και οι ίδιοι στα ψέματά τους.

Arthur Schopenhauer

Όποιος έχει επιζήσει σε δυο ή τρεις γενιές βρίσκεται στην ίδια ψυχική διάθεση με έναν θεατή που κάθεται σε μια παράγκα ταχυδακτυλουργών στο πανηγύρι, καθώς βλέπει τις ίδιες φάρσες να επαναλαμβάνονται , δύο ή τρεις φορές χωρίς διακοπή. Κι αυτό γιατί τα πράγματα είχαν υπολογιστεί για μια μόνο παράσταση και ως εκ τούτου δεν κάνουν πλέον εντύπωση, από τη στιγμή που εξέλιπε η αυταπάτη και πάλιωσε το καινούργιο.
Arthur Schopenhauer
Τα πάθη του κόσμου - Εκδόσεις PRINTA 2003

τα σύνεργα του κερδοσκόπου

Οι ειδήσεις είναι τα σύνεργα του κερδοσκόπου. Ωστόσο δεν πρέπει μόνο να ξέρει τις ειδήσεις, πρέπει να τις προβλέπει και να γνωρίζει ποιες από αυτές είναι σημαντικές και ποιες ασήμαντες.

Andre Kostolany